Οι Ισραηλινοί φοβούνται… Οι Παλαιστίνοι πεθαίνουν… Και οι δύο λαοί, όμως, θέλουν ειρήνη!

Εκεχειρία με τη «δαμόκλειο σπάθη» της χερσαίας εισβολής να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια ανθρώπων που ζητάνε ειρήνη, μπορεί να δώσει ελπίδα; Και όμως μπορεί. Οι Παλαιστίνοι είναι αυθόρμητοι και παρορμητικοί. Αυτό ένιωσα εγώ, ζώντας μαζί τους για λίγες ημέρες. Με την ίδια ευκολία που μετατρέπουν κάθε συγκέντρωση σε γιορτή, με την ίδια ευκολία σταματάνε κάθε γιορτή αν κάποιος από τα «αδέρφια» τους (όπως αποκαλούν οι ίδιοι τους συμπατριώτες τους) σκοτωθεί.

Αυτό έγινε και την περασμένη Τετάρτη, στο άκουσμα της δολοφονίας του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς, Αχμέντ Σαΐντ Χαλίλ αλ-Τζαμπάρι, στη Γάζα.

(Photo: Ioanna Lougari)

Πριν το «ξέσπασμα»…

Τη «μαύρη» εβδομάδα βρισκόμασταν στη Ραμάλα περί τους 100 δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο. Άλλοι 50 είχαν προσκληθεί από την Παλαιστινιακή Αρχή για να παρακολουθήσουν τις εκδηλώσεις με αφορμή τον εορτασμό της «Ημέρας Ανεξαρτησίας» (Πέμπτη 15 Νοεμβρίου), όμως δεν κατάφεραν ποτέ να περάσουν από τα σύνορα με την Ιορδανία και επέστρεψαν πίσω.

(Photo: Ioanna Lougari)

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Το βράδυ της Τρίτης μαθαίνουμε πως οι Παλαιστίνιοι οργανώνουν ειρηνικές διαδηλώσεις σε σημεία ελέγχου (check-points) στη Ραμάλα, στην Ιερουσαλήμ, στη Βηθλεέμ και στην Ιεριχώ. Με άλλα λόγια, αποφάσισαν να κλείσουν τους δρόμους μπροστά από τα σημεία που ελέγχει η στρατιωτική αστυνομία του Ισραήλ. Σημεία, που σε άλλη περίπτωση, δεν θα τολμούσαν να βάλουν ούτε μια καρέκλα στη μέση του δρόμου γιατί αυτό θα μπορούσε να τους κοστίσει ακόμη και την ίδια τους τη ζωή, αν κάποιος στρατιώτης ένιωθε απειλή.

Οι διαδηλώσεις όμως αυτές υποστηρίζονται από ακτιβιστές, που έχουν φτάσει στα Παλαιστινιακά Εδάφη από όλον τον κόσμο. Αυτό που έχει σημασία είναι να γίνει σωστός συντονισμός και να χωριστούν σε δύο ομάδες. «Η πρώτη θα είναι αυτή που θα δεχτεί τα πρώτα πυρά», όπως τους ενημερώνει ο συντονιστής, που στην καλύτερη περίπτωση θα είναι βροχή δακρυγόνων. Αυτή θα αναγκαστεί να υποχωρήσει και τη θέση της θα πάρει η δεύτερη ομάδα για να συνεχίσει. Έτσι και έγινε…

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Με το πρώτο φως της Τετάρτης οι ακτιβιστές «πιάνουν δουλειά». Εγώ πάω στην Ιεριχώ. Όταν φτάνω οι Ισραηλινοί έχουν ήδη εκτοξεύσει δακρυγόνα και απομακρύνουν το πρώτο μεγάλο πλήθος.

(Photo: Ioanna Lougari)

Τα ηνία αναλαμβάνει η δεύτερη ομάδα. Οι διαδηλωτές τραγουδούν και χορεύουν, κρατώντας φωτογραφίες του Αραφάτ και παλαιστινιακές σημαίες, μπροστά στους πάνοπλους Ισραηλινούς, που βρίσκονταν σε ανοιχτή σύνδεση με το στρατηγείο τους για εντολές.

(Photo: Ioanna Lougari)

Η ειρήνη δεν κράτησε πολύ… Με την επιστροφή μου στη Ραμάλα, μαθαίνω πως ο στρατιωτικός διοικητής της Χαμάς είναι νεκρός. Οι εκδηλώσεις ακυρώνονται…

(Photo: Ioanna Lougari)

Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Μανάρα, όπου έχουν συγκεντρωθεί Παλαιστίνιοι για να ξεκινήσουν πορεία διαμαρτυρίας. Είναι λίγοι στην αρχή, όμως είναι αξιοπρόσεκτο πως μέσα σε λίγα λεπτά το πλήθος γιγαντώνεται και αρχίζουν να ακούγονται συνθήματα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης: «Free, free Palestine».

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Μετά από μία εβδομάδα εχθροπραξιών, 162 νεκροί Παλαιστίνοι και 5 νεκροί Ισραηλινοί. Ποιος απολαμβάνει αυτόν τον ατελείωτο πόλεμο; Σίγουρα όχι όσοι ζουν με αυτόν και πεθαίνουν γι’ αυτόν χωρίς να το έχουν καν επιλέξει. Χωρίς να μπορούν να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί.

