Η αγανάκτηση των πολιτών για την οικονομική ανέχεια που έχουν επιβάλει οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, η απέχθεια προς το πολιτικό σύστημα που δεν κατάφερε να πράξει τα αυτονόητα εδώ και δεκαετίες και ξαφνικά αποφάσισε να κάνει απότομα κάποια σωστά πράγματα ρίχνοντας τα βάρη στους οικονομικά αδύνατους και η γενική αβεβαιότητα για το μέλλον, έχουν οδηγήσει αρκετούς Έλληνες σε αντιδρούν με βία σε κάθε αρνητικό μήνυμα και σε μεγάλο ποσοστό να ασπάζονται ακραίες πολιτικές απόψεις.
Παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες το περιστατικό της δολοφονίας του Π. Φύσσα, την εμπλοκή του ανθρώπου που έκανε αυτή την αποτρόπαιη πράξη με το ακροδεξιό κόμμα, πολλά περιστατικά στο πρόσφατο παρελθόν με ανάλογες ή μικρότερες πράξεις βίας και προκαλεί απορία σε όλους μας που θα οδηγήσει την χώρα αυτή η κατάσταση.
Απορία ωστόσο προκαλεί και το δεδομένο ότι, μπορεί μεν το γεγονός της δολοφονίας να είναι πρόσφατο και σοβαρό, αλλά δεν είδαμε μέχρι τώρα να γίνεται τόση μεγάλη φασαρία για τις αυτοκτονίες, αυτές τις έμμεσες δολοφονίες που έχουν γίνει σε αρκετές χιλιάδες Έλληνες τα τελευταία χρόνια.
Γιατί ξαφνικά το πολιτικό σύστημα ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι είναι επικίνδυνα τα άκρα και μετά από τόσο καιρό προσπαθεί τώρα να τα αποβάλει, να τα μειώσει, ενώ την ίδια στιγμή αναπτύσσονται καθημερινά; Πως όμως θα φύγει ο πολίτης από τα άκρα και τις βίαιες πρακτικές, από την στιγμή που οι πολιτικές που εφαρμόζονται όχι μόνο δεν δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής ασφάλειας, αλλά ρίχνουν την καθημερινότητα μας ακόμα πιο βαθιά στο πηγάδι της αβεβαιότητας;
Βασική παράμετρος στην ανάπτυξη του φαινομένου είναι και η ευθεία προτροπή στην βία από μέλη του κοινοβουλίου, στελέχη των κομμάτων αλλά και δηλώσεις των Προέδρων τους σε δημόσιες συζητήσεις. Διαπιστώνει κανείς ότι για κάποιους η βία έχει πολιτικά οφέλη και προκειμένου να ενισχύσουν τη θέση τους προτρέπουν τον κόσμο να καταφύγει στην χρήση της, χωρίς να έχουν συναίσθηση των αποτελεσμάτων που μπορεί να επιφέρει. Ή μήπως έχουν;
Είναι γνωστό ιστορικά ότι σε περιόδους οικονομικής ανέχειας αναπτύσσονται τα άκρα, ωστόσο η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να αναθεωρήσει τους όρους λειτουργίας που έχει επιβάλλει στην κοινωνία και να εξετάσει και να εφαρμόσει πολιτικές που θα συμβάλλουν στο να εξαφανιστεί η βία από την ψυχή του πολίτη και όχι να επιβάλει με την “βία” την αποβολή της μέσα από επικοινωνιακές μεθόδους και τεχνάσματα, τα οποία αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής και λειτουργούν προς την αντίθετη κατευθυνση.
Γιάννης Ξυγκάκης
Πολιτικός Επιστήμονας