Δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, φοιτητές και ακαδημαϊκοί νιώθουν αβέβαιοι για το μετά και προβάλλουν σθεναρά τα αιτήματά τους για μία υγιή Παιδεία. Είναι όμως εφικτό κάτι τέτοιο;
Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να δοθεί, εφόσον ανατρέξουμε στο παρελθόν, ώστε να εξετάσουμε διαχρονικά το θέμα.
Το μεγάλο ερωτηματικό που ταλανίζει τα πνεύματα όσων ενδιαφέρονται για την Παιδεία της χώρας μας χρόνια τώρα είναι το εξής: «γιατί το Κράτος δε λαμβάνει μέτρα για μία βιώσιμη εκπαίδευση»; Στόχος των αρμόδιων θα έπρεπε να είναι η ουσιαστική καλλιέργεια των αυριανών πολιτών και όχι η επιφανειακή συσσωρευμένη γνώση με μοναδικό γνώμονα την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο.
Θα πρέπει να πάψει η χρησιμοθηρική γνώση που ως στόχο έχει την πρόσληψη «χρήσιμων», για την αγορά εργασίας, γνώσεων και να ληφθεί μέριμνα για την ολόπλευρη και ανθρωπιστική μόρφωση των μαθητών, με σκοπό να καταστούν ικανοί, ευέλικτοι μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινοι, ώστε να αντεπεξέλθουν στις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς αλλά πρωτίστως στις επιταγές της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας.
Η κρατική δυσλειτουργία και η αδυναμία του Κράτους να ικανοποιήσει τους πολίτες του καθίστανται εμφανείς με έντονο τρόπο, καθώς όλοι οι ενδιαφερόμενοι αρνούνται να μπουν στις τάξεις και τα αμφιθέατρα.
Ταυτόχρονα, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει στα μάτια των μαθητών και φοιτητών της χώρας μας την ανασφάλεια και την απογοήτευση που νιώθουν για το αβέβαιο μέλλον που τους έχει κληροδοτήσει το Κράτος.
Ανεργία, φτώχεια, βία και εγκληματικότητα είναι κάποιες από τις συνιστώσες που συνθέτουν το πάζλ της σύγχρονης κοινωνίας μας. Πώς να μη φοβούνται οι σημερινοί νέοι; Πώς να νιώθουν δυνατοί και αισιόδοξοι όταν το ίδιο το σπίτι τους, Κράτος, τους διώχνει;
Πολλοί συχνά, ακόμη, ακούμε να λένε οι μαθητές «γιατί να διαβάσω και να σπουδάσω; Αφού δεν πρόκειται να βρω δουλειά, θα είμαι ακόμη ένας άνεργος πτυχιούχος».
Δεν φταίνε τα παιδιά. Εμείς φταίμε, καθώς δεν τους έχουμε εξηγήσει ότι η μόρφωση και η καλλιέργεια του ανθρώπου δεν είναι συνάρτηση της επαγγελματικής του αποκατάστασης αλλά στοιχειοθετούν την προσωπικότητά του ως ενεργού κοινωνικού όντος, σωστού κοινωνού.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην παραγνωρίζουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες των παιδιών μας.
Τα μάτια τους λένε πάντα την αλήθεια. Γι’ αυτό, οφείλουμε να τα κοιτάξουμε με αγάπη και διαλλακτικότητα, ώστε να δρομολογήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή με γνώμονα ένα βιώσιμο μέλλον γι΄ αυτά…
Στέλλα Μανδαλάκη
Επιστημονικός συνεργάτες Φροντιστηριακού Οργανισμού \”Ορίζοντες\”