Οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στην Κύπρο δίδουν «κατ’ αρχήν» και «κατ’ αρχάς» την ευκαιρία στους θιασώτες των μνημονιακών πολιτικών, από καθέδρας είτε να «κομπάσουν», είτε να «νουθετήσουν», κυρίως όλους όσοι εξ αρχής στάθηκαν ενάντια στη «λογική» ή άλλως στην «πολιτική βουλιμία» των μνημονιακών πολιτικών.

Αυτή όμως η εξέλιξη στην Κύπρο, με το αρχικό «ΟΧΙ» και το εκ των υστέρων «ΝΑΙ» (όπως αυτό τελικώς διαμορφώθηκε) δεν δίδει «επιχειρήματα» ώστε να ισχυριστούν οι θιασώτες των μνημονιακών πολιτικών ότι δικαιώθηκαν.

Υπ’ όψιν όμως, για όλους όσοι στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές τα παρακάτω αυστηρώς καταγραφόμενα:

Οι βασικές Αρχές της Ένωσης όπως αυτές εγκαθιδρύονται στα άρθρα 1, 2, 3 και 4 της Συνθήκης της Λισσαβόνας για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣυνθΕΕ) έχουν ως σκοπό:

1) «Την προαγωγή της ειρήνης, των αξιών και της ευημερίας των λαών της Ένωσης».

2) «Την αειφόρο ανάπτυξη, την πλήρη απασχόληση, την κοινωνική πρόοδο και τη βελτίωση της ποιότητας του περιβάλλοντος».

3) «Την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και των διακρίσεων».

4) «Την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και προστασίας».

5) «Την προαγωγή της οικονομικής, κοινωνικής και εδαφικής συνοχής και αλληλεγγύης μεταξύ των Κρατών-Μελών».

6) «Την προστασία των πολιτών» –όπου «οι αποφάσεις λαμβάνονται όσον το δυνατόν πιο ανοικτά και όσο το δυνατόν εγγύτερα στους πολίτες».

7) «Τον σεβασμό της ισότητας των Κρατών-Μελών».

8) «Την Αρχή της Καλόπιστης Συνεργασίας, με αμοιβαίο σεβασμό και αμοιβαία συνεργασία».

Επίσης από το συνδυασμό των άρθρων 2, 6 και 11 ΣυνθΕΕ η Ένωση αναγνωρίζει τις Αρχές του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (1) καθώς και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών, με ρητή υποχρέωση, ώστε τα Θεσμικά Όργανα να διατηρούν ανοικτό και διαφανή διάλογο με την «κοινωνία των πολιτών». Άλλωστε, ο πολίτης της Ένωσης ως φορέας νομιμοποίησης έχει συγκεκριμένα δικαιώματα με ιεραρχικά πρώτα τα κοινωνικά δικαιώματα και την ιθαγένεια της Ένωσης (2).

Όλες οι παραπάνω Αρχές και Αξίες έχουν καταστρατηγηθεί και προδήλως ηττηθεί από τις μνημονιακές πολιτικές που μετατρέπουν την «Ευρωπαϊκή Ένωση» σε: «Ένωση δανειστών και δανειζόμενων».

Οι μνημονιακές πολιτικές επιδιώκουν την όποια (τυχόν) «ανάπτυξη»…με ανατροφοδότηση του χρέους και αποτρεπτικό για επενδύσεις Φορολογικό Δίκαιο, θέτοντας στο περιθώριο περίπου το ήμισυ των παραγωγικών δυνάμεων. Οι πολιτικές αυτές εξαθλιώνουν τους πολίτες, προκαλούν ανθρωπιστική κρίση και έχουν ως συνέπεια την καταρράκωση των κοινωνικών δικαιωμάτων καθώς και την απροκάλυπτη πρόκληση πρωτοφανούς ανεργίας με γενικευμένη οικονομική ύφεση!..

