Στα Χανιά, εδώ και περίπου ένα μήνα, πραγματοποιείται ένα μικρό δημιουργικό θαύμα: ένα αφηγηματικό πείραμα. Μια ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, σχεδιάζουν και κατασκευάζουν ένα πύργο, σε ένα κομμάτι των Ενετικών Τειχών, στην καρδιά των Χανίων και ταυτόχρονα δημιουργούν μια ταινία μικρού μήκους, η οποία αναμένεται να προβληθεί στις αρχές του Αυγούστου.
Η αφήγηση κινείται σε δύο πλάνα: το μυθικό παρελθόν και το πραγματικό παρόν, ενώ το τρίτο πρόσωπο, ο αφηγητής – το μάτι της κάμερας – αποκαλύπτει τη διαδικασία κατασκευής της ταινίας (making-of), σε μια διακειμενική διαδικασία η οποία αμφισβητεί την έννοια της πατρότητας της δημιουργίας. Οι αφηγητές συνεργάζονται αλληλο-συμπληρωματικά και αλυσιδωτά, όπου όλοι οι συντελεστές αλληλοπλέκονται, θολώνοντας συνεχώς τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και μύθου: η ‘εντός’ και η ‘εκτός’ αιχμαλωσία της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου σώματος, η ταινία μέσα και έξω από την ταινία, ο μύθος μέσα και έξω από την πραγματικότητα.
Το συλλογικό εγχείρημα των επιστημονικών αφηγητών του Terra Insola (πειραματικοί αρχαιολόγοι, αναγεννητικοί μηχανικοί, μυθολόγοι του αφύσικου, και φυσιολόγοι του άνομου) εξερευνά την μυθική φιγούρα της Αριάδνης ως το αρχέτυπο μιας σύγχρονης φεμινίστριας, η ζωή της οποίας κινείται σε μια χρονική διάσταση όπου όλα έχουν παύσει, αιωρούμενη ανάμεσα σε δύο στάδια της ζωής της, στο ενδιάμεσο της σχέσης της με τον Θησέα και εκείνης με τον Διόνυσο, στο ενδίαμεσο μεταξύ του επιθετικά αρρενωπού και του αλκοολικού.
Η απελευθέρωση της Αριάδνης από την μετέωρη αυτή κατάσταση αποτυπώνεται στην δέσμευσή της σε μία καθημερινή ρουτίνα και στην αέναη προσήλωσή της σε μια μηχανή, που την απαλλάσσει απ’ όλους τους περιορισμούς ώστε να φτάσει στην αυτάρκεια. Απομακρυσμένη από την εσωτερική σεξουαλική της φύση, πετυχαίνει έναν βαθμό γαλήνης και ‘αταραξίας’. Ζει σ’ έναν ειδυλλιακό βιότοπο, χωρίς περιβαλλοντικό πλαίσιο ή αναφορά, εξάγοντας τους χυμούς ενός ευκαλύπτου που την τρέφουν, σε μια διαδικασία ανθρωποσοφικής ανταλλαγής, και αναμειγνύοντας τα φυσιολογικά της υγρά (όπως τα ούρα της) με το χώμα που την περιβάλλει, ώστε να φτιάξει το κεραμικό υλικό της δομής που θα της προσφέρει καταφύγιο και θα την στεγάσει.
Η ίδια η δομή αποτελεί μεταφορά μιας δημιουργίας χωρίς τέλος, μιας αρχιτεκτονικής διαδικασίας που αναδύεται από έναν άπειρο βρόχο. Οι αναρίθμητοι σπειροειδείς κυκεώνες και ο στιλβωμένος πυλός που τυλίγουν το σώμα και το πνεύμα της Αριάδνης αναπτύσσονται από μια μηχανή που τη συντροφεύει και την οποία έχει εξημερώσει ώστε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της και να κατασκευάσει τις ανάγκες της βάση ενός ενδοσκοπικού, συναισθηματικού και τυχαίου σχεδιασμού. Η “Demoiselle” [‘Δεσποινίς’], το ψευδώνυμο που έδωσε στο ‘παραγωγικό’ της κατοικίδιο, φαίνεται να συμμετέχει σε μια συμπλεκόμενη σχέση αλληλεξάρτησης, η οποία αναδύεται από την συμπάθια στη συναισθηματική κατανόηση.
Η Αριάδνη είναι μια γυναίκα διχασμένη από την παθολογία της διαταραχής πολλαπλών προσωπικοτήτων, στοιχειωμένη από τις ηχείς του μυθικού της παρελθόντος και της ακούσιας προσγείωσής της μέσα στην παγίδα του Σένγκεν. Όταν προσγειώθηκε, το φράγμα του Σένγκεν θεωρούταν προ πολλού ως ένα οχυρό. Κανείς δεν θυμάται ακριβώς πότε το φράγμα αυτό έγινε για τον Ευρωπαίο πολίτη η ίδια η φυλακή του, αντιστρέφοντας έτσι τον πρωταρχικό λόγο της ίδρυσή του, δηλ. να τον προστατέψει ενάντια στον κόσμο… πράγμα που αποδείχθηκε όμως, αντιφατικά, ιστορική πλάνη.
