Το ΔΝΤ δεν απαιτεί απλώς από τη Γερμανία να εγκαταλείψει τη συνταγή που επέβαλε στην Ελλάδα. Μέσα από αυτή την απαίτηση ουσιαστικά ζητεί ένα καθαρό γερμανικό «ναι» ή «όχι» στο ευρώ. Τα πάντα ξεκινούν από τη μνημειώδη αποτυχία του ελληνικού προγράμματος. Το πρότυπο της ακαριαίας δημοσιονομικής διόρθωσης χωρίς δραστική μέριμνα για την αναπτυξιακή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος είχε ως αποτέλεσμα την παγίδευση πολιτών, επιχειρήσεων και τραπεζών σε μια καταστροφική δίνη που περιστρέφεται με αυξανόμενη ταχύτητα.

Η πρωτοφανής λιτότητα οδήγησε στην αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων καταδικάζοντας τράπεζες ήδη παγιδευμένες σε μη εξυπηρετούμενα κρατικά δάνεια να αδυνατούν να ανακυκλώσουν τον δανεισμό δημιουργώντας έτσι έναν βάλτο ύφεσης στον οποίο παγιδεύτηκαν πρώτα οι πελάτες τους και έπειτα οι ίδιες. Εν τω μεταξύ η ταχύτητα λήψης αποφάσεων για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που διαρκώς χειροτερεύει αποδεικνύεται μικρότερη από την ταχύτητα με την οποία το πρόβλημα χειροτερεύει.

Κάπως έτσι τα 44 δισ. ευρώ δεν είναι πια παρά μια λύση για τρεις-τέσσερις μήνες! Είναι μια περυσινή λύση για το εφετινό πρόβλημα της Ελλάδας. Το ΔΝΤ ορθώς υποστηρίζει ότι η εφαρμογή μιας αποτυχημένης συνταγής δεν μπορεί πλέον να συνεχιστεί. Η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθεί τη λύση που αρνήθηκε το 2010, δηλαδή την ευρεία αναδιάρθρωση πρώτα του ελληνικού χρέους και αργότερα (χωρίς αυτό να λέγεται προς το παρόν…) του χρέους άλλων κρατών.

Αλλά αν το πράξει, τότε υπογράφει το πολιτικό τέλος της προκαλώντας παράλληλα την αύξηση του ήδη υψηλού γερμανικού ευρωσκεπτικισμού. Μήπως οι Γερμανοί αποφασίσουν ότι είναι ασφαλέστερο γι\’ αυτούς να οδηγήσουν την Αθήνα στην έξοδο ακόμη και αν έτσι διακινδυνεύουν τη διάλυση της ευρωζώνης; Μήπως, αντίθετα, θα προτιμήσουν να ρισκάρουν την αντίδραση των αγορών σε ένα ευρωδιαζύγιο με το ΔΝΤ αναλαμβάνοντας παράλληλα οι ίδιοι ολόκληρο το κόστος μιας ακόμη προσωρινής ελληνικής λύσης; Σαφής απάντηση δεν υπάρχει.

Εκείνο που εμφανώς υπάρχει είναι ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία αλλά και η Γαλλία αμέσως μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές συνασπίστηκαν κατά της Γερμανίας με όχημα το ΔΝΤ απαιτώντας «οριστική λύση» για την Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Η «οριστική λύση» θα είναι είτε αναδιαρθρώσεις κρατικών χρεών (ξεκινώντας από το ελληνικό) και αποδοχή της κοπής χρήματος από την ΕΚΤ για τη στήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είτε θεσμοθέτηση του ευρωομολόγου χρέους και της κοινής ευθύνης για ένα μεγάλο μέρος του συνολικού ευρωπαϊκού χρέους.

Ουσιαστικά το ΔΝΤ θέτει ευθέως στο Βερολίνο το δίλημμα αν επιθυμεί ή όχι το ευρώ. Πιέζει τη Γερμανία να αποφασίσει αν είναι διατεθειμένη να αναλάβει την ευθύνη ενός πραγματικού «ναι στο ευρώ». Αλλά η Γερμανία δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη ούτε για αναδιαρθρώσεις ούτε για ευρωομόλογο. Ολα αυτά δείχνουν ότι η Αθήνα βρίσκεται στο μέσο μιας αντιπαράθεσης διεθνών δυνάμεων που αυτές τις ημέρες οδηγείται σε μια νέα φάση κρισιμότητας.

tovima.gr