Είναι γνωστό το πως η Βρετανική Αυτοκρατορία και γενικότερα η Αντάντ εξαπάτησαν τους Παλαιστίνιους τάζοντάς τους κράτος ενώ κρυφά είχαν έτοιμο το σχέδιο δημιουργίας του Ισραηλινού κράτους.
Ιστορικά, από την άλλη, οι Ισραηλίτες ξεριζώθηκαν από το κράτος τους το 70 μ.Χ. όταν ο Τίτος επέδραμε και ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ μετά από επανάσταση των Ιουδαίων. Έκτοτε άρχισε μια ακόμη διασπορά και ξενιτιά (η προηγούμενη ήταν επί Βαβυλώνος τον έκτο π.Χ. αιώνα). Η Εβραϊκή φυλή έκτοτε ζούσε διεσπαρμένη σε πολλά μέρη του κόσμου και σχεδόν πάντοτε υπό διωγμό και καταισχύνη. Κράτησαν όμως με τις κοινότητές τους ζωντανή την ελπίδα της ανοικοδόμησης του έθνους τους που τελικά ήρθε το 1948.
Ιστορικά λοιπόν θα λέγαμε ότι και ο Εβραϊκός λαός δικαιούτο να έχει δικό του κράτος, αλλά το ίδιο και ο Αραβικός πληθυσμός που ζούσε στην Παλαιστίνη για αιώνες.
Το Ισραηλινό εθνικιστικό κίνημα όμως, ο λεγόμενος Σιωνισμός, προέβλεψε (ορθά) ότι δεν θα ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτό το νέο κράτος του Ισραήλ παρ\’ όλες τις ενέργειες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αλλά και όσων το στήριξαν. Έτσι από το 1948 ξεκίνησε ένας συνεχής κύκλος αίματος, βίας, εκατέρωθεν τρομοκρατίας και μίσους που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.
Το Ισραήλ είχε πετύχει τα τελευταία χρόνια να έχει έρεισμα στη διεθνή κοινότητα έναντι των Παλαιστίνιων λόγω της Χαμάς, της εξτρεμιστικής Παλαιστινιακής οργάνωσης που είναι απόλυτα αδιάλλακτη και άκαμπτη και θέλει να εξαφανίσει το Ισραήλ από το χάρτη. Οι μετριοπαθείς φωνές όμως των Παλαιστίνιων δεν είχαν ποτέ τέτοιες απόψεις και έγιναν αρκετές προσπάθειες ειρηνικής συνύπαρξης με τους Ισραηλινούς τα τελευταία χρόνια. Και από τις δύο πλευρές, όμως, υπάρχουν σκληροπυρηνικοί που δυναμιτίζουν σχεδόν πάντα τις διαπραγματεύσεις. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν δολοφονήθηκε από ακροδεξιό συμπατριώτη του επειδή υποτίθεται είχε κάνει παραχωρήσεις στο Γιάσερ Αραφάτ.
Με βάση λοιπόν τα δεδομένα από τις μακρόχρονες διενέξεις μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, είναι φανερό ότι και στα 2 μέρη υπάρχουν δυνάμεις που δε θέλουν οι 2 λαοί να συζήσουν ή να συμφιλιωθούν.
Ο μόνος παράγοντας που ίσως καταφέρει να προσφέρει μια καλύτερη ευκαιρία για ειρήνη είναι η διεθνής πίεση και προς τα δυο μέρη να απομονώσουν τους ακραίους τους και να βαλθούν να οικοδομήσουν μια εμπιστοσύνη που θα τους επιτρέψει να γεφυρώσουν τις διαφορές τους. Ούτε το Ισραήλ χρειάζεται να εξαφανιστεί από το χάρτη μα ούτε και οι Παλαιστίνιοι χρειάζεται να είναι ένας λαός στο έλεος της ανθρωπιστικής βοήθειας και υπάκουοι στα κηρύγματα μίσους των φονταμενταλιστών της Χαμάς.
Η αρχή έγινε με το ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών. Τώρα και το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι έχουν διαφορετικές υποχρεώσεις και υπευθυνότητες. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια οι μετριοπαθείς και των 2 πλευρών έτσι ώστε να ετοιμαστεί ο δρόμος για την πλήρη ανακήρυξη της Παλαιστίνης ως κράτος και την ειρηνική συνύπαρξη των 2 λαών. Δεν χρειάζονται υπερφίαλες και εκδικητικές κινήσεις από την πλευρά του Μαχμούντ Αμπάς μα ούτε και σαμποτάζ από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Με προσεκτικές κινήσεις και χείρα φιλίας μπορούν να γίνουν πολλά προς όφελος ολόκληρης της περιοχής.
Μένει να δούμε λοιπόν αν θα επικρατήσουν ξανά οι αδιάλλακτοι ή οι μετριοπαθείς. Διότι δεν γίνεται το Παλαιστινιακό να απασχολεί την παγκόσμια κοινή γνώμη για άλλα 70 χρόνια.