Με τη συμφωνία της τελευταίας στιγμής στο Κογκρέσο των ΗΠΑ αποφεύχθηκε ο δημοσιονομικός γκρεμός. Το Κογκρέσο υπερψήφισε την αύξηση των φόρων για τους πλουσίους. Το 2% των πιο πλούσιων Αμερικανών. Και ακύρωσε τις προτάσεις και δεσμεύσεις για μία γενική αύξηση της φορολογίας. Επιτέλους, ανάσανε όλος ο πλανήτης. Διαψεύστηκαν, έτσι, τα σενάρια μιας παγκόσμιας ύφεσης.
Χρειάστηκαν πολλές και δύσκολες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα των ΗΠΑ.. Μπροστά στις βασανιστικές για το λαό ανάγκες, τις αντίστοιχες αγωνίες και την κοινή λογική, οι γραμμές έσπασαν. Κυρίως, οι ρεπουμπλικάνοι (οι εκλεκτοί των πλουσίων!) έκαναν τη μεγάλη στροφή. Εκτίμησαν τις συνέπειες από την ενδεχόμενη εμμονή τους σε ό,τι μέχρι σήμερα υποστήριζαν και προσχώρησαν στο μεγάλο συμβιβασμό. Είναι η πρώτη, εδώ και είκοσι χρόνια, αύξηση φορολογίας των πλουσίων που ψηφίζουν μαζί τα δύο μεγάλα κόμματα.
Φυσικά και δεν έλυσαν όλα τους τα προβλήματα στις ΗΠΑ. Το δημόσιο χρέος τους έχει φθάσει στα 16,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. Και οι προτάσεις στο τραπέζι της διακομματικής διαπραγμάτευσης φθάνουν μέχρι τη μείωση των κρατικών δαπανών πρόνοιας κατά 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Όλη, όμως, αυτή η πολιτική περιπέτεια και ένταση αποδεικνύει την εσωτερική πολιτική και πολιτειακή ισορροπία στις ΗΠΑ. Είναι θέμα θεσμών. Είναι ζήτημα πολιτικού πολιτισμού.
Να ‘ρθουμε στα δικά μας. Με τα δάνεια που πήραμε ή μας υπόσχονται, αποτράπηκε η άτακτη χρεοκοπία μας. Τόσο του δημοσίου, όσο και πολλών ιδιωτικών νοικοκυριών. Προσωρινά, πάντοτε. Τα δάνεια και ό, τι τα συνοδεύει, δεν θεράπευσαν και δεν είναι ικανά να θεραπεύσουν τη βαθειά πολιτική, θεσμική, κοινωνική και ιδεολογική κρίση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μας. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας απαξιώνεται καθημερινά. Διάφοροι παλιοί ή νέοι «πρωταγωνιστές» αποδεικνύονται φευγαλέες, τραγικές φιγούρες της επικαιρότητας. Ο δημόσιος βίος είναι πολύ φτωχός σε πρόσωπά. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, το αποδεικνύουν περίτρανα.
Σίγουρα, υπάρχουν ευθύνες. Σίγουρα οι ευθύνες έχουν ταυτότητα. Δεν είναι, όμως. λίγοι εκείνοι που θέλουν να «κερδοσκοπήσουν». Κάποιοι θα ήθελαν την πλήρη ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Αυτό τους βολεύει. Ο λαός μας στενάζει. Οι άνεργοι στενάζουν και βασανίζονται, πιο πολύ από όλους μας. Και οι φτωχοί και νεόπτωχοι στενάζουν, βασανίζονται και στοιχίζονται ευκολότερα στις μακριές ουρές των αγανακτισμένων.
Αν η πλήρης ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής βολεύει ορισμένους και λίγους, αυτό δεν συμφέρει το λαό μας. Η ιστορία προσφέρει πολύ αποδεικτικό υλικό που τεκμηριώνει τη θέση αυτή. Η περιδίνηση της δημόσιας ζωής στην σκανδαλολογία αποθαρρύνει την ενασχόληση του λαού μας με τα παράλληλα καυτά ζητήματα. Και έχουμε τέτοια πάμπολλα.
Κανείς δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στις θεσμοθετημένες διαδικασίες διερεύνησης και αναζήτησης της αλήθειας στις υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος. Όσοι έφταιξαν, πρέπει να πληρώσουν. Και μάλιστα αυστηρά. Όσοι παραβίασαν τον ποινικό νόμο, να τους επιβληθεί ποινή δίκαιη. Όσοι είναι υπόλογοι με τους κανόνες δεοντολογίας στην πολιτική τους συμπεριφορά, να πληρώσουν και αυτοί. Δεν έχουν θέση στον πολιτικό βίο.
Αυτή η χρονιά πρέπει να αφιερωθεί στο ξανακτίσιμο του πολιτικού συστήματος. Ο επιτακτικός και αναπόφευκτος διάλογος για την Αναθεώρηση του Συντάγματος πρέπει να είναι και να παραμείνει ανοικτός. Αναθεώρηση σε όλα! Αναθεώρηση όλων των θεσμών.
Καμιά τιμωρία, από μόνη της, δεν αποτέλεσε την αφετηρία καινούριου ιστορικού κεφαλαίου. Θέλουμε νέους θεσμούς. Και νέα πρόσωπα. Αυτά τα τελευταία δεν πρόκειται να μας τα προσφέρουν εθνικές εκλογές. Όσες και αν διεξαχθούν στο μεταξύ. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές τον Ιούνιο του 2014 αποτελούν μια πρόκληση με ιστορικές διαστάσεις. Με αυτές ως αφετηρία και αφορμή οι τοπικές κοινωνίες θα προσφέρουν και θα αναδείξουν τα νέα πρόσωπα.
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Σάββατο 5.1.2013