Στην τραγωδία που σημάδεψε την οικογένεια της και συγκλόνισε την τοπική κοινωνία, αναφέρθηκε για πρώτη φορά μετά το θάνατο του γιατρού του ΕΚΑΒ η χήρα του Δημήτρη Βουρβαχάκη, μιλώντας στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ. Η κα Ελένη Αποστολάκη μίλησε για τον άνθρωπο Βουρβαχάκη, σε μια εξομολόγηση εκ βαθέων.
Ερωτ: Έχει περάσει λίγος καιρός από την τραγωδία που σημάδεψε την οικογένειά σας. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε για τον άντρα σας, το οποίο δεν έχει ακουστεί ή δεν πρόλαβε εκείνος να πει στην κοινωνία του Ηρακλείου;
\”Kάτι που δεν έχει ακουστεί\”: Προτιμώ να πω κάτι το οποίο τουλάχιστον όσοι τον γνώριζαν ή τον έκαναν παρέα το ήξεραν ή το αισθανόντουσαν. Ο,τι δηλαδή, η ίδια του η ζωή έδειχνε το δρόμο του αδιάφθορου- μία αδιάφθορη και έντιμη στάση απέναντι στους άλλους χωρίς δευτερογενή οφέλη. Μικρές πικρίες που δημιουργούνταν από μικρότητες τις ξεπερνούσε εύκολα, λόγω της καλλιέργειάς του, που του υπ έτασσε \”να μην παίρνει τα πράγματα πολύ προσωπικά και να ελαχιστοποιεί την ανάμειξη του εγωισμού στην καθημερινότητα\” άλλα και για χάριν του κοινού καλού. Αυτά εν τέλει φαίνεται να έχουν επίπτωση στο να γίνεται κανείς περισσότερο ανάλαφρος και χαρούμενος και όχι δυσαρεστημένος άνθρωπος.
Kάτι που υποθέτω ότι μπορεί να ήθελε να πει στην κοινωνία του Ηρακλείου: Ο Δημήτρης που ήταν πολυταξιδεμένος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και παρόλο που δεν γεννήθηκε ούτε μεγάλωσε στο Ηράκλειο, περιέγραφε ως ευλογημένη την ώρα της απόφασής του να μείνει εδώ: σε μια πόλη αταξική που αγκαλιάζει όλα τα κοινωνικά στρώματα, με έναν κόσμο που έχει θάρρος να εκφράζει τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του και διαθέτει έναν γνήσιο πολιτισμό.
Αισθάνομαι αρκετά άνετα να πω ότι ίσως ήθελε να ευχαριστήσει τους ανθρώπους του Ηρακλείου για τη δεκτική τους διάθεση να στηρίζουν τις προσπάθειες κοινού καλού, για την καρτερικότητα τους, για την σκεπτόμενη στάση τους αλλά και για την εκτίμησή τους και προς το πρόσωπό του πράγμα που το εισέπραττε εν ζωή και γνωρίζω ότι αποτελούσε μέρος της έμπνευσής του.
Τώρα, τι άλλο μπορεί να επέλεγε ο Δημήτρης να πει στους συνανθρώπους μας: Ποιος ξέρει… θα επιλέξω κάτι από αυτά που έλεγε: να ακολουθούμε τις εσωτερικές μας φωνές.
Να κάνουμε όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι αλλά αυτό που μας επιτάσσει το βαθύτερο \”είναι\” μας, πάντα όμως με γνώμονα την αγάπη για την Ζωή και την αγάπη για τους Ανθρώπους καθώς τυχαίνει, οι άνθρωποι και οι ζωές μας να είμαστε εξαιρετικά αλληλοσυνδεδεμένοι, ίσως πολύ περισσότερο απ\’ ό,τι νομίζομε.
Τι ήταν για εσάς ο Δημήτρης Βουρβαχάκης; Όλοι εμείς τον ξέραμε ως έναν άνθρωπο που ο στόχος της ζωής του ήταν να προσφέρει στον συνάνθρωπό του. Φαντάζομαι όμως ότι ήταν και πολλά περισσότερα.
Ο Δημήτρης ήταν Έμπνευση στην καθημερινή ζωή. Ήταν Παιδαγωγός (αγωγή παιδείας). Αυτό που για τους μουσικούς είναι ο Mozart και για τους αρχιτέκτονες ο Παρθενώνας: ένας συνδυασμός απλότητας και μεγαλοφυούς σύνθεσης. Με ταξίδεψε και τον ευχαριστώ.
Τον περιγράφετε ως άνθρωπο της προσφοράς προς το συνάνθρωπο.
Κατ ουσίαν ασκούσε λιτά, απέριττα και εμπεριστατωμένα την επιστήμη που διδάχτηκε δηλαδή την Ιατρική και την Επείγουσα Ιατρική που τυγχάνει να είναι επιστήμη κατ ουσίαν Δημοκρατική. Κι αυτό γιατί οι αλήθειες της ισχύουν για όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις και παρέχονται πανομοιότυπος σε όλους μας.
Από την άλλη όμως ισχύει και το οτι οι επαγγελματικές μας επιλογές δεν είναι αποκλειστικά τυχαίες ούτε εξολοκλήρου προγραμματισμένες, είναι κράμα πραγματιστικής αποτίμησης και μη συνειδητών κινήτρων. Είναι γνωστό ότι σε κάποιες περιπτώσεις το επάγγελμα προσελκύει σα μαγνήτης συγκεκριμένες προσωπικότητες.
Η προσωπικότητα του Δημήτρη ήταν πολυεπίπεδη. Θα μπορούσα να πω μερικά πράγματα που του άρεσε να κάνει: Ο Δημήτρης απολάμβανε την ανθρώπινη παρέα και το συνεχές πάρε-δώσε με τον κόσμο.
Αυτά πιστεύω ότι επιδρούσαν πάνω του σαν μια αναζωογονητική μυσταγωγία – ένα ταξίδι με πολλούς εναλλασσόμενους συνοδοιπόρους που το απολάμβανε γιατί έβριθε από εκπλήξεις, συναισθήματα, χιούμορ, ένα αλισβερίσι συγκινήσεων, εμπειριών και σκέψεων.
Γιατί αγαπούσε τον Άνθρωπο και τη Ζωή χωρίς να τα κρίνει, και ζούσε την κάθε φευγαλέα στιγμή της ζωής σαν μεγαλοπρεπή γνωρίζοντας την παροδικότητα της, ότι δηλαδή μπορεί να περάσει … υπερβολικά γρήγορα.
Ο Δημήτρης ήταν πολυδιαβασμένος – διάβαζε στον ελεύθερο χρόνο του αδιάλειπτα από την παιδική του ηλικία όπως τον είχαν αναθρέψει οι γονείς του – με αδυναμία στην παγκόσμια ιστορία, τη λογοτεχνία και τα μαθηματικά.
Και δεν μπορώ να παρακάμψω την καλλιτεχνική του πλευρά – κυρίως τη σχέση του με τη μουσική που ήταν κάτι σαν μέρος του σώματος του. Ο Δημήτρης ζούσε στην καθημερινότητά του, στις συναναστροφές του, καμιά φορά και στην εργασία του σφυρίζοντας -ένα σκοπό, ένα τραγούδι ή μια μελωδία που ανέσυρε ανά πάσα στιγμή ακόμα κι από το πιο βαθύ παρελθόν, με αυτή την πολύ πρόθυμη-όμορφη μνήμη του.
Κάτι σαν να κρατούσε παρέα στον εαυτό του με τη μελωδικότητα του ήχου του ενώ παράλληλα εμπότιζε στους γύρω του με την πνοή του τη μουσική που είχε μέσα του.