Γι’ αυτό νιώθω υποχρεωμένη να μεταφέρω μέρος των συζητήσεων που είχα με Παλαιστινίους και Ισραηλινούς. Απλούς πολίτες, αλλά και πρώην στρατιωτικούς. Ανθρώπους που έχουν δει Ισραηλινούς στρατιώτες να σκοτώνουν τον πατέρα και τον αδερφό τους μπροστά στα μάτια τους. Ανθρώπους που έχουν σκοτώσει, χωρίς καν να έχουν δει αν πρόκειται για μαχητή ή για παιδί. Ανθρώπους που ζουν στο Ισραήλ, αλλά διαδηλώνουν για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, για να δοθεί τέλος στον πόλεμο και να μπορέσουν να ζήσουν ειρηνικά.

ΕΞΟΛΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ…

Η Σορούκ είναι Παλαιστίνια φωτορεπόρτερ.

Βρισκόμαστε μαζί στην Ιεριχώ. Στεκόμαστε δίπλα από Ισραηλινούς στρατιώτες. Τη ρωτάω αν νιώθει άνετα. Η απάντηση της αφοπλιστική… «Το έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Το δύσκολο διάστημα ήταν όταν σκότωσαν δικούς μου ανθρώπους. Ζω με αυτό, αλλά θα ήθελα να μπορώ να το ξεχάσω. Να ζω σε ειρήνη».

Η Γιούσρα είναι Ισραηλινή ηθοποιός.

Τη γνωρίζω χρόνια. Όμως ποτέ δεν την είχα ρωτήσει για τη θέση της σχετικά με το παλαιστινιακό, έτσι αποφεύγω να της πως ότι βρίσκομαι στην Παλαιστίνη. Το διαδίκτυο με προδίδει και με ρωτάει αν θα συναντηθούμε. Της λέω πως έχει η κατάσταση και τη ρωτάω πώς νιώθει.

Η απάντηση της ήρθε σαν βάλσαμο στην ψυχή μου. «Μέχρι τώρα έχουν σκοτωθεί 9 παιδιά, οι τραυματίες είναι 340. Διαδηλώνουμε συνεχώς σε όλες τις πόλεις, ενάντια στην τρομοκρατία του Ισραήλ. Συμπάσχουμε με τους κατοίκους της Γάζας. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Οι πολίτες δεν έχουμε σχέση με τις πολιτικές που συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση».

Ο Μαχμούντ είναι Παλαιστίνιος επιχειρηματίας.

«Εγώ δεν έχω να χωρίσω κάτι με τους Ισραηλινούς πολίτες. Έχω χάσει πολλούς δικούς μου ανθρώπους από σφαίρες Ισραηλινών στρατιωτών, αλλά μπορώ και θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου. Αρκετά τόσα χρόνια! Μπορούμε να ζούμε στην ίδια γη σαν αδέρφια».

Ο Τζέικομπ είναι Ισραηλινός, πρώην στρατιώτης.

Κάθεται δίπλα μου στο αεροπλάνο της επιστροφής και κάτι στο βλέμμα του είναι τόσο θλιμμένο και παγωμένο ταυτόχρονα, που νιώθω έντονη την ανάγκη να μιλήσω μαζί του. Είναι γύρω στα 45 και όπως μου λέει έχει γεννηθεί από Βούλγαρους γονείς. Εκείνος μεγάλωσε στο Ισραήλ. Άλλωστε κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. όλοι οι Εβραίοι έβρισκαν καταφύγιο στο σημερινό Ισραήλ και μάλιστα το κράτος που συγκροτήθηκε στη συνέχεια βοηθούσε πολύ τους ανθρώπους για να παραμείνουν εκεί.

Τον ρωτάω για τις στρατιωτικές υποχρεώσεις των Ισραηλινών νέων και μαθαίνω πως υπηρετούν υποχρεωτικά τρία χρόνια στα check-points και μετά μπορούν να επιλέξουν να ακολουθήσουν καριέρα στρατιωτικού. Εκείνος υπηρέτησε για 7 ακόμη χρόνια. Με αυτά που είδα στο σύντομο ταξίδι μου, ένιωθα σίγουρη πως αυτός ο γλυκύτατος και συζητήσιμος άνθρωπος που έχω δίπλα μου έχει σκοτώσει, σίγουρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ρωτάω. Το βλέμμα του πάγωσε και ευγενικά αρνείται να μου απαντήσει.

Του ζητάω συγνώμη, ενώ ήδη έχω πάρει την απάντηση μου. Όμως εκείνος τελικά συνεχίζει… «Καμιά φορά όταν πρέπει να κάνεις κάτι, απλά το κάνεις. Δεν έχω να χωρίσω τίποτα με κανένα. Έχω πολλούς φίλους Παλαιστινίους και τους επισκέπτομαι συχνά. Όμως εκείνες τις στιγμές, αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν στο δικό μου στρατόπεδο και αυτό ήταν πρόβλημα».

Τον ρωτάω αν έχει συνηθίσει την κατάσταση και ποιά θα ήταν γι’ αυτόν η ιδανική λύση. «Ο πόλεμος δε συνηθίζεται. Ο κόσμος θέλει ειρήνη. Οι Ισραηλινοί θέλουν ειρήνη. Όποιον και να ρωτήσεις αυτό θα σου πει. Εμένα μου αρέσει ο Νετανιάχου γιατί είναι έξυπνος, αλλά δε συμφωνώ με τις πρακτικές του. Δεν έχουμε, όμως, κάποιον πιο ικανό αυτή τη στιγμή. Το ιδανικό θα ήταν να ζούμε όλοι μαζί σε μια γη, χωρίς σύνορα και όπλα». Με τι κυβέρνηση, όμως, τον ρωτάω; «Με μια ή με δύο κυβερνήσεις. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ζούμε ειρηνικά. Αυτό θέλουμε»…

Ιωάννα Λούγαρη
Δημοσιογράφος