Η εικόνα από την είσοδο του ξενοδοχείου Intercontinental στο Βερολίνου, όπου έγινε το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) είναι απατηλή, οι ηλικιωμένοι κύριοι με τις γραβάτες δεν είναι γραφικοί, δεν είναι λούμπεν, δεν είναι ασήμαντοι.
Τα μέλη του κόμματος που θέλει να βγάλει τη Γερμανία από το ευρώ είναι καθ’ όλα αξιοσέβαστα μέλη της γερμανικής κοινωνίας, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μέλη της ανώτερης μεσαίας τάξης, τα δυο τρίτα των ιδρυτικών μελών έχουν διδακτορικό.
Ο άτυπα επικεφαλής του κόμματος, ο Μπερντ Λύκε ήταν καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου, ο εκπρόσωπος Κόνραντ Ανταμ μια από τις πιο ξεχωριστές πένες στο πολιτιστικό κομμάτι της FAZ, ο πρώην εκδότης και δημοσιολόγος Αλεξάντερ Γκάουλαντ, θεωρείται ένας από τους «γκουρού» του γερμανικού συντηρητισμού.
Τα κέντρα εξουσίας στη Γερμανία διακατέχονταν τα τελευταία χρόνια από το εύλογο άγχος απέναντι σε ένα λαϊκίστικο κόμμα, που θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει την αντιπάθεια των Γερμανών στο ευρώ, είχαν μάλιστα εκπονήσει και τις στρατηγικές για να το αντιμετωπίσουν.
Αυτό που τους προέκυψε όμως ήταν αναπάντεχο, δεν ήταν κάποιο λαϊκίστικο κίνημα και ένας «κλόουν» του στυλ Μπέπε Γκρίλο που βγήκε μπροστά αλλά η ίδια η αστική τάξη της Γερμανίας με όρους παιδείας και εκπαίδευσης, το λεγόμενο «Bildungsbürgertum» και μάλιστα με έναν ενθουσιασμό που είχε να επιδείξει για κάποιον πολιτικό σκοπό από το 1848.
Το αξιοσέβαστο των μελών της AfD είναι ταυτόχρονα χάντικαπ και ατού για το νέο κόμμα. Χάντικαπ γιατί δεν έχει τη λαϊκή απήχηση ενός λαϊκίστικού κινήματος, τύποι σαν τον Λύκε δύσκολα μπορούν να εμπνεύσουν τις μάζες. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι που κρατάει την Μέρκελ και τους επιτελείς της ξάγρυπνους τα βράδια, το κόμμα αυτό δεν μπορεί να απαξιωθεί σαν λαϊκίστικο και η επιχειρηματολογία του ως αβάσιμη στο δημόσιο διάλογο.
Η σοβαρότητα της εικόνας του AfD είναι το μεγάλο του ατού σε ένα συντηρητικό κοινό, που ως τώρα δεν είχε εναλλακτική από το να ψηφίζει τη Μερκελ.
Στην πρώτη του δημοσκόπηση, το AfD έφτασε το 3%. Αν ανεβεί στο 5%, στο όριο εισόδου στη βουλή δηλαδή και αποδυναμώσει την εντύπωση των ψηφοφόρων, ότι η ψήφος τους θα πάει χαμένη, το AfD μπορεί να καταφέρει αυτό που μάταια προσπαθούν 10 χρόνια γενιές πολιτικών στη Γερμανία, να κλονίσει την ηγεμονία της κ. Μέρκελ.
Πιθανότητες για κάτι τέτοιο έχει, καθώς όλες οι κατεστημένες γερμανικές πολιτικές δυνάμεις ομονοούν στο ευρώ, το AfD προβάλλει ως η μόνη αντιπολίτευση.
Αν το AfD μπει στη βουλή, η γερμανική Χριστιανοδημοκρατία θα ματώσει και θα υποχρεωθεί σε παραχωρήσεις. Μια αδιάφορη εκλογική αναμέτρηση θα μετατραπεί έτσι σε μια σύγκρουση, όπου διακυβεύονται ζωτικά γερμανικά συμφέροντα.
Το γερμανικό κατεστημένο, που έχει απολύτως συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο (η ανάλυση του Τσίπρα είναι σωστή, η ηγεσία της Γερμανίας θέλει το ευρώ) προσπαθεί να αποτρέψει τον κίνδυνο δια της υποβάθμισης, ο Λύκε είχε λιγότερο χρόνο στα γερμανικά ΜΜΕ από ότι ο Αλαβάνος στα δικά μας…
Αυτό που συμβαίνει είναι παράξενο, η γερμανική αστική τάξη είχε να κινητοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό πολιτικά από το 1848.
newpost.gr/Θέμης Δαγκλής