Ο τίτλος παραμένει ακόμη επτασφράγιστο μυστικό, καθώς το βιβλίο αποτελεί πόλο διεκδίκησης για τους διασημότερους εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας όπου έζησαν οι Ωνάσηδες, αλλά και των χωρώ της Λατινικής Αμερικής. Μάλιστα προ ημερών τα δικαιώματα του ζητήθηκαν από το Χόλιγουντ για να γίνουν ταινία.
Η Μαρίνα Τσομλεκτσόγλου – Δολερό , γόνος Εμπειρίκου, είναι αυτή που είδε πρώτη τη νεκρή Χριστίνα στην μπανιέρα, που της έκλεισε τα παγωμένα μάτια, τη συνόδευσε στο νεκροτομείο συρόμενη από τον πόνο και ξαγρύπνησε πλάι της στο παρεκκλήσι της Ορθόδοξης Αριεπισκοπής στο Μπουένος Αϊρες, την τελευταία νύχτα στην Αργεντινή. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον χαμό της κόρης του Αριστοτέλη Ωνάση, ο μύθος για τον θάνατο της θέριεψε και τα βιβλία που γράφτηκαν γι’αυτό ήταν αμέτρητα. Ποτέ όμως δεν μίλησαν οι άνθρωποι που έζησαν όσο κανείς άλλος τις μέρες, τις ώρες και τα λεπτά της Χριστίνας πριν φύγει…
Στο βιβλίο παρουσιάζονται σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα από τα πρώτα εκείνα χρόνια της γνωριμίας των δύο κοριτσιών το 1966, μέχρι και το 1988. Οι ζωές τους ταυτισμένες ή παράλληλες, πάντα όμως μαζί αναλύονται λέξη προς λέξη.
Ο ΜΟΝΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ
Εκείνο το μοιραίο Σάββατοκύριακο στην Τορτούγα, βρισκόταν η Μαρίνα με τον συζυγό της Αλμπέρτο Δοδέρο, ο αγαπημένος της Χριστίνας και ο αδελφός της Μαρίνας, οι μικρούλες Κάρμεν και Τουίτι και η έμπιστη των Ωνάσηδων. Κανείς όμως δεν ήταν πιο κοντά στη Χριστίνα από την Μαρίνα. Κι αυτή έμελλε να είναι ο μοναδικός μάρτυρας της τραγωδίας.
«Ήμασταν στα 17 όταν γνωριστήκαμε, το καλοκαίρι του 66 σε ένα πάρτι των Κονιαλίδων που ήταν φίλοι των γονιών μου. Η αδελφή του Ωνάση, ήταν αυτή που μας σύστησε. Σκέφθηκε ότι η ανιψιά της η Χριστίνα, θα μπορούσε να κάνει καλή παρέα με την εγγονή του εφοπλιστή Τζορτζ Εμπειρίκου, και δεν έκανε λάθος. Αμέσως δεθήκαμε και αγαπηθήκαμε».
Λίγες ημέρες πριν , στις 18 Νοεμβρίου του 2013, η Μαρίνα τέλεσε τρισάγιο στο Μουένος Αϊρες, στη μνήμη της Χριστίνας, όπως κάνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 25 χρόνια τώρα. Είναι αδύνατον να ξεπεράσει τον χαμό της φίλης της και η ίδια υποστηρίζει πως με αυτό το στίγμα και με τον πόνο να την κυνηγάει, περνάει την ζωή της.
«Την πρώτη φορά που μου ζητήσανε να γράψω βιβλίο για τη Χριστίνα, ήταν μερικές μέρες μετά τον θάνατό της. Φυσικά, μου ήταν αδύνατο να το κάνω. Ημουν απίστευτα λυπημένη και βαθιά σοκαρισμένη. Εδωσα κάποιες συνεντεύξεις, αλλά ως εκεί».
Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ
«Ποτέ δεν θα έγραφα βιβλίο για να κάνω σόου το θάνατο της. Τώρα όμως που πέρασαν τόσα χρόνια, ήθελα να δείξω την πραγματική Χριστίνα, να γράψω την αληθινή ιστορία και να ρίξω φως σε νια υπόθεση που με κυνηγάει… Ομως αυτό κυρίως που με έσπρωξε στο να γράψω βιβλίο, ε΄ναι η κόρη της Χριστίνα, η Αθηνά. Η Χριστίνα σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει εάν πάθαινε κάτι, ήθελε εγώ να μεγαλώσω, να προσέξω και να επιβλέψω την Αθηνά. Δυστυχώς, λίγο καιρό μετά τον θάνατό της μου στέρησαν την επαφή με το παιδί. Ποτέ δεν μπόρεσα να δω την Αθηνά. Και αυτό είναι που με πονάει πολύ, γιατί το είχα υποσχεθεί στην μητέρα της… Η Χριστίνα ήταν υπέροχη μάνα και μια μεγάλη καρδιά. Σε όλη της την ζωή έψαχνε την αγάπη και την ευτυχία» αναφέρει η Μαρίνα Δοδέρο.
real.gr από ΈΘνος της Κυριακής