Η Δημοκρατία δεν σώζεται, ούτε επιβιώνει μόνο με αποφάσεις δικαστικές. Όσο συνετές και γενναίες και αν είναι. Ούτε μόνο από τις πλειοψηφίες της. Όσο ισχυρές και αν είναι. Η απονομή της δικαιοσύνης είναι αναγκαία, σχεδόν αυτονόητη και πολύτιμη, για την εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης της «Χρυσής Αυγής». Όπως αναγκαία και πολύτιμη είναι η κατανόηση και αποδοχή του έργου της από το λαό μας.
Είναι, όμως, ολοφάνερο πως υπάρχει μια αρκετά αξιοσημείωτη μειοψηφία που αντιστέκεται στα μηνύματά της.
Ο πολιτικός λόγος, που αναπτύχθηκε, αποδείχτηκε πολύ φτωχός. Κατά κανόνα. Και οι προτάσεις δράσης, που αναδείχθηκαν, θα καταλήξουν αναποτελεσματικές. Μπορεί και να προκαλέσουν την αντιστροφή και καταστροφή των πρώτων θεσμικών επιτευγμάτων. Ορισμένες, μάλιστα, από τις προτεινόμενες ενέργειες με κανονιστικό περιεχόμενο κινούνται στα όρια του Θεμελιώδους Νόμου της Χώρας. Ξεπερνούν ακόμη και την ανοχή του.
Προτάσεις που εξαρτούν τη χρηματοδότηση κόμματος από την ενδεχόμενη άσκηση ποινικής δίωξης προφανώς αγνοούν τη φύση του θεσμού. Και είναι επικίνδυνες. Παραδίδουν στα χέρια ενός, μόνο, προσώπου, οποιουδήποτε, την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Οι εισαγγελείς του πρώτου βαθμού είναι εκατοντάδες. Και οι πειρασμοί θορυβώδους παρέμβασης στην λειτουργία των άλλων εξουσιών είναι μεγάλοι. Και ελκυστικοί!
Όπως και οι προτάσεις που εξαρτούν τη χρηματοδότηση κόμματος από την ενδεχόμενη προσωρινή κράτηση του ηγέτη του. Πέρα από τα πάμπολλα ελαττώματα της πρότασης, γνωρίζουμε ότι αυτές οι δικονομικές ενέργειες του ανακριτή έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Δεύτερον, ασκούν μία εσωτερική αρνητική πίεση σε κάθε ανακριτή σε σχέση με το αποτέλεσμα της κρίσης του. Και τρίτον, μια τέτοια πρόταση, ενοχοποιεί στο επίπεδο της κοινής γνώμης τις πρόσφατες προσωρινές κρατήσεις του ηγετικού πυρήνα της «Χρυσής Αυγής».
Αυτό, όμως, που δεν γράφεται, ούτε ακούγεται είναι η αυστηρή εφαρμογή του Κανονισμού της Βουλής. Η «Χρυσή Αυγή» δεν πρωταγωνίστησε μόνο στις λαϊκές, στις παρελάσεις, στις εκδηλώσεις μνήμης, επίσημες ή ανεπίσημες, στην τρομοκρατία σε βάρος του απλού πολίτη, στις δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και Ελλήνων. Έπαιξε βάναυσο και χυδαίο ρόλο σε πολλά γεγονότα μέσα στην ίδια τη Βουλή. Οι τελικές εντυπώσεις, που αποκόμισε η κοινή γνώμη, είναι η ανοχή τους.
Ο σημερινός Κανονισμός της Βουλής αφήνει τον κορυφαίο θεσμό ανυπεράσπιστο έναντι φαινομένων, που το ελληνικό δημοκρατικό Κοινοβούλιο δεν προέβλεψε. Ούτε καν μπορούσε να φανταστεί. Το οπλοστάσιο του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συμπυκνώνει τη θεσμική εμπειρία όλων των ευρωπαϊκών λαών. Οι διατάξεις του είναι πιο δραστικές. Χωρίς να παραλείπονται οι αναγκαίες και έντιμες εγγυήσεις. Τουλάχιστον ας τις αντιγράψουμε. Η σχετική πρωτοβουλία ανήκει στον Πρόεδρο της Βουλής και στο σύνολο των δημοκρατικών δυνάμεων.
Ας επιστρέψουμε όλοι μας στα θεσμικά καθήκοντά μας. Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να ακολουθήσει το δικό της ανεξάρτητο δρόμο. Η σύγχυση των ρόλων ανάμεσα στη δικαστική, εκτελεστική και νομοθετική εξουσία συνιστά το πιο τραγικό λάθος από τη Μεταπολίτευση και μετά. Θα οδηγήσει τον λαό μας να απολέσει οριστικά την αναγκαία εμπιστοσύνη του προς τους θεσμούς. Και στα μηνύματα και παραγγέλματα, που αυτοί εκπέμπουν. Ούτε, πάλι, η νομοθετική υπερδραστηριότητα θα ωφελήσει. Το αντίθετο! Θα επιτείνει τη σύγχυση.
Η πολιτική εξουσία ας ασχοληθεί συστηματικά και μεθοδικά με την ανεργία. Αυτήν που γεννά τον παραλογισμό. Κάθε είδους. Και τη βία. Κάθε μορφής.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Πρώτο Θέμα