Μπλέξαμε με τους καπνούς. Λευκός καπνός από το Βατικανό. Αργεντινός ο νέος Πάπας. Υπερσυντηρητικός, με κοινωνικές, όμως, ευαισθησίες. Και με όλα τα στοιχεία να γίνει ένας λαϊκός ηγέτης στο χώρο της Χριστιανοσύνης. Μαύρος καπνός από τη Βουλή. Τρία κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αρνήθηκαν να συνταχθούν με τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων τους για την άρση της ασυλίας βουλευτή της Χρυσής Αυγής, πρωταγωνιστή βιαιοπραγίας κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συζήτησης. Ο καπνός, όμως, από το Μέγαρο Μάξιμου, ήταν γκρίζος. Τα τεχνικά στελέχη της Τρόικα αποχώρησαν χωρίς να έχει επιτευχθεί συμφωνία για τη δανειακή δόση του Μαρτίου. Όλα τα θέματα παρέμειναν ανοικτά. Ο Υπουργός Οικονομικών, όμως, μας διαβεβαιώνει ότι βρίσκονται κοντά στην οριστική λύση.

Τα πράγματα, γενικά, δεν πάνε καλά. Καθόλου καλά. Προσχωρήσαμε ή έστω διαπραγματευτήκαμε δύο ή περισσότερα «Μνημόνια» με άμεσο στόχο την γρήγορη – όσο το δυνατόν – άντληση χρηματικών πόρων. Είχαμε περιέλθει σε κατάσταση απελπισίας και πανικού. Άδεια τα ταμεία. Και οι υποχρεώσεις αυξάνονταν δραματικά. Μας δάνεισαν, στα όρια του αυτονόητου, και για δικό τους συμφέρον. Για τη διάσωση του ευρώ και την ειρήνευση των διεθνών χρηματαγορών. Φυσικά και μας συνέφερε αυτός ο δανεισμός. Μια άτακτη χρεοκοπία θα μας οδηγούσε σε απίστευτες εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές περιπέτειες.

Αλλά, ως εδώ! Κανένας δεν δανείζει, αν δεν ελπίζει να πάρει πίσω τα χρήματά του. Συναλλάσσονται με ένα κράτος και θέλουν να το εμπιστευτούν. Από την άλλη υπάρχει το μεγάλο θέμα της εθνικής κυριαρχίας. Δεν εκχωρήσαμε σε κανέναν αρμοδιότητες που ανήκουν, κατά το Σύνταγμά μας, σε εθνικά όργανα. Τα «Μνημόνια» δεσμεύουν σε σχέση με ορισμένες προτεραιότητες. Δεν εγκατέστησαν, μέσα στα σύνορα μας και στα όρια της εθνικής μας κυριαρχίας, οποιοδήποτε ανώτατο κριτή της εθνικής μας συμπεριφοράς και απόδοσης.

Μπορεί η Τρόικα να εκτιμά ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι υπέρβαρο και έχει αποκτήσει, καταφανώς, περιττά πάχη. Και ότι μπορεί η συρρίκνωσή του να αποτελεί αληθινή εγγύηση επιστροφής των δανείων. Η απαίτηση, όμως, απόλυσης 120.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015 ξεπερνά το ρόλο της. Οι κάθετες και οριζόντιες περικοπές συνιστούν εύκολο γεωμετρικό εγχείρημα. Αποτελούν, όμως, τιτάνιο άθλο για ισχυρούς παίκτες και ουτοπία για μια χώρα όπως η δική μας. Το χειρότερο; Μια τόσο δραματική μείωση, χωρίς συγκροτημένο προγραμματισμό και αντικειμενικές αξιολογήσεις, θα οδηγήσει σε παραμόρφωση του κρατικού μηχανισμού. Παράλληλα θα αποτελέσει πλήγμα σε σημαντικούς τομείς του κοινωνικού κράτους.

Στο ρόλο της Τρόικα δεν περιλαμβάνεται η διαχείριση του ζητήματος των λεγομένων «επίορκων» δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είναι «επίορκος» ο δημόσιος υπάλληλος στον οποίο απαγγέλλεται κατηγορία. Οποιαδήποτε κατηγορία. Δικαιούται και αυτός μια έντιμη δίκη. Με όλους τους κανόνες και τις εγγυήσεις του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε συνθήκες δημόσιου λιντσαρίσματος. Ούτε να ικανοποιήσουμε καθοδηγούμενη λαϊκή «δίψα για αίμα».

Γνωρίζουμε τις αδυναμίες του φορολογικού «παρασυστήματος» και την ατέλειωτη φοροδιαφυγή των περισσοτέρων κοινωνικών ομάδων. Είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε οποιαδήποτε τεχνική βοήθεια. Στο πλαίσιο, πάντοτε, της εθνικής κυριαρχίας μας. Ανήκει στη δική μας αρμοδιότητα να αποφασίσουμε αν θα παραμείνουμε στο καταστρεπτικό 23% για το ΦΠΑ στην εστίαση. Ή θα επιστρέψουμε στο 13% ή ακόμη και πιο χαμηλά σε μια κίνηση που θα ανακουφίσει εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας.

Άλλο «Μνημόνια Συνεργασίας», όπως τα άντεξε ή ανέχθηκε η δική μας έννομη τάξη. Και άλλο ασφυκτικές εντολές αλαζόνων τεχνοκρατών που αντλούν πληροφορίες, κατά κανόνα, από γνωστούς – άγνωστους «κουκουλοφόρους». Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα. Και έχουμε τη βούληση να σωθεί.

Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Σάββατο 16.3.2013