Οι θιασώτες των μνημονιακών πολιτικών θα πρέπει να απαντήσουν εάν η πολιτική τους ανταποκρίνεται στις προαναφερόμενες Αρχές των καταστατικών δεσμεύσεων της Ένωσης και εάν βάλλουν κατευθείαν κατά του πυρήνα του πρωτογενούς αλλά και του παράγωγου Ενωσιακού (τέως Κοινοτικού) Ευρωπαϊκού Δικαίου.

Ενταύθα πρέπει να λεχθούν και τα εξής:

Από την Διακυβερνητική Διάσκεψη για την Αναθεώρηση των Καταστατικών Συνθηκών της Ένωσης στη Νίκαια το έτος 2000, διαπιστώθηκε το «δημοκρατικό έλλειμμα» και αναπτύχθηκε (και στην επιστήμη του δικαίου) η θεωρία της «μεταδημοκρατίας», όπου το πρωταρχικό ερώτημα που τίθεται είναι: εάν η πολιτική υπερισχύει της οικονομίας ή εάν η οικονομία υποτάσσει την πολιτική. Πέραν του γεγονότος ότι στο ερώτημα αυτό οι θιασώτες των μνημονιακών πολιτικών είναι οι πρώτοι ηττημένοι, θα πρέπει να επισημανθεί πως η έννοια της «μεταδημοκρατίας» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, βρίσκει έρεισμα σε μια βασική διαπίστωση: Στο ό,τι απονέμεται πρωτοκαθεδρία στην οικονομία και μάλιστα στην οικονομία που είναι αντίθετη ή έστω ουδέτερη με την πολιτική, ενώ απονέμεται νομικοπολιτική υπεροχή στην «Αρχή της Αποδοτικότητας» (3), που είναι πλήρως αντίθετη με το Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, του οποίου (βλ. άρθρο 1) το πρώτο έννομο αγαθό είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η ψύχραιμη παρατήρηση των εξελίξεων στην Κύπρο που αφορά: α) στη ληστρική επιδρομή (4) σε βάρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και β) στη «μετονομασία» των «καταθετών» σε «επενδυτές»(!) ασφαλώς δίδει το δικαίωμα διαπίστωσης ότι οι μνημονιακές πολιτικές καταργούν όλες τις πρόνοιες και αξιώσεις των Συνθηκών της Ένωσης παρά το ό,τι είναι κοινός τόπος πως (prima facie) η Συνθήκη της Λισσαβόνας δεν καταργεί, ούτε αντικαθιστά τα προγενέστερα κείμενα των Συνθηκών που εξακολουθούν να ισχύουν. Αυτή όμως η ήττα της εν γένει ευρωπαϊκής έννομης τάξης (θα) έχει απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τη διατήρηση του ευρωσυστήματος, αλλά και για την ύπαρξη αυτής τούτης της Ένωσης, καθόσον καταστρατηγείται και ηττάται πλήρως «όλο το σύστημα» του κοινοτικού κεκτημένου (acquis communautaire). Οι πρώτοι όμως ηττημένοι είναι (και θα είναι) οι αίτιοι. Αυτοί που υπέταξαν την πολιτική στην οικονομία. Αυτοί που παρανόμησαν ενώπιον των Καταστατικών διατάξεων της Ένωσης. Αυτοί που απέστρεψαν το πρόσωπό τους από τις Αρχές και τις Αξίες του ευρωπαϊκού οράματος.

Ενταύθα ας μου επιτραπούν και τα παρακάτω:

Ο γράφων από καιρό έχει τοποθετηθεί πάνω στο ζήτημα της «σκληρής νομισματικής πολιτικής» και του «αυστηρού δημοσιονομικού πλαισίου», όπου χωρίς τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης υπέρ της απασχόλησης και της πιστωτικής χαλάρωσης, είναι παρακινδυνευμένη η διατήρηση της ενότητας της ευρωζώνης και σε κάθε περίπτωση είναι αδύνατη η ευημερία των λαών της Ένωσης –που κατά τα άλλα είναι αυστηρή αξίωση της ενωσιακής έννομης τάξης.

Από το Φεβρουάριο του 2010 έχω υποστηρίξει (5) ότι η Αρχή της Δημοσιονομικής Πειθαρχίας που συναρτάται με τις Συνθήκες και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, δεν μπορεί να παραμείνει άκαμπτος κανόνας του Ενωσιακού Δημοσιονομικού Δικαίου, καθόσον με βάση τη «Δήλωση 30» (που έχει προσαρτηθεί στη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισσαβόνας), προβλέπεται η τροποποίηση του συγκεκριμένου Συμφώνου. Μια τέτοια τροποποίηση προδήλως βέβαιον είναι ότι θα απέτρεπε τις «πολιτικές των Μνημονίων», που κατά το μάλλον και μάλλον είχαν προαποφασισθεί!

Η μη αξιοποίηση της «Δήλωσης 30», με ευθύνη της πολιτικής «ελίτ» της Ελλάδας, αλλά και των αντίστοιχων «ελίτ» των Χωρών του Νότου, οδήγησαν στο ακραίο φαινόμενο που βιώνουν οι λαοί του Νότου με τα Μνημόνια που επιβάλλει με περισσή οίηση η γερμανική πολιτικοοικονομική «ελίτ». Αυτή όμως η κατάσταση δεν συνεπάγεται μόνον ήττα των βασικών Αρχών και Αξιών της Ένωση, συνεπάγεται και σοβαρό κίνδυνο για τη διάσπαση της ευρωζώνης. Ταυτοχρόνως εμπεριέχει και την ουσιώδη προϋπόθεση για την ανατροπή των Θεσμικών Θεμελίων του όλου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Προκειμένου να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη που συνεπάγεται ήττα συνολικώς του ευρωπαϊκού οράματος, επιβάλλεται ο συντονισμός δράσης των Χωρών του Νότου με πρωτοβουλίες που θα προκύψουν από τις αντιμνημονιακές-δημοκρατικές δυνάμεις που θα εκφραστούν στις εσωτερικές πολιτικές τάξεις των Κρατών-Μελών του Νότου και αντιστοίχως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!..

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Ο Χάρτης αυτός αποκτά πλέον νομική δεσμευτικότητα δυνάμει της παρ. 1 του άρθρου 6 ΣυνθΕΕ.

(2) Βλ. Π.Ι.Μηλιαράκης, Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα μεταξύ νομικού δόγματος και πολιτικής, (2005), Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη, σελ. 57 και επ.

(3) Σύμφωνα με την «Αρχή» αυτή: «υποτάσσεται το πεδίο της πολιτικής (και της δημοκρατίας) στην οικονομία, αλλά και ο άνθρωπος υποτάσσεται στις συνθήκες της αποδοτικότητάς του».

(4) Οι «προτεστάντες» του Βορρά δεν είναι απλώς ο …«τίμιος εμποράκος». Στην προκειμένη περίπτωση υφίσταται χωρίς κανόνες απαλλοτρίωση ιδιωτικών περιουσιών, κατά παράβαση (και) των παραδοχών του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου του Στρασβούργου (πρβλ. ενδεικτικώς E.C.H.R.: «The Trakroren Aktiebolag κατά Σουηδίας της 7ης Ιουλίου 1989», «Gasus Dosier-und Forderte Chnik Gmb κατά Ολλανδίας της 23ης Φεβρουαρίου 1995», «Pine Valley Developments LTD and others κατά Ιρλανδίας της 29ης Νοεμβρίου 1991», «Albert Benthem κατά Ολλανδίας της 23ης Οκτωβρίου 1985» κ.ά.).

(5) Βλ. Π.Ι. Μηλιαράκης, «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» (10/2/2010), Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.

Πέτρος Ι. Μηλιαράκης
Γραμματέας του Δ.Σ. της Κίνησης Ιδεών και Δράσης:ΠΡΑΤΤΩ

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook