Ο Λουκάς Γιαννακούλης υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ως καταξιωμένος αρχιτέκτονας μηχανικός διακρίθηκε για την ανάπλαση χώρων και τη διαμόρφωση τοπίων. Ως αθλητής έγραψε τη δική του ιστορία στην ορειβασία και στον μηχανοκίνητο (μη ανταγωνιστικό) αθλητισμό. Ηταν άνθρωπος της ζωής, «σφιχτοδεμένος» με τη φύση.

Από νεαρός ξεκίνησε την ορειβασία, για ν΄ ανέβει ως τις κορυφές των Ιμαλαΐων και των Ανδεων. Στην πορεία διέπρεψε με τη μοτοσικλέτα του, φτάνοντας να πρωταγωνιστήσει στη σκληροτράχηλη διαδρομή Παρίσι – Ντακάρ.

Μετά ήρθε το αγωνιστικό κλασικό αυτοκίνητο και το αναπάντεχο για όλους τέλος του τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής.

Επί μία εβδομάδα η καρδιά του άντεξε, μετά τα βαρύτατα κρανιοεγκεφαλικά τραύματα που είχε υποστεί κατά την πρόσκρουση του αγωνιστικού αυτοκινήτου του σε δέντρο. Το ράλι «Παλλάδιο» για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, το Σάββατο 30 Νοεμβρίου, ήταν ο τελευταίος αγώνας του.

Γεννήθηκε στη Λιβαδειά (1960) και από μικρός εκδήλωσε την αγάπη του για το βουνό με αναρριχήσεις στον Ολυμπο. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ενωσε τη ζωή του με τη Μαρία Μπόμπολα, κόρη του εκδότη του «Εθνους», Γιώργου Μπόμπολα. Από τον γάμο τους (1992) αποκτήσανε τρεις γιους. Τον Ιωάννη, τον Γιώργη και τον Ανδρέα. Επαιρνε την οικογένειά του σε πολλές από τις δραστηριότητές του. Ηθελε να ζει όσο περισσότερα πράγματα μπορούσε μαζί με τους αγαπημένους του.

Από το 1992, όπως αναφέρει αφιέρωμα του «Εθνους» ήταν υπεύθυνος για το σύνολο των ιδιωτικών έργων της εταιρείας «ΑΚΤΩΡΑΤΕ». Επειτα από τρία χρόνια αναδεικνύεται στο διοικητικό συμβούλιό της, με τομέα ευθύνης τη διασφάλιση ποιότητας, ενώ το 1999 αναλαμβάνει διευθύνων σύμβουλος. Το 2000, μετά τη συμφωνία για μετοχική συνεργασία της «ΑΚΤΩΡ» με την « Ελληνική Τεχνοδομική» και την Τεχνική Εταιρεία Βόλου αναλαμβάνει διευθύνων σύμβουλος της «ΤΕΒ Α.Ε». Το 2001 ορίζεται διευθύνων σύμβουλος της REDS A.E. (πρώην ΚΑΜΠΑΣ).

Τον Μάιο του 2002, με την απόσχιση και εισφορά των κατασκευαστικών κλάδων των εταιρειών «Ελληνική Τεχνοδομική» και ΤΕΒ στην εταιρεία «Ακτωρ», βρίσκεται αντιπρόεδρος του δ.σ. της ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε. Συμμετέχει ακόμη στο δ.σ. της εταιρείας «ΕΛΛΑΚΤΩΡ Α.Ε.» ως μέλος, εκτελώντας χρέη διευθύνοντα συμβούλου στην εταιρεία ΑΚΤΩΡ Facilities Management και αντιπροέδρου στην «ΤΟΜΗ ΑΒΕΤΕ» (ειδίκευση σε έργα ανάπλασης χώρων).

Οι φίλοι και οι συναθλητές του
«Ο Λουκάς πρώτα απ\’ όλα ήταν φίλος και μεγάλος λεβέντης», μας είπε με τρεμάμενη φωνή ο Βασίλης Ορφανός, προσθέτοντας: «Με τον Λουκά υπήρχε μια άλλη προσέγγιση. Ο Λουκάς καταλάβαινε. Ηταν πάντοτε δίπλα μου, στα εύκολα και στα δύσκολα. Ηταν εκεί όταν του ζήτησα βοήθεια. Και μαζί του πάντα και η Μαρία, η σύζυγός του, πάντα σύμμαχος και ήρεμη δύναμη σε ό,τι κάναμε».

Ο Βασίλης Ορφανός μίλησε στην εφημερίδα για τις διαδρομές στα βουνά που έκανε με τον Λουκά. «Δεθήκαμε πολύ το 1997 όταν έφυγα για το Παγκόσμιο. Ηταν ο άνθρωπος που με υποστήριξε. Ο Λουκάς μιλούσε με τα μάτια. Εκεί ταιριάξαμε. Ηταν ένας άνθρωπος με τον οποίο είχαμε το ίδιο πάθος: την αγάπη για τη μοτοσικλέτα».

Φυσικά είχε να θυμηθεί πολλές ιστορίες από την κοινή ζωή τους στις μοτοσικλέτες. Για την Πορτογαλία το 1997, όταν τον περίμενε κλαίγοντας στο βάθρο να τερματίσει. Αλλά και το 2001 στην Ολυμπιάδα του Εντούρο, όταν ο Λουκάς με βοήθησε να αγοράσω μια μεταχειρισμένη μοτοσικλέτα.

Με τη σύζυγό του Μαρία Μπόμπολα

Ο εκδότης και επιχειρηματίας Γιώργος Μπόμπολας

Η «κατάκτηση» της κορυφής
Ο Χρήστος Λάμπρης ήταν από τους ανθρώπους με τους οποίους ανέβηκε στα Ιμαλάια το 1985. «Πηγαίναμε ανακαλύπτοντας το άγνωστο. Συναντήσαμε δυσκολίες. Ηταν ένα βουνό για το οποίο δεν ξέραμε πολλά κι ανακαλύπταμε τη διαδρομή. Χωριζόμασταν σε ομάδες και πηγαίναμε δύο δύο ή τρεις τρεις.

Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, όμως ο Λουκάς δεν λύγισε ούτε μια στιγμή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστια δύναμη, έναν φίλο που θα μου λείψει πολύ. Είχε ανοίξει δικές του διαδρομές σε μονοπάτια δύσβατα και σε πλαγιές απόκρημνες. Κι αυτό που όλοι έχουν να λένε είναι πως πάντοτε ήθελε να βοηθά. Να βοηθά τους γύρω του…» μας είπε έμπλεος συγκίνησης ο κ. Λάμπρης.

«Ο Λουκάς ήταν ο απόλυτος λεβέντης», μας δήλωσε ο εδώ και πολλά χρόνια φίλος του και καταξιωμένος αρχιτέκτονας, Δημήτρης Κορρές. «Ενας ρωμαλέος άνθρωπος. Με θάρρος, με πολύ υψηλού επιπέδου ικανότητες. Ενας χαρούμενος άνθρωπος. Είναι κρίμα που τέτοιοι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας…».
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ορειβασίας και Αναρρίχησης, Δημήτρης Γεωργούλης, μην μπορώντας να πιστέψει πως ο Λουκάς «έφυγε», μας είπε: «Σαν άνθρωπος διέφερε από πολλούς. Διακρινόταν ανέκαθεν για το ήθος, την αξιοπρέπεια, την ευγένειά του.
Αν και μέλος μιας εκ των σημαντικότερων ελληνικών οικογενειών, ήταν απίστευτα απλός και προσιτός. Προσέφερε στον χώρο μας και είναι πολύ μεγάλη απώλεια για όλους μας. Ο Λουκάς ποτέ δεν θέλησε να παραγοντίσει. Ηταν αθλητής. Και μετέπειτα εκπαιδευτής. Και γι\’ αυτό τον αγαπούσαν οι πάντες».

Οι τελευταίες κουβέντες…
Ο τελευταίος άνθρωπος με τον οποίο μίλησε ο Λουκάς Γιαννακούλης ήταν ο Γιώργος Πετρόπουλος. Για όποιον έχει οδηγήσει έστω και σε έναν αγώνα αυτοκινήτων, είναι απόλυτα αντιληπτό ποιος είναι ο δεσμός που δημιουργείται ανάμεσα στον οδηγό και τον συνοδηγό του. Ο Γιώργος Πετρόπουλος ήταν ο άνθρωπος που από το δεξί μπάκετ καθοδηγούσε τον Λουκά στις ειδικές διαδρομές.

«Ημασταν πάρα πολύ φίλοι. Είμαι πολύ στενοχωρημένος» μας είπε συντετριμμένος. Τον βρήκαμε «καθ\’ οδόν» για το μοιραίο σημείο όπου η Porsche 911 βγήκε εκτός δρόμου και προσέκρουσε στο δέντρο το περασμένο Σάββατο. «Θέλω να ανάψω ένα κεράκι σε εκείνο το σημείο. Δεν έχω λόγια. Δεν ξέρω τι να πω… Ο Λουκάς ήταν αδελφός μου. Και δυστυχώς δεν μπορούμε να τον φέρουμε πίσω».

Αποστολές στην άκρη της γης

Από τις κορυφές των Ιμαλαΐων στο Παρίσι – Ντακάρ

Το ταξίδι στα Ιμαλάια το 1985 ήταν αυτό που άλλαξε τη θεώρησή του σχετικά με την ορειβασία και την αναρρίχηση. Τον ενέπνευσε ο Τάκης Μπουντόλας, με τον οποίο συμμετείχε το 1985 στην πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια ως το νεότερο μέλος της. Η αποστολή είχε άδοξο τέλος, αφού δύο ορειβάτες έχασαν τη ζωή τους, όταν χιονοστιβάδα καταπλάκωσε την κατασκήνωσή τους, ενώ κινδύνευσε και ο ίδιος. Αυτό το γεγονός τον έκανε να δει την αναρρίχηση από διαφορετικό πρίσμα.

Η πρώτη διαφοροποίηση ήταν ότι η αναρρίχηση πρέπει να γίνεται για την προσωπική ικανοποίηση και όχι για άλλα κίνητρα. Η δεύτερη ήταν ότι όφειλε να αφήσει μια παρακαταθήκη στους ορειβάτες. Ετσι εκπαιδεύτηκε και εκπαίδευσε το Σωματείο Ελλήνων Οδηγών Βουνού