Σ’αυτό το α-πολιτικό ιδεολογικό νησί, η Αριάδνη εμφανίστηκε με δύο ταυτότητες: η μια που δραπετεύει από το ‘εντός’, δεχόμενη, με την “Demoiselle”, μια τοπολογική αντιστροφή, ως άπειρο ανοχύρωτο, ως συναισθηματική διαμαρτυρία εναντίον της αντιφατικότητας, του παραλογισμού της κατάστασης, και η άλλη, παγιδευμένη σε μια μετά-βιομηχανική τοποθεσία, που συναντά τους ζωντανούς νεκρούς ανθρώπινους ομήρους των απαλλοτριωμένων καθηκόντων του Φορντισμού, ρυθμιζόμενες από μια βουβή, άλαλη μηχανιστική.
Τα Χανιά γίνονται το σκηνικό της ίδιας της σχιζοφρένειας της Αριάδνης, η οποία ταυτόχρονα απελευθερώνει και αποκρυσταλλώνει τον εαυτό της από την φυλακή της λήθης.
Η τοποθεσία του συμβάντος είναι ένα υπάρχον ‘φρούριο’ στα Χανιά, μια εγκαταλελειμμένη ζώνη Ενετικών τοίχων ύψους 15 μέτρων στο κέντρο της πόλης, χωρίς πρόσβαση. Η Αριάδνη βρίσκει καταφύγιο μέσα σ’αυτόν τον ερημότοπο, τον οποίο αγνοούν οι άνθρωποι που μένουν γύρω από αυτόν. Εκεί μπορεί να εφεύρει ξανά τον εαυτό της, ως μια Ουτοπία της ρουτίνας της ελευθερίας της, αλλά ακριβώς καταμεσής του «Προτεκτοράτου» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ολοκληρώνοντας το εγχείρημά τους, η ομάδα του Terra Insola, σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, θα παρουσιάσει το έργο της στα πλαίσια μιας έκθεσης στον χώρο του Φιλολογικού Συλλόγου «Χρυσόστομος», η οποία θα εγκαινιαστεί το Σάββατο 6 Ιουλίου στις 19:30 και θα παραμείνει ανοιχτή ως τις 23:00, με δυνατότητα επίσκεψης τις επόμενες 5 μέρες. Η έκθεση θα περιλαμβάνει:
– ένα έργο τέχνης 20 τετραγωνικών μέτρων και 6 μέτρων ύψους, το οποίο αποτελεί το καταφύγιο της Αριάδνης και του ‘Demoiselle’ της
– ένα ρομπότ 1,5 μέτρου (ο ‘Demoiselle’)
– πρωτόκολλο πρόσβασης σ’έναν προστατευμένο αρχαιολογικό χώρο – ομαδικές εναλλασσόμενες και καθοδηγούμενες επισκέψεις ανά 5 λεπτά
– χορωδιακοί αγορητές που ψιθυρίζουν την ιστορία της δομής και της Αριάδνης
– δημόσιο λόγο στο δρόμο με ανθρώπινη σήμανση
– διάσκεψη με έναν ομιλητή o οποίος θα αρθρώσει την ιστορία της Αριάδνης με το περιεχόμενο της έκθεσης
– αποσπάσματα της ταινίας και τη διαδικασία δημιουργίας του έργου που θα βρίσκεται σε φάση μονταρίσματος (editing) και μετά-παραγωγής (post-production)
– μικρό μπουφέ που θα ενσωματωθεί ως μέρος της έκθεσης
Συντελεστές της παραγωγής είναι οι εξής:
Οργανωτής:
Δημιουργική ομάδα Terra Insola αρχιτεκτόνων, κατασκευαστών, συγγραφέων, μηχανικών ρομποτικής, σκηνοθετών:
Παραγωγοί: Johnny Boquet-Boone, Cecil Barnes, Danielle Griffo, Hasti Valipour Goudarzi, Gary Edwards, Danae Vokolos, Martin Lodman, Maximiliam Lauter, Melodie Yashar, Francois Roche, Ezio Blasetti, Stephan Henrich, Camille Lacadee, Danielle Willems, Λυδία Καλλιπολίτη και Ανδρέας Θεοδωρίδης, Shalini Amin, Pierre Bourdareau, George Avramides, George Louras, Jonathan Requillo, Alexandra Saranti, Raquel Sanchis Ulacia, Luis Felipe Paris, Robinson Strong, Kim Se Hyun, Leonidas Leonidou, και Lorenzo Villagi.
Τοπικοί συνεργάτες υπήρξαν οι Γιάννης Αποστολόπουλος, Άγγελος Θεοδωρίδης, Ματθαίος Λιοδάκης, Γιάννης Παπατάκης, Δημήτρης Μαριδάκης, Νίκος Γεωργιαδάκης, Αθανασία Ζώτου, Μαρία Φουράκη, Δημήτρης Ξενάκης και Αχιλλέας Παπακώστας, Θοδωρής Παπαδουλάκης, Αλέξης Κουβαριτάκης, Γιώργος Καλλιγέρης, Ααλέξανδρος Βαζάκας, Ζέτα Χρυσαφάκη, Αλέξανδρος Μηχαηλίδης, Πετρουλάκης Αντώνης, Παντελής Πετσετάκης, Παναγιώτης Σημαντηράκης Δημήτρης Μιχαλογιάννης, Κυριάκος Παπαδάκης και η ηθοποιός Κική Ριζου.