Και, βέβαια, τι τελικά καταφέρνουν και όσοι γηγενείς επιμένουν ελληνικά…
Για να αναλύσει κανείς το πρόβλημα “επενδύσεις στην Ελλάδα” σε χρόνο θα χρειαστεί ώρες και σε έκταση χιλιάδες λέξεις. Αναμφίβολα, ένα τέτοιο άρθρο δεν μπορεί να σταθεί όχι μόνο σε έντυπη μορφή αλλά ούτε καν σε ένα ηλεκτρονικό ΜΜΕ, όπου, θεωρητικά, το πρόβλημα του χώρου δεν υπάρχει και του χρόνου είναι σχετικό.
Θα σταθώ, λοιπόν, σε τρεις πολύ πρόσφατες εξελίξεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, αναφερόμενος πάντα στις πηγές:
-Στις 28 Σεπτεμβρίου, το capital.gr φιλοξενεί δηλώσεις του Βασίλη Παπαστεργιάδη, προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, επικεφαλής του δικηγορικού γραφείου Moray & Agnew με προσωπικό άνω των 500 ατόμων, το οποίο και είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Αυστραλίας και Ασίας. Ο κ. Παπαστεργιάδης δραστηριοποιείται στον τομέα των ασφαλίσεων και των κατασκευών, με πελάτες και κορυφαίους Έλληνες ομογενείς επιχειρηματίες. Και χαρακτηριστικά σημειώνει: «Προ 10ετίας είχαμε πελάτες, που προχώρησαν στην αγορά ακινήτων και επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Τα προβλήματα, που συνάντησαν στην πορεία, τους ανάγκασαν να τα πουλήσουν και να αποχωρήσουν»! Ο ίδιος, πρόσθεσε τις κλασικές και τόσο οικείες σε όλους μας διαπιστώσεις: τα γραφειοκρατικά εμπόδια, η αναχρονιστική νομοθεσία, οι συχνές αλλαγές σε διατάξεις και κανονισμούς, λειτουργούν απαγορευτικά…
-Την προηγούμενη Παρασκευή το energypress.gr φιλοξένησε την πληροφορία ότι προωθείται από βουλευτές ρύθμιση για μερική απεμπλοκή των πρώτων επενδύσεων σε φωτοβολταϊκά που είχαν ενταχθεί στη διαδικασία του fast track (ή μήπως …slow track;), οι οποίες παραμένουν παγωμένες για δύο χρόνια. Η πληροφορία έφερε σωρεία αντιδράσεων, κυρίως από φορείς του χώρου των φωτοβολταϊκών. Εκείνοι θα μπορούσαν να αναλογιστούν ότι αυτές ακριβώς οι επενδύσεις, αρχικού ύψους σχεδόν 1 δισ. ευρώ, δίνουν δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους που τώρα υποαπασχολούνται, έχουν εγκριθεί από το ίδιο το Δημόσιο -αυτό που τις ανέστειλε- με τους όρους που εγκρίθηκαν ακριβώς επειδή είναι στρατηγικής σημασίας για την οικονομία, έχουν κοστίσει ήδη δεκάδες εκατομμύρια στους επενδυτές καθώς και ότι η απεμπλοκή τους προφανώς θα δημιουργούσε μία θετική πίεση στις αρμόδιες αρχές για απεμπλοκή, σταδιακά, και μικρότερων σχεδίων σε έναν χώρο που από επενδυτικό Ελντοράντο έχει καταντήσει εφιάλτης! Δεν σκέφτηκαν έτσι, αλλά πυροδότησαν αντιδράσεις και κραυγές, καθώς μπήκαν στη λογική “αφού ψόφησε η δική μου κατσίκα, να μην ζήσει και η κατσίκα του γείτονα”…
-Χτες, στην Καθημερινή, διάβασα ένα ρεπορτάζ που με πολύ γλαφυρό τρόπο περιέγραφε το ενδιαφέρον ομογενών μας από τις ΗΠΑ να επενδύσουν στην χώρα σε τομείς που υποδείκνυε, ήδη από τους πρώτους ενδομνημονιακούς μήνες, η κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεν έχει τόσο σημασία το ποια ήταν το πρόσωπα, ούτε και οι τομείς που θα μπορούσαν να μπουν χρήματα στην χώρα. Σημασία έχει ότι αρμόδιος υπουργός, ο οποίος ήταν παρών στις κουβέντες με τους συγκεκριμένους εκπροσώπους της ομογένειας, έδινε το …αποστομωτικό στίγμα του, απαντώντας «δεν ενδιαφερόμαστε για επενδύσεις μικρότερες των 50 εκατ. ευρώ»! Ήταν, δε, αρνητικός ακόμη και σε προτάσεις επένδυσης του συγκεκριμένου ποσού από ομάδες επιχειρηματιών, δηλαδή σε μία κίνηση που προφανώς θα μεγέθυνε εντυπωσιακά τα επενδυτικά σχέδια που θα μπορούσαν να εισρεύσουν στην χώρα. Μια μέρα νωρίτερα, η ίδια εφημερίδα επεσήμαινε σε άλλο ρεπορτάζ της ότι ο νέος επενδυτικός νόμος παραμένει ανενεργός, έξι μήνες μετά την ψήφισή του…
Μέσα, δηλαδή, σε δεκαπέντε ημέρες, τα ΜΜΕ αναδεικνύουν τέσσερις, τουλάχιστον, χαρακτηριστικές περιπτώσεις επενδυτικής κακοδαιμονίας αυτής της χώρας. Μιας χώρας η οποία βρίσκεται επί έξι συναπτά έτη σε ύφεση και χαρακτηρίζεται από ανεργία κοντά στο 28%! Δεν κομίζω γλαύκαν ες Αθήνας με αυτά που παραθέτω, υπό την έννοια ότι το θέμα “μεγάλα προβλήματα στην επενδυτική δραστηριότητα στην χώρα μας” είναι, αναμφίβολα, το πλέον πολυαναγνωσμένο στα οικονομικά ΜΜΕ και στις οικονομικές στήλες συνολικά της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας.
Αλλά πού θα πάει το πράγμα; Πόσο θα πρέπει να βυθιστεί η χώρα για να αλλάξουμε νοοτροπία είτε είμαστε η δημόσια μηχανή, είτε είμαστε οι ανταγωνιστές στον χώρο είτε και είμαστε τα κατ’ εξοχήν αρμόδια πολιτικά πρόσωπα; Φαντάζομαι ότι ο καθένας από τους τρεις αυτούς συντελεστές – συντελεστές στο βαθμό που στον καθένα αναλογεί, φυσικά – αν κάποια στιγμή συνέβαινε αυτό που εδώ και χρόνια χαρακτηρίζουμε, σχεδόν τρέμοντας, ως “ατύχημα”, θα απέδιδε τις ευθύνες στους άλλους δύο. Και, βέβαια, και στον τύπο που υπερβάλλει με τους πηχιαίους τίτλους του αλλά και στην κοινή γνώμη, μεγάλο μέρος της οποίας φαίνεται να είναι ακόμη εθισμένη στο ότι “δουλίτσα και σίγουρη μόνο το Δημόσιο μπορεί και πρέπει να δίνει”…
Δεν είναι, ίσως, η δουλειά ενός δημοσιογράφου να προτείνει τί πρέπει να γίνει. Δουλειά του, όμως, είναι σίγουρα να κριτικάρει και να ενημερώνει. Θα γράψω, λοιπόν, δύο παραδείγματα από πολύ κοντινές μας χώρες: στην Τουρκία, για μεγάλες επενδύσεις σε αρκετούς τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητες χορηγείται ακόμη και δωρεάν η γη, ενώ υπάρχουν ρυθμίσεις για φορολογικούς συντελεστές στο 10%, με φοροαπαλλαγή, κιόλας, για ένα χρονικό διάστημα. Στην δε “ομογάλακτη” Κύπρο – την οποία βλέπουμε τώρα μίζερα ως μνημονιακή χώρα, αλλά όταν βγάζαμε …σωρηδόν εκεί τα χρήματά μας, φάνταζε ως μία χώρα “ιδανική” – η φορολογία στον (πλέον δημοφιλή, εσχάτως) τομέα της έρευνας και παραγωγής πετρελαίου είναι στο 12%, όταν σε εμάς πλησιάζει το 50%…
Αν θεωρούμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να αφορίζουμε και να διώκουμε, ακόμη και σε αυτά τα χάλια, την επενδυτική δραστηριότητα, αντί κυριολεκτικά να την κυνηγάμε περίπου με …απόγνωση, ίσως είναι καλύτερα να δώσουμε μια για πάντα το στίγμα μας στην διεθνή κοινότητα: greek moussaka, souvlaki και αρχαίο πνεύμα αθάνατο!
Τουλάχιστον, θα είμαστε πιο ειλικρινείς και με τους ξένους και με τους εαυτούς μας…
Σωτήρης Χιωτάκης
www.energypress.gr