Ο έγκλειστος κούρδος ηγέτης Οτσαλάν κάλεσε τους «συμμαχητές» του και τον κουρδικό πληθυσμό να καταθέσουν τα όπλα.
Μήνυμα εσωτερικής ειρήνης ανακουφιστικό για τη γείτονα Τουρκία. Κοντά δεκαπέντε χρόνια, που η μανιώδης και ανά τον κόσμο καταδίωξή του και η γραφική επιπολαιότητα πολλών συμπατριωτών μας απείλησε να ρίξει την Ελλάδα στο γκρεμό των χαοτικών περιπετειών.
Το Ισραήλ ζήτησε δημόσια συγγνώμη από την Τουρκία για τη θανατηφόρα επέμβαση ισραηλινών κομάντος σε πλοίο ανθρωπιστικής βοήθειας προς την Παλαιστίνη. Με δημόσια, δραστική και ενθαρρυντική, παρέμβαση του Μπάρακ Ομπάμα να τα βρουν οι δύο χώρες.
Η «ορθόδοξη» Ρωσία δεν περιορίστηκε μόνο στην κυνική άρνηση οποιασδήποτε βοήθειας στην οικονομία της Κύπρου. Ζήτησε την παράδοση των ονομάτων των ρώσων μεγιστάνων. Της χλιδής και της φοροδιαφυγής! Έδωσε βήμα και πάτημα στη γείτονα Τουρκία να ξαναμπεί στο παιχνίδι διεκδίκησης του ενεργειακού πλούτου της Κύπρου. Με το εκβιαστικό δίλημμα: Συνεκμετάλλευση του αερίου ή διχοτόμηση. Μονά – ζυγά δικά της!
Πολλά τριγύρω μας αλλάζουν. Δεν απαιτείται η χρήση διεθνοπολιτικών όρων για να αντιληφθούμε τις βαθύτερες εξελίξεις. Είναι κατάδηλο ότι στερεύει η αλληλεγγύη μεταξύ των βορείων χωρών της Ευρώπης και των χωρών του νότου. Οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του νεοσσού Προέδρου του Eurogroup, Ολλανδού υπουργού Οικονομικών, δεν οφείλονται στο νεαρό της ηλικίας του και στην απειρία του. Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι συχνά η Γερμανία επιλέγει να διατυπώσει τις θέσεις της μέσα από τις τοποθετήσεις εκπροσώπων του ευρωπαϊκού βορρά.
Η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρήθηκε ιστορικό επίτευγμα της τελευταίας ελληνικής προεδρίας. Οι διαστάσεις του γεγονότος αυτού ξεπέρασαν τις αρχικές προσδοκίες, μια και είχε απαλειφθεί ένας όρος, που έμοιαζε αμετακίνητος: Όχι ένταξη, προτού λυθεί το συνολικό πολιτειακό και πολιτικό πρόβλημα της Κύπρου. Ο όρος ξεπεράστηκε. Και το οφείλουμε, κυρίως, στον τότε Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, το κύρος της Κυβέρνησής του και τις εξαιρετικά καλές προσωπικές σχέσεις του με την τότε πολιτική ηγεσία της Γερμανίας.
Μετά την ένταξή της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη ζώνη του Ευρώ, οι πολιτικοί της Μεγαλονήσου πίστεψαν (και σωστά!) ότι οι διάφορες διακηρύξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τους κανόνες και τις αρχές της οικονομίας δεν είχαν διασφαλιστεί με εποπτικούς και κυρωτικούς μηχανισμούς. Όσοι από τότε κυβέρνησαν την Κύπρο, συμπεριφέρθηκαν με την αντίστοιχη ελλαδική νοοτροπία. Κτίσανε πύργους στην άμμο. Με δάνεια σε κομματικούς φίλους. Με παμφάγους διορισμούς στο δημόσιο τομέα. Με επιτόκια καταθέσεων υψηλότερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Με εισαγωγές κεφαλαίων χωρίς έλεγχο της προέλευσής τους. Και με μία διάχυση εξωφρενικής καταναλωτικής ζήτησης, χωρίς την ελάχιστη φροντίδα ανάπτυξης του παραγωγικού μηχανισμού του νησιού.
Οφείλουμε, όμως, να τιμήσουμε τον κυπριακό λαό. Μέσα σε ένα βράδυ κούρεψαν το εθνικό τους εισόδημα κατά 25%. Πολλοί νέοι άνεργοι θα επιστρατευθούν σε στρατούς απελπισίας και αγωνίας. Είναι, όμως, εντυπωσιακή η συνολική αντίδραση. Δεν έκαψαν καμιά τράπεζα. Ούτε έπνιξαν μέσα στις φλόγες και τους καπνούς συμπολίτες τους που εργάζονταν σε αυτές. Δεν κατέστρεψαν επιχειρήσεις στο κέντρο της Λευκωσίας, της Λεμεσού, της Λάρνακας και της Πάφου. Δε νέκρωσαν τα μεγάλα αστικά κέντρα. Δεν κυνήγησαν και δεν έδιωξαν τους ξένους απ’ τα αεροδρόμια και τα λιμάνια τους. Διέψευσαν έτσι τις φαντασιώσεις πολλών ανυπόμονων Ελλαδιτών. Με μια εξαίρεση. Τον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου. Που επιμένει να προκαλεί. Και στα Δικαστήρια με άφρονες προσφυγές.
Αντώνης Ν. Βγόντζας