Μέρα μεσημέρι και σε ώρα απίστευτου κυκλοφοριακού φόρτου στο κέντρο του Ηράκλειου πήρε το μάτι μου ένα σταματημένο αυτοκίνητο στο κυκλικό στην πλατεία Ελευθερίας.

Η πόρτα του ΙΧ ήταν ορθάνοιχτη και ο οδηγός άφαντος. Δεν πίστευα στα μάτια μου, αλλά σκέφτηκα \”δεν μπορεί τόση άνεση μπας και συνέβηκε κάτι κακό\”…

Όμως πριν ολοκληρώσω τη σκέψη μου, είδα μια χαμογελαστή κύρια να μπαίνει και να κάθεται στη θέση του συνοδηγού.

Σχεδόν ταυτόχρονα ένας κύριος ο οποίος δευτερόλεπτα πριν ήταν πάνω στην πλατεία και μιλούσε στο τηλέφωνο κατέβηκε με άνεση κάθισε στο τιμόνι και αναχώρησε.

Τότε θυμήθηκα τον αείμνηστο Βασίλη Αυλωνίτη (άλλη πάστα ηθοποιών δεν συμφωνείτε?) και την γνωστή φράση «ωρέ που πάμε ρε, που πάμε?»

Η ποντικίνα