Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται, στη χώρα, ένα ακραίο φαινόμενο που συγκλονίζει τους πολίτες και διαταράσσει το κοινωνικό σύνολο. Πρόκειται για την εκδήλωση πράξεων που χαρακτηρίζονται από στοιχεία σκληρής βίας, μίσους και αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών, ως απόρροια, κυρίως, πολιτικών πεποιθήσεων και ιδεολογικών καταβολών.
Σαφώς, τα περιστατικά που παρακολουθούμε στη καθημερινή ειδησεογραφία και αφορούν τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές, προκαλούν αμηχανία και αποτροπιασμό στο άκουσμα τους. Ο άδικος χαμός νέων ανθρώπων (σε Κερατσίνη και Νέο Ηράκλειο) αποτυπώνει, δραματικά, τη κρισιμότητα της κατάστασης.
Οι ανακοινώσεις των πολιτικών ταγών της χώρας, κάνουν λόγο για «ακραίες ιδεολογικές αντιλήψεις» και ότι η «βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται». Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που ορισμένοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, τεχνηέντως, τα τραγικά αυτά γεγονότα, με απώτερο σκοπό να ενισχύσουν τις πολιτικές τους θέσεις.
Σε μία ενδελεχής εξέταση του ζητήματος, δε θα πρέπει να στεκόμαστε, μόνο, στην ιδεολογική ή πολιτική ιδιοσυγκρασία των δραστών και των θυμάτων αλλά χρειάζεται να αναλυθούν και οι βαθύτεροι αιτιολογικοί παράγοντες που όπλισαν το χέρι κάποιων μελών της κοινωνίας, σε βάρος άλλων συμπολιτών τους.
Πραγματικά, η ωμότητα και ο κυνισμός που εμφανίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, συνολικά, και η ευκολία αποστέρησης της ζωής ενός ανθρώπου, με βίαιο τρόπο, φανερώνουν τα άγρια ένστικτα που έχουν γεννηθεί στη σκιά ενός σαθρού πολιτικού συστήματος και στη δυσμένεια μιας κρίσης που υπονομεύει τη συνοχή και σταθερότητα της κοινωνίας.
Η συγκεκριμένη μορφή βίας (κάποιοι την ονομάζουν «πολιτική βία») που βλέπουμε να σκιαγραφείται, με ανησυχητικά αυξανόμενη τάση, εμπίπτει στη ψυχοσύνθεση μεμονωμένων ατόμων, στο οπαδικό πνεύμα και φανατισμό που διαχέει ορισμένες πολιτικές οργανώσεις, στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες (φτώχεια, ανεργεία, ανέχεια) αλλά και στο σχηματισμό ομάδων τρομοκρατικού χαρακτήρα.
Οι άνθρωποι που επιδίδονται σε τέτοιες πρακτικές, δικαιολογούν τη στάση τους βάσει ενός πλαισίου αξιών που θεωρούν ότι παραβιάζονται και τις οποίες πρέπει να προασπίσουν με κάθε τρόπο και μεθοδολογία. Η πίστη στο σκοπό που τίθεται, αποτελεί γι’ αυτούς ύψιστο καθήκον και δεν αποδέχονται ότι πράττουν λανθασμένα, ακόμα κι όταν τελούνται αξιόποινες πράξεις.
Ο κίνδυνος να σπάσει η λεπτή κλωστή που διαχωρίζει τη νομιμότητα από την αναρχία και την κοινωνική ειρήνη από το χάος, είναι μεγάλος. Έτσι, θα πρέπει να επικρατήσει ψυχραιμία και σύνεση ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε ταλάντευση των ισορροπιών που διατηρούν συμπαγές ένα κοινωνικό έδαφος.
Οι χειρισμοί της Πολιτείας, απαιτείται να διακατέχονται από αμεσότητα και αποτελεσματικότητα και όχι από κινήσεις εντυπωσιασμού και, απαράμιλλου, πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Η ενότητα των πολιτικών δυνάμεων θεωρείται αναγκαία για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου, επικίνδυνου, κοινωνικού φαινομένου και τη διαφύλαξη του δημοκρατικού ιδεώδους της χώρας από κάθε απειλή.
Επίσης, πέραν των μέτρων έννομης τάξης που πρέπει να ληφθούν για τη πρόληψη και αποτροπή του προβλήματος, χρειάζεται, με τη συμβολή ειδικών (πολιτικών επιστημόνων, κοινωνικών ψυχολόγων, κοινωνιολόγων), να προκληθεί σκεπτικισμός σχετικά με βασικά σημεία που συνθέτουν το φάσμα αυτής, καθαυτής, της παθογένειας.
Ειδικότερα, δεν πρέπει να υφίστανται καμία νομιμοποίηση ή συγκάλυψη εγκληματικής συμπεριφοράς που αποδίδεται σε πολιτική ιδεολογία αλλά ούτε και να υπάρξει ποινικοποίηση των πολιτικών απόψεων (εκτός αν, αυτές, επιβουλεύονται το δημοκρατικό πολίτευμα ή απειλούν την ακεραιότητα πολιτών).
Ακόμα, κρίνεται απαραίτητο να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή και βαρύτητα στην προσέγγιση του θέματος, το οποίο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται, αυστηρώς, με πολιτικά χαρακτηριστικά αλλά να εγείρει και, έντονο, κοινωνικό προβληματισμό, θέτοντας, κατ’ επέκταση, τις προϋποθέσεις για υγιή ενεργοποίηση και συμμετοχή της νέας γενιάς, αναφορικά με κρίσιμα ζητήματα της κοινωνίας.
Καταλήγοντας, θα ήθελα να επισημάνω τούτο: δεν είναι ο θάνατος του «Φασίστα» ή του «Αντιεξουσιαστή», του «Ακροδεξιού» ή «Ακροαριστερού», όπως ισχυρίζονται διάφοροι αδαείς – που αρέσκονται να στιγματίζουν – είναι η δολοφονία νέων ατόμων που έπεσαν θύματα μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας κοινωνικών αναταραχών και πολιτικής αστάθειας, νέων ανθρώπων που, δυστυχώς, η «ταμπέλα» των πολιτικών τους πεποιθήσεων έγινε η αφορμή να κοπεί, βάναυσα, το νήμα της ζωής τους…
Γιώργος Σαριδάκης
Κοινωνικός Λειτουργός