Με αφορμή την κατάθεση του Προσχεδίου Προϋπολογισμού του 2014 στο Κοινοβούλιο ξεκίνησε ξανά μία έντονη φιλολογία για την μελλοντική πορεία της ελληνικής οικονομίας και τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Με τις διάφορες εκτιμήσεις να κυμαίνονται από συντηρητικές έως ακραίες, αξίζει τον κόπο μία βαθύτερη αποτίμηση της κατάστασης.

Οι βασικές προβλέψεις του Προσχεδίου περιλαμβάνουν την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος το 2013, επιστροφή σε οριακά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014, κανένα νέο περιοριστικό μέτρο το 2014 και πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου το β’ εξάμηνο του νέου έτους για να καλυφθεί το προβλεπόμενο χρηματοδοτικό κενό. Είναι όλα αυτά μία μαγική εικόνα που μας καλλιεργεί εντέχνως ο κυβερνητικός συνασπισμός ή έχει όντως αρχίσει να αχνοφαίνεται κάποιο φως στο βάθος του τούνελ ;

Αυτό που παρατηρούμε σήμερα στην χώρα μας μετά από πέντε χρόνια συνεχιζόμενης ύφεσης (κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ και μπορεί να συγκριθεί μόνο με την περίοδο μετά το κραχ του 29) είναι μία διάσταση ανάμεσα στους οικονομικούς δείκτες και την πραγματική κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.

Οι δείκτες αν και δεν ευημερούν ακόμη, έχουν αρχίσει να ξύνουν πάτο και σε κάποιες περιπτώσεις να βελτιώνονται. Στην συνολική βελτίωση της εικόνας βοήθησε αδιαμφισβήτητα και η εντυπωσιακή τουριστική χρονιά που διανύσαμε φέτος.

Η βελτίωση αυτή, με κυρίαρχο επίτευγμα το πρωτογενές πλεόνασμα, δίνει ελπίδες για το μέλλον και ανοίγει ξανά την πόρτα της ανάπτυξης. Είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι το μοντέλο ανάπτυξης που στηριζόταν σε κρατικές δαπάνες και κρατικά ελλείμματα έχει καταρρεύσει οριστικά.

Ακόμη και όσοι ονειρεύονται την παλινόστηση των εποχών αυτών γνωρίζουν ότι είναι αδύνατον να βρεθεί πρόθυμος χρηματοδότης της εγχώριας ιδιωτικής κατανάλωσης και των κρατικών ελλειμμάτων στα επόμενα χρόνια.

Ο μόνος ορθόδοξος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη είναι μέσα από τις ιδιωτικές επενδύσεις. Και για να προσελκυθούν αυτές, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταθεροποίηση στα δημοσιονομικά της χώρας. Η σταθεροποίηση αυτή δείχνει να επιτυγχάνεται με αιματηρές θυσίες μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας. Θα ήταν άδικο όμως να ισχυριστούμε ότι επειδή υπήρξε πόνος δεν υπήρξε πρόοδος.

Πρόοδος υπάρχει, απλά είναι αργή, με ολιγωρίες, καθυστερήσεις και σφάλματα. Είναι η μάχη που δίνει το παλιό με το νέο, το σύστημα που καταρέει με το καινούριο που σιγά σιγά ανατέλλει.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής , ούτε η κατάλυση του κομματικού κράτους, όμως σήμερα ο φοροφυγάς δυσκολεύεται πλέον να αξιοποιήσει τα κλοπιμαία του (οι παγίδες έχουν γίνει πλέον πολλές), και ο διορισμός στο δημόσιο έπαψε να αποτελεί πλέον την μοναδική επαγγελματική λύση για τους νέους (δεν υπάρχουν θέσεις, και αυτές που υπάρχουν είναι υποαμειβόμενες).

Πρόοδος με τον δύσκολο τρόπο θα σκεφθεί κάποιος. Ναι, αφού φαίνεται ότι αλλιώς δεν προχωρούσε απολύτως τίποτα.

Είναι πολλά τα προβλήματα που έχει μπροστά της να αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία, με κυριότερο την εξυγίανση του δημόσιου τομέα, όμως έχει αρχίσει να μπαίνει το νερό στο αυλάκι. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να ανοίξει ο βηματισμός και να επιταχυνθούν οι μεταρρυθμίσεις.

Οι μεμψιμοιρίες δεν βοηθούν σε τίποτα. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε η γενιά που θα ζήσει με την διαχρονική χαρά της δημιουργίας και όχι με την εφήμερη ευτυχία της κατανάλωσης.

Μηνάς Παπαδάκης
Πιστοποιημένος Επενδυτικός Σύμβουλος
Συνδεδεμένος Αντιπρόσωπος της Eurobank Equities

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook