Αμετάκλητος και πάλι φάνηκε ο Neil Macgregor, διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου του Λονδίνου, που βρέθηκε στην Αυστραλία την περασμένη εβδομάδα για την παρουσίαση του βιβλίου του “Η Ιστορία του Κόσμου σε 100 Αντικείμενα”, υποστηρίζοντας ότι:
«Το καταλληλότερο μέρος για την φιλοξενία των μαρμάρων είναι το Βρετανικό Μουσείο, το οποίο είχε πάντα σαν στόχο να ωθεί κάθε φιλομαθή άνθρωπο να ερευνά τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος οργανώθηκε σε κοινωνίες». Το Βρετανικό Μουσείο φιλοξενεί περισσότερα από 10 εκατομμύρια πολύτιμα και σπάνια αντικείμενα, απασχολεί περισσότερα από 1.000 εργαζόμενους, ενώ οι επισκέπτες του φτάνουν περίπου τα 6 εκατομμύρια το χρόνο.
Σε άρθρο της αυστραλιανής εφημερίδας «The Australian» καταγράφονται τα όσα δήλωσε ο Neil Macgregor , καθώς μιλώντας για το Βρετανικό Mουσείο δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί και στη μακρόχρονη διαμάχη για τα Γλυπτά του Παρθενώνα το οποία ως γνωστόν απέσπασε ο Λόρδος Έλγιν από την Αθήνα την περίοδο 1801-1805.
«Η παρουσίαση εκθεμάτων από διαφορετικούς πολιτισμούς –το ένα πλάι στο άλλο– δίνει την ελπίδα για την προώθηση της κατανόησης και της ανοχής της διαφορετικότητας των πολιτισμών» Αναφερόμενος στον αθηναϊκό τρόπο διακυβέρνησης μιας κοινωνίας όπως υπήρξε στην αρχαιότητα τον χαρακτήρισε ως «αναμφισβήτητα τον καλύτερο», αλλά παράλληλα δήλωσε «ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι στην αρχαιότητα υπήρξαν και άλλοι τρόποι δημιουργίας μιας αρμονικής κοινωνίας όπως στην Κίνα και την Περσία».
Τα μισά περίπου γλυπτά από όσα έχουν διασωθεί από τα περίφημα Γλυπτά του Παρθενώνα βρίσκονται στην Αθήνα και τα υπόλοιπα στο Λονδίνο. «Στην Αθήνα (τα μάρμαρα όπως τα αποκαλεί) μπορούν να θεωρηθούν κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και στο Λονδίνο κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας » δήλωσε και κατέληξε τονίζοντας ότι «είναι σημαντικό να θυμόμαστε, ιδιαίτερα εμείς οι Ευρωπαίοι, ότι η ελληνική ιστορία είναι μια ανάμεσα σε πολλές άλλες, οι οποίες δεν είναι ούτε καν ευρωπαϊκές. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος νομίζω να θεωρήσουμε ότι η Μεσόγειος είναι το κέντρο του κόσμου, πράγμα το οποίο δεν είναι».
Του Δημήτρη Ωραιόπουλου