Οταν γύρισα από το Λος Αντζελες, το 2001, η πρώτη πόλη όπου έζησα στην Ελλάδα μετά 12 χρόνια απουσίας ήταν τα Χανιά. Οπότε έπαθα πολιτισμικό σοκ και από τις δύο πλευρές: στενοχωρήθηκα που έφυγα από τη μεγαλούπολη της Αμερικής, αλλά και χάρηκα γιατί βρέθηκα σε έναν παραδεισένιο τόπο που δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχει. Είχα χάσει την ελληνική πραγματικότητα τελείως, καθώς έλειπα στο εξωτερικό τόσα χρόνια.
Και φτάνω στα μαγικά Χανιά, τα οποία συνδυάζουν θάλασσα, βουνό, καλοσύνη, και εξαιρετικής ποιότητας φαγητό: για μένα όλα αυτά είναι σημαντικά. Φοβερή πρώτη ύλη να δουλέψεις, εξαιρετικές συνταγές, φιλικοί άνθρωποι, σου ανοίγουν τα σπίτια τους. Σε μια Ελλάδα που από τότε κατέρρεε – απλώς δεν το ξέραμε. Αν, βέβαια, είχες ζήσει λίγο στο εξωτερικό, έβλεπες να έρχεται το χάος.
Στα Χανιά, όμως, ο κόσμος είχε κρατήσει την καλοσύνη και την αυθεντικότητά του. Δεν είναι η κλασική επαρχιακή κλειστή κοινωνία, η οποία μπορεί να νιώσεις ότι σε πνίγει. Στα Χανιά δεν συμβαίνει αυτό. Ολα είναι πολύ πιο ανθρώπινα και νιώθω ότι εκεί είναι ο τόπος μου, χωρίς να είμαι από εκεί. Βγαίνεις έξω, περπατάς, λες δυο κουβέντες και με ανθρώπους που δεν ξέρεις, ανοίγει η ψυχή σου, θα σε κεράσουν, θα κάτσεις στην αυλή τους.
Οι Χανιώτες ήταν πάντα ανοιχτόμυαλοι. Λόγω της οικονομικής άνθησης και του τουρισμού έχουν ταξιδέψει, έχουν έρθει σε επαφή με άλλους, έχουν δει πράγματα. Τα Χανιά είναι η τελευταία πόλη της Κρήτης που αναπτύχθηκε τουριστικά, οπότε οι Χανιώτες έχουν μάθει από τα λάθη των άλλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κάνουν τα δικά τους λάθη. Τα κάνουν όμως σε περιορισμένο βαθμό. Είδαν τη φοβερή και άναρχη ανάπτυξη του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου, και πρόσεξαν. Βέβαια το χρήμα και ο τουρισμός είναι φοβερό πράγμα. Αν με ενοχλεί κάτι στα Χανιά, είναι η όψη του λιμανιού. Θεωρώ ότι το λιμάνι πρέπει να παραμείνει παραδοσιακό. Διαφωνώ με τις ταμπέλες σε ένα ενετικό λιμάνι. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά δεν είναι τόσο.
Το πρώτο που θα προτείνω είναι το Μαράθι. Είναι μια παραθαλάσσια περιοχή στο Ακρωτήρι των Χανίων, έχει δύο εξαιρετικές ταβέρνες, όπου μπορείς να φας φρέσκο ψάρι, και δύο πολύ ωραίες παραλίες με άμμο.
Αλλη περιοχή που θεωρώ ότι είναι εξαιρετική και δεν την ξέρει πολύς κόσμος είναι τα Ταμπακαριά, τα παλιά βυρσοδεψεία κάτω από τη Χαλέπα, και επίσης όλη η περιοχή της Χαλέπας.
Μέσα στα Χανιά μού άρεσε πάντα η Αγορά. Γιατί έχει και το ειδικό ενδιαφέρον για μένα (ψάχνω τα κρέατα, τα τυριά, τα λαχανικά), έχει όμως και πολύ ωραία μικρά εστιατόρια όπου μπορείς να φας, στα οποία φτιάχνουν τρία φαγητά την ημέρα και είναι εξαιρετικά και τα τρία.
Για φαγητό στα Χανιά πηγαίνω στη «Νυχτερίδα», στο Ακρωτήρι: πολύ καλό εστιατόριο με φοβερή θέα στον κόλπο της Σούδας και το πιο παλιό μαγαζί στα Χανιά, από το 1935.
Στο Μαράθι στην ψαροταβέρνα του «Πατρελαντώνη», στα Ταμπακαριά στο «Θαλασσινό Αγέρι», μέσα στην πόλη των Χανίων στον «Πειναλέων» και οπωσδήποτε μπουγάτσα στον «Ιορδάνη».
Στο χωριό Θέρισος στο «Λημέρι», το οποίο έχει και καταπληκτικές σφακιανές πίτες, στις «Μηλιές», στην ταβέρνα του παραδοσιακού οικισμού, που έχει επίσης εξαιρετικό φαγητό.
Οταν πήγα στα Χανιά, ήμουν ξένος και όλοι με αγκάλιασαν. Τους καλύτερους φίλους που έχω κάνει στην Ελλάδα τούς έχω κάνει εκεί. Είμαι 12 χρόνια στην Ελλάδα, και σε αυτά τα 12 χρόνια ή ζω ή πάω πολύ συχνά στα Χανιά και πάντα ανακαλύπτω πράγματα που δεν ήξερα και αυτό είναι φοβερό. Εκεί θα γυρίσω κάποια στιγμή, μένει και ο γιος μου στα Χανιά. Την παραμονή μου στην Αθήνα τη βλέπω ως διάλειμμα από τη ζωή μου εκεί.
trans.kathimerini.gr