Η ομιλία του κ.Κουράκη έχει ως εξής :
\”Ο εορτασμός μιας επετείου, δεν πρέπει να αποτελεί απλώς ευκαιρία για « τελετές ωραίες με στεφάνους και αυλούς », όπως λέει ο ποιητής, αλλά ευκαιρία μνήμης, απόδοσης τιμής, άντλησης διδαγμάτων για το μέλλον.
Η στιγμή της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα την 1η του Δεκέμβρη του 1913, πραγμάτωσε μετά από επτά περίπου αιώνες δουλείας, τους προαιώνιους πόθους και τα οράματα των Κρητικών, να ενωθούν με την μητέρα Ελλάδα.
Και είναι από τις σημαντικότερες στιγμές της νεότερης Κρητικής Ιστορίας.
Αναπολώντας σήμερα τα γεγονότα της εποχής, οφείλουμε να σταθούμε σε δυο καίριες παραμέτρους, που ο συνδυασμός τους οδήγησε στο ευτυχές τελικό αποτέλεσμα .
Η πρώτη είναι η πείσμων και συνεχής επαναστατική δράση του Κρητικού Λαού, που με τoν ηρωισμό και τα κατορθώματά του καταπόνησε το δυνάστη, αλλά και έκανε γνωστό το ¨Κρητικό ζήτημα¨, σε όλη την Ευρώπη .
Και η δεύτερη ότι κατ’ ευτυχή συγκυρία, στην πιο κρίσιμη φάση του ζητήματος αυτού, τις τύχες του νησιού και της χώρας διαχειριζόταν ένας μεγάλος Κρητικός, ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Διαβάζοντας κανείς σήμερα την ιστορία των Κρητικών Επαναστάσεων στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, δεν είναι δυνατόν να μην νοιώσει υπερηφάνεια και δέος, για τους ανθρώπους που έζησαν εκείνη την εποχή στα Ιερά χώματα της Κρήτης.
Αντιμετωπίζοντας, έναν απίστευτα σκληρό κατακτητή, ούτε για μια στιγμή δεν δείλιασαν, δεν λιγοψύχησαν, δεν έσκυψαν το κεφάλι.
Το πρώτο συνεπώς δίδαγμα που μπορούμε να αντλήσουμε είναι ότι :
« Η ελευθερία δεν χαρίζεται αλλά κατακτιέται ».
Δεν είναι ένα αγαθό που μπορεί να απλώσει κανείς το χέρι του και να το πάρει, αλλά κατόρθωμα ψυχών αλύγιστων, απροσκύνητων, ανυπόταγων.
Γιατί μόνο σε αυτές τις ψυχές βρίσκει έδαφος για να βλαστήσει και να καρπίσει το δέντρο της Ελευθερίας.
Το δεύτερο μεγάλο και επίκαιρο δίδαγμα είναι ο πολιτικός χειρισμός του Κρητικού ζητήματος από τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο.
Είναι γνωστή η σύγκρουση του με τον Πρίγκιπα Γεώργιο, όχι μόνο, για τον χειρισμό του Κρητικού ζητήματος, αλλά και για ουσιαστικά ζητήματα λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Δεν είναι όμως ευρύτερα γνωστοί, οι δεξιοτεχνικοί πολιτικοί του χειρισμοί και οι δύσκολες αποφάσεις που δεν δίστασε να πάρει για να προασπίσει τα μακροχρόνια συμφέροντα της Κρήτης και της Ελλάδας.
Μια τέτοια απόφαση, που, όπως εξομολογήθηκε ο ίδιος, υπήρξε η πιο δραματική και δύσκολη που πήρε ποτέ, ήταν να μην επιτρέψει στους Κρήτες βουλευτές, να συμμετάσχουν στις εργασίες του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Γιατί διέβλεπε πως μιας τέτοια ενέργεια, θα έδινε στην Τουρκία την αφορμή που αναζητούσε να επέμβει, ενώ θα έστρεφε και τις μεγάλες δυνάμεις εναντίον μας.
Και ενήργησε έτσι με πόνο ψυχής, γιατί οι περισσότεροι από τους Κρητικούς αντιπροσώπους, ήταν φίλοι και συναγωνιστές του από το Θέρισο.
Για τη στάση του αυτή κατηγορήθηκε ακόμη και ως προδότης.
Δεύτερο επομένως μεγάλο δίδαγμα είναι ότι οι πολιτικοί Ηγέτες πρέπει να ενεργούν λαμβάνοντας υπόψη, όχι τις πρόσκαιρες εντυπώσεις, αλλά τα μακροχρόνια συμφέροντα του λαού και της χώρας.
Αδιαφορώντας αν κάποιοι τους κατηγορούν, είτε από άγνοια, είτε γιατί κρίνουν μόνο με το συναίσθημα παραμερίζοντας τη λογική.
Η πολιτική όμως πρέπει να γίνεται και με τα δυο.
Και με τον ενθουσιασμό και με την ώριμη σκέψη.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ηγέτης που όλοι σήμερα τιμούν, διέθετε και τα δυο στην ιδανική τους αναλογία.
Γενναιότητα και Θάρρος, αλλά και ρεαλισμό και διπλωματική ευελιξία.
Στοιχεία απολύτως απαραίτητα στην επίλυση σύνθετων πολιτικών προβλημάτων, η έλλειψη των οποίων μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, όπως απέδειξε η πορεία του Κυπριακού.
Η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα την 100η Επέτειο της οποίας γιορτάζουμε φέτος, είναι η ευτυχής κατάληξη αγώνων και θυσιών από γενιές και γενιές Κρητικών.
Ανθρώπων που έδωσαν τα πάντα για να κάνουν πράξη το σύνθημα :
¨Ένωση ή Θάνατος¨.
Πρέπει συνεπώς να παραμείνει ζωντανή στην μνήμη όλων εμάς των νεοτέρων, για να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί.
Ιδιαίτερα σήμερα, εποχή μεγάλων αμφισβητήσεων και ανατροπών με πολλαπλές απειλές φανερές ή συγκεκαλυμμένες το ¨Κρητικό Παράδειγμα¨ αποτελεί ελπίδα, αλλά ταυτόχρονα και πρόκληση για τους αγωνιζόμενους λαούς που υιοθετούν το βαρύ Καζαντζακικό λόγο :
¨Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει¨.
Αυτό απέδειξαν με τον πιο πειστικό τρόπο οι αγώνες των Κρητικών για την Ελευθερία και την Ένωση με την μητέρα Πατρίδα.\”