Για τη συμμετοχή του στο «Dancing With The Stars», τη ζωή και την καθημερινότητά του στη φυλακή, για τους φίλους που έκανε στον Κορυδαλλό και τον έρωτα που ήταν το μεγαλύτερό του κίνητρο για να ανταπεξέλθει στις πρόσφατες δυσκολίες που πέρασε μίλησε ο Λάκης Γαβαλάς σε κυπριακό περιοδικό.
Σε ερώτηση σχετική με το γιατί επέλεξε να πάει στο «Dancing With The Stars», ο σχεδιαστής είπε: «Κοίταξε, επειδή μου έχουν απαγορεύσει την έξοδο από τη χώρα και είναι σε εκκρεμότητα οι υποθέσεις μου δεν μπορώ να βγαίνω, να πηγαίνω ταξίδια- κάτι πρέπει να κάνω. Έτσι, λοιπόν, μου το πρότειναν από τον ΑΝΤ1 και γι’ αυτό τον λόγο το δέχτηκα. Ελπίζω να τα καταφέρω…». Μάλιστα, δήλωσε αποφασισμένος να κερδίσει: «Έχω μάθει ότι είναι πολύ επίπονο και εξοντωτικό. Κάνεις πρόβα, μέχρι και 10 ώρες την ημέρα. Δεν έχω πρόβλημα με την ταλαιπωρία, αρκεί να βγει καλό το αποτέλεσμα. Σίγουρα, όμως, δεν πάω για να χάσω! Είμαι ανταγωνιστικός, πιστεύω στην ευγενή άμιλλα. Αλλά, όταν κάναμε το πρώτο meeting με τους υπόλοιπους παίκτες, τους είπα «εγώ έρχομαι για να διαγωνιστώ! Δεν θα είμαι καθόλου χαλαρός και καθόλου ήπιος!». Οπότε, με αυτό το motto ξεκινάω…»
Για το νέο του ξεκίνημα είπε: «Αυτή είναι η τρίτη μου ευκαιρία! Παλιά, όταν έφυγα από την Ιταλία, για να έρθω στην Ελλάδα, κατέρρευσα. Γύρισα εδώ, κι ενώ με ήξεραν όλοι στο εξωτερικό, στη χώρα μου ήμουν στο απόλυτο μηδέν. Κανείς δεν με δέχτηκε καλά! Θυμάμαι ότι, το 1978, έφερα μια οθόνη-cinema και όλοι αμέσως είπαν διάφορα για να με κατατροπώσουν. Που δεν το έκανα για να προκαλέσω, αλλά για να φέρω το «καινούριο». Ό,τι έχω, θέλω να το μοιράζομαι! Οι ικανότητές μου, το ταλέντο μου, η αγάπη μου, όλα αυτά είναι μεγαλειώδη και δεν τα κράτησα ποτέ για μένα. Προσωπικά, ακόμα και σήμερα, έχω μια τηλεόραση 20 ιντσών . Την ίδια που είχα και μέσα στο κελί μου.»
Οι 14 μήνες στη φυλακή δεν ήταν μάθημα για εκείνον και αυτό γιατί «είμαι 61 χρόνων και δεν θεωρώ ότι πρέπει να ξανακάτσω στα θρανία. Απλά, επανεξετάστηκα, έδωσα το διαγώνισμά μου και πέρασα, γιατί είχα γερές βάσεις. Και τώρα περιμένω από την κοινωνία, τη χώρα, αλλά και από την πολιτική να μου δώσουν το δίπλωμά μου».
Όσο ήταν μέσα στη φυλακή «δεν έβλεπα όνειρα! Παρόλο που κοιμόμουν πάρα πολύ, δεν έβλεπα τίποτα. Δεν έχω de ja vu, ό,τι όνειρο έχω, το κάνω πράξη μέσα στην ημέρα. Όχι στον ύπνο μου. Μη νομίζεις ότι η χώρα είναι λιγότερο φυλακή, από την κανονική φυλακή. Όποιος είναι ευσυνείδητος, φυλακισμένα ζει». Πίσω από τα σίδερα, δεν έκανε φίλους, αλλά «καλούς γνωστούς. Κάποιοι είχαν ζεστό ψυχισμό και δεθήκαμε, οπότε διατηρώ ακόμη επαφές μαζί τους. Έχουμε ψυχαναλυτική σχέση! Μιλάμε πού και πού, λέμε τα νέα μας».
Περιέγραψε ακόμα και το καθημερινό του πρόγραμμα στον Κορυδαλλό: «Στις 7.15. Αλλά το καλοκαίρι ξυπνούσα στις 8.30 και τον χειμώνα στις 9.30. Ξυπνούσα, έκανα τις αναπνοές μου, τη γυμναστική μου, έφτιαξα και κάποια βαράκια και γυμναζόμασταν. Το κελί μη φανταστείς, ήταν για δύο άτομα, αλλά ήμασταν τέσσερις μέσα. Διακόσμησα το κελί μου, το έφτιαξα, κι από άθλιο που ήταν το έκανα λιγότερο άθλιο. Στις 12.00 που έκλεινε η φυλακή ξεκουραζόμουν. Επίσης, ήμουν βοηθός κηπουρού και ασχολούμουν με τα φυτά του προαυλίου. Μιλούσα στα λουλούδια και ήμουνα μια χαρά μαζί τους».
Μέσα στη φυλακή, δεν σκέφτηκε στιγμή να δώσει τέλος στη ζωή του: «Είμαι κατά της αυτοκτονίας! Με το πρώτο ή το δεύτερο ζόρι, δεν τα παρατάω όλα. Όχι! Όταν έχεις τόση προίκα πίσω σου κι έχεις ρίξει τόση δουλειά, οφείλεις να τη διαφυλάξεις και όχι την πετάξεις. Έχω χεσμένη την εμπορική προίκα! Μιλάω για την εσωτερική, την οποία δε θα μπορούσα να πετάξω απ’ το μπαλκόνι, έτσι απλά. Για κανέναν! Δεν πετάω τον εαυτό μου στο κενό, ούτε από τον δέκατο όροφο, ούτε καν πάνω σε ένα σούπερ sex. Πρέπει να διαφυλάξουμε την υστεροφημία μας. Αλλά, μη λέω ψέματα, υπέφερα πάρα πολύ! Προτιμούσα να έχω μια ασθένεια που μου έδωσε ο θεός για να με τιμωρήσει, παρά να είμαι υγιής, δημιουργικός και εγκλωβισμένος με πέντε άτομα που θα με διατάζουν όλη μέρα, επειδή το λένε οι νόμοι. Κανείς δεν σωφρονίζεται στη φυλακή. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κράτος, θα υπάρχει φυλακή;».
Αυτό που του έλειψε πιο πολύ μέσα στη φυλακή ήταν «ένα τραπέζι με καθαρό τραπεζομάντηλο και μια χαριτωμένη καρέκλα!», ενώ σχετικά με το τι έτρωγε είπε: «άλλαξα πολύ τη διατροφή μου στη φυλακή, γιατί ποιος θέλει να φάει όταν δεν έχει το ανάλογο ποτό ή την ανάλογη ατμόσφαιρα; Πατάτες βραστές και διάφορα τέτοια…».
Μέσα στη φυλακή συμβουλευόταν ψυχολόγο. «Τον έβλεπα κάθε Δευτέρα κι εκείνος, αμέσως μετά από εμένα, πήγαινε σε άλλον ψυχαναλυτή. Όταν βγήκα, πήγα αμέσως σε έναν καλό μου φίλο, που έχει ξενοδοχείο, μακριά από τα φώτα και τους δημοσιογράφους. Ήθελα να ηρεμήσω», δήλωσε στο Down Town Κύπρου.
Μίλησε ακόμα για την ημέρα που ενημερώθηκε ότι αποφυλακίζεται: «Επειδή ήταν του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούσα να φύγω την ίδια ημέρα και αφέθηκα μετά από δύο μέρες. Όταν βγήκα έξω στο δρόμο είπα «τώρα Λάκη, πας για το επόμενο ωραίο σου ταξίδι!». Γιατί, το ταξίδι που είχα ήδη κάνει ήταν αίσχος – κι ήταν εκείνο της φυλακής», προσθέτοντας ότι έκλαψε «πάρα πολύ! Έκλαψα και για τον εαυτό μου, αλλά και για τις τύχες των άλλων. Υπήρχαν άνθρωποι που πίστεψαν ότι μπαίνουν σε ένα δικαστήριο και μετά θα φύγουν, αλλά δεν έφυγαν ποτέ. Την τελευταία φορά που έκλαψα στη φυλακή, ήταν επειδή ζητούσα ένα ψαλίδι για να κόψω κάτι, έστω και με την επίβλεψη αστυνομικού, και δεν μου το έδωσαν».
Αναφερόμενος στο νέο του ξεκίνημα και στο πού βρήκε τη δύναμη για κάτι τέτοιο, ο Λάκης Γαβαλάς είπε: «Κάνω νέα κολεξιόν, σχεδιάζω, ετοιμάζω πολλά που θα τα δείτε και στην Κύπρο! Όμως, η δύναμή μου, πηγάζει από το πείσμα μου. Θέλω να συνεργάζομαι πια με άτομα που να γνωρίζουμε και οι δύο ότι, η ελευθερία απ’ τη σκλαβιά, απέχει μόνο δύο εκατοστά. Ε, λοιπόν, αυτήν την απόσταση εγώ θα τη μεγαλώσω, λες και είναι λάστιχο. Έχω πολύ πείσμα μέσα μου! Έπειτα, θα βγάλω ένα βιβλίο, τον ερχόμενο Μάιο, όπου θα αναφέρονται πολλά πράγματα μέσα». Τον τίτλο της συλλογής «δεν τον έχω βρει, όμως ένα κεφάλαιο θα λέγεται «από την Kelly στο κελί». Εννοώ την Kelly Lakis, του οίκου Hermes. E, από την Kelly, βρέθηκα στο κελί…».
Όσο για τι λάθη θα αποφεύγει από εδώ πέρα; «Τα λάθη στο παρκάρισμα! Πλέον, πριν παρκάρω, θα ανοίγω τα αλάρμ, θα κοιτάζω να μην έχω κάποιον από πίσω μου και, οπωσδήποτε για να επιλέξω την κατάλληλη θέση παρκινγκ, θα πρέπει να είναι κάποια με διπλό χώρο, για να έχω την ανάλογη απόσταση».
Η Μύκονος δεν του έλειψε καθόλου. «Φέτος πήγα στη Μύλο, στη Σίκινο, στην Κίμωλο, γύρισα πολλά νησιά και ξεκουράστηκα. Είδα μέρη που είχα πολύ καιρό να δω. Βαρέθηκα τη Μύκονο, όπου ακούγεται κάθε τρεις και λίγο το «πλαφ» της σαμπάνιας, σε άσχετη ώρα, με άσχετο σουπλά και σουβέρ! Τα άτομα δίπλα μου θέλω να είναι βρεγμένα, είτε λόγω ιδρώτα -από χορό ή καλό sex- είτε από τη θάλασσα. Όχι από σαμπάνια! Αυτά δεν είναι τα δικά μου πιστεύω. Θα πάω στη Μύκονο του χρόνου, θα ανοίξω το σπίτι μου, το μαγαζί μου και θα προσπαθήσω να δημιουργήσω έναν άλλο τρόπο διασκέδασης. Όχι αυτό που γινόταν τα τελευταία χρόνια… Δεν έκανα τις περίεργες εμφανίσεις στα περίεργα μέρη, αν και δεν αποκηρύσσω τίποτα γιατί είναι ένα στίγμα και must της χώρας. Όπως έχει το μικρό μπουρδελάκι του το Saint Trope και οι Κάννες, έτσι το έχει και η Ελλάδα!», είπε.
Ο έρωτας τον κρατάει δυνατό και του δίνει αισιοδοξία σε όλη του ζωή. «Στον έρωτα προτιμώ άτομα πιο νέα από μένα για να τους μαθαίνω πράγματα. Άλλωστε, αισθάνομαι κι εγώ πιο νέος. Αυτό, όμως, γίνεται γιατί μπορώ να τους δώσω κάποιες ντιρεκτίβες. Οπότε, ξεκινάω ερωτικά και μετά μου βγαίνει το πατρικό, το κομμάτι του μέντορα, άρα δεν θα έλεγα ότι απογειώθηκα ποτέ ερωτικά. Ποτέ δεν έβαλα τα φτερά του έρωτα. Είμαι ακόμα στο καλούπι του σώματος και ψάχνω τα φτερά…». Παρόλα αυτά η συντροφικότητα δεν είναι κάτι που του λείπει: «γιατί να μου λείψει; Μια χαρά είμαι. Οπότε; Είμαι αρκετά καλά!».
Ως προς τους φίλους του; «Έχω τόσους όσους χωράει πια η τσέπη, η ψυχή, το μυαλό και το 90 τετραγωνικών διαμέρισμά μου!», σημείωσε ο σχεδιαστής.
Σε ερώτηση σχετική με το γιατί επέλεξε να πάει στο «Dancing With The Stars», ο σχεδιαστής είπε: «Κοίταξε, επειδή μου έχουν απαγορεύσει την έξοδο από τη χώρα και είναι σε εκκρεμότητα οι υποθέσεις μου δεν μπορώ να βγαίνω, να πηγαίνω ταξίδια- κάτι πρέπει να κάνω. Έτσι, λοιπόν, μου το πρότειναν από τον ΑΝΤ1 και γι’ αυτό τον λόγο το δέχτηκα. Ελπίζω να τα καταφέρω…». Μάλιστα, δήλωσε αποφασισμένος να κερδίσει: «Έχω μάθει ότι είναι πολύ επίπονο και εξοντωτικό. Κάνεις πρόβα, μέχρι και 10 ώρες την ημέρα. Δεν έχω πρόβλημα με την ταλαιπωρία, αρκεί να βγει καλό το αποτέλεσμα. Σίγουρα, όμως, δεν πάω για να χάσω! Είμαι ανταγωνιστικός, πιστεύω στην ευγενή άμιλλα. Αλλά, όταν κάναμε το πρώτο meeting με τους υπόλοιπους παίκτες, τους είπα «εγώ έρχομαι για να διαγωνιστώ! Δεν θα είμαι καθόλου χαλαρός και καθόλου ήπιος!». Οπότε, με αυτό το motto ξεκινάω…»
Για το νέο του ξεκίνημα είπε: «Αυτή είναι η τρίτη μου ευκαιρία! Παλιά, όταν έφυγα από την Ιταλία, για να έρθω στην Ελλάδα, κατέρρευσα. Γύρισα εδώ, κι ενώ με ήξεραν όλοι στο εξωτερικό, στη χώρα μου ήμουν στο απόλυτο μηδέν. Κανείς δεν με δέχτηκε καλά! Θυμάμαι ότι, το 1978, έφερα μια οθόνη-cinema και όλοι αμέσως είπαν διάφορα για να με κατατροπώσουν. Που δεν το έκανα για να προκαλέσω, αλλά για να φέρω το «καινούριο». Ό,τι έχω, θέλω να το μοιράζομαι! Οι ικανότητές μου, το ταλέντο μου, η αγάπη μου, όλα αυτά είναι μεγαλειώδη και δεν τα κράτησα ποτέ για μένα. Προσωπικά, ακόμα και σήμερα, έχω μια τηλεόραση 20 ιντσών . Την ίδια που είχα και μέσα στο κελί μου.»
Οι 14 μήνες στη φυλακή δεν ήταν μάθημα για εκείνον και αυτό γιατί «είμαι 61 χρόνων και δεν θεωρώ ότι πρέπει να ξανακάτσω στα θρανία. Απλά, επανεξετάστηκα, έδωσα το διαγώνισμά μου και πέρασα, γιατί είχα γερές βάσεις. Και τώρα περιμένω από την κοινωνία, τη χώρα, αλλά και από την πολιτική να μου δώσουν το δίπλωμά μου».
Όσο ήταν μέσα στη φυλακή «δεν έβλεπα όνειρα! Παρόλο που κοιμόμουν πάρα πολύ, δεν έβλεπα τίποτα. Δεν έχω de ja vu, ό,τι όνειρο έχω, το κάνω πράξη μέσα στην ημέρα. Όχι στον ύπνο μου. Μη νομίζεις ότι η χώρα είναι λιγότερο φυλακή, από την κανονική φυλακή. Όποιος είναι ευσυνείδητος, φυλακισμένα ζει». Πίσω από τα σίδερα, δεν έκανε φίλους, αλλά «καλούς γνωστούς. Κάποιοι είχαν ζεστό ψυχισμό και δεθήκαμε, οπότε διατηρώ ακόμη επαφές μαζί τους. Έχουμε ψυχαναλυτική σχέση! Μιλάμε πού και πού, λέμε τα νέα μας».
Περιέγραψε ακόμα και το καθημερινό του πρόγραμμα στον Κορυδαλλό: «Στις 7.15. Αλλά το καλοκαίρι ξυπνούσα στις 8.30 και τον χειμώνα στις 9.30. Ξυπνούσα, έκανα τις αναπνοές μου, τη γυμναστική μου, έφτιαξα και κάποια βαράκια και γυμναζόμασταν. Το κελί μη φανταστείς, ήταν για δύο άτομα, αλλά ήμασταν τέσσερις μέσα. Διακόσμησα το κελί μου, το έφτιαξα, κι από άθλιο που ήταν το έκανα λιγότερο άθλιο. Στις 12.00 που έκλεινε η φυλακή ξεκουραζόμουν. Επίσης, ήμουν βοηθός κηπουρού και ασχολούμουν με τα φυτά του προαυλίου. Μιλούσα στα λουλούδια και ήμουνα μια χαρά μαζί τους».
Μέσα στη φυλακή, δεν σκέφτηκε στιγμή να δώσει τέλος στη ζωή του: «Είμαι κατά της αυτοκτονίας! Με το πρώτο ή το δεύτερο ζόρι, δεν τα παρατάω όλα. Όχι! Όταν έχεις τόση προίκα πίσω σου κι έχεις ρίξει τόση δουλειά, οφείλεις να τη διαφυλάξεις και όχι την πετάξεις. Έχω χεσμένη την εμπορική προίκα! Μιλάω για την εσωτερική, την οποία δε θα μπορούσα να πετάξω απ’ το μπαλκόνι, έτσι απλά. Για κανέναν! Δεν πετάω τον εαυτό μου στο κενό, ούτε από τον δέκατο όροφο, ούτε καν πάνω σε ένα σούπερ sex. Πρέπει να διαφυλάξουμε την υστεροφημία μας. Αλλά, μη λέω ψέματα, υπέφερα πάρα πολύ! Προτιμούσα να έχω μια ασθένεια που μου έδωσε ο θεός για να με τιμωρήσει, παρά να είμαι υγιής, δημιουργικός και εγκλωβισμένος με πέντε άτομα που θα με διατάζουν όλη μέρα, επειδή το λένε οι νόμοι. Κανείς δεν σωφρονίζεται στη φυλακή. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κράτος, θα υπάρχει φυλακή;».
Αυτό που του έλειψε πιο πολύ μέσα στη φυλακή ήταν «ένα τραπέζι με καθαρό τραπεζομάντηλο και μια χαριτωμένη καρέκλα!», ενώ σχετικά με το τι έτρωγε είπε: «άλλαξα πολύ τη διατροφή μου στη φυλακή, γιατί ποιος θέλει να φάει όταν δεν έχει το ανάλογο ποτό ή την ανάλογη ατμόσφαιρα; Πατάτες βραστές και διάφορα τέτοια…».
Μέσα στη φυλακή συμβουλευόταν ψυχολόγο. «Τον έβλεπα κάθε Δευτέρα κι εκείνος, αμέσως μετά από εμένα, πήγαινε σε άλλον ψυχαναλυτή. Όταν βγήκα, πήγα αμέσως σε έναν καλό μου φίλο, που έχει ξενοδοχείο, μακριά από τα φώτα και τους δημοσιογράφους. Ήθελα να ηρεμήσω», δήλωσε στο Down Town Κύπρου.
Μίλησε ακόμα για την ημέρα που ενημερώθηκε ότι αποφυλακίζεται: «Επειδή ήταν του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορούσα να φύγω την ίδια ημέρα και αφέθηκα μετά από δύο μέρες. Όταν βγήκα έξω στο δρόμο είπα «τώρα Λάκη, πας για το επόμενο ωραίο σου ταξίδι!». Γιατί, το ταξίδι που είχα ήδη κάνει ήταν αίσχος – κι ήταν εκείνο της φυλακής», προσθέτοντας ότι έκλαψε «πάρα πολύ! Έκλαψα και για τον εαυτό μου, αλλά και για τις τύχες των άλλων. Υπήρχαν άνθρωποι που πίστεψαν ότι μπαίνουν σε ένα δικαστήριο και μετά θα φύγουν, αλλά δεν έφυγαν ποτέ. Την τελευταία φορά που έκλαψα στη φυλακή, ήταν επειδή ζητούσα ένα ψαλίδι για να κόψω κάτι, έστω και με την επίβλεψη αστυνομικού, και δεν μου το έδωσαν».
Αναφερόμενος στο νέο του ξεκίνημα και στο πού βρήκε τη δύναμη για κάτι τέτοιο, ο Λάκης Γαβαλάς είπε: «Κάνω νέα κολεξιόν, σχεδιάζω, ετοιμάζω πολλά που θα τα δείτε και στην Κύπρο! Όμως, η δύναμή μου, πηγάζει από το πείσμα μου. Θέλω να συνεργάζομαι πια με άτομα που να γνωρίζουμε και οι δύο ότι, η ελευθερία απ’ τη σκλαβιά, απέχει μόνο δύο εκατοστά. Ε, λοιπόν, αυτήν την απόσταση εγώ θα τη μεγαλώσω, λες και είναι λάστιχο. Έχω πολύ πείσμα μέσα μου! Έπειτα, θα βγάλω ένα βιβλίο, τον ερχόμενο Μάιο, όπου θα αναφέρονται πολλά πράγματα μέσα». Τον τίτλο της συλλογής «δεν τον έχω βρει, όμως ένα κεφάλαιο θα λέγεται «από την Kelly στο κελί». Εννοώ την Kelly Lakis, του οίκου Hermes. E, από την Kelly, βρέθηκα στο κελί…».
Όσο για τι λάθη θα αποφεύγει από εδώ πέρα; «Τα λάθη στο παρκάρισμα! Πλέον, πριν παρκάρω, θα ανοίγω τα αλάρμ, θα κοιτάζω να μην έχω κάποιον από πίσω μου και, οπωσδήποτε για να επιλέξω την κατάλληλη θέση παρκινγκ, θα πρέπει να είναι κάποια με διπλό χώρο, για να έχω την ανάλογη απόσταση».
Η Μύκονος δεν του έλειψε καθόλου. «Φέτος πήγα στη Μύλο, στη Σίκινο, στην Κίμωλο, γύρισα πολλά νησιά και ξεκουράστηκα. Είδα μέρη που είχα πολύ καιρό να δω. Βαρέθηκα τη Μύκονο, όπου ακούγεται κάθε τρεις και λίγο το «πλαφ» της σαμπάνιας, σε άσχετη ώρα, με άσχετο σουπλά και σουβέρ! Τα άτομα δίπλα μου θέλω να είναι βρεγμένα, είτε λόγω ιδρώτα -από χορό ή καλό sex- είτε από τη θάλασσα. Όχι από σαμπάνια! Αυτά δεν είναι τα δικά μου πιστεύω. Θα πάω στη Μύκονο του χρόνου, θα ανοίξω το σπίτι μου, το μαγαζί μου και θα προσπαθήσω να δημιουργήσω έναν άλλο τρόπο διασκέδασης. Όχι αυτό που γινόταν τα τελευταία χρόνια… Δεν έκανα τις περίεργες εμφανίσεις στα περίεργα μέρη, αν και δεν αποκηρύσσω τίποτα γιατί είναι ένα στίγμα και must της χώρας. Όπως έχει το μικρό μπουρδελάκι του το Saint Trope και οι Κάννες, έτσι το έχει και η Ελλάδα!», είπε.
Ο έρωτας τον κρατάει δυνατό και του δίνει αισιοδοξία σε όλη του ζωή. «Στον έρωτα προτιμώ άτομα πιο νέα από μένα για να τους μαθαίνω πράγματα. Άλλωστε, αισθάνομαι κι εγώ πιο νέος. Αυτό, όμως, γίνεται γιατί μπορώ να τους δώσω κάποιες ντιρεκτίβες. Οπότε, ξεκινάω ερωτικά και μετά μου βγαίνει το πατρικό, το κομμάτι του μέντορα, άρα δεν θα έλεγα ότι απογειώθηκα ποτέ ερωτικά. Ποτέ δεν έβαλα τα φτερά του έρωτα. Είμαι ακόμα στο καλούπι του σώματος και ψάχνω τα φτερά…». Παρόλα αυτά η συντροφικότητα δεν είναι κάτι που του λείπει: «γιατί να μου λείψει; Μια χαρά είμαι. Οπότε; Είμαι αρκετά καλά!».
Ως προς τους φίλους του; «Έχω τόσους όσους χωράει πια η τσέπη, η ψυχή, το μυαλό και το 90 τετραγωνικών διαμέρισμά μου!», σημείωσε ο σχεδιαστής.
protothema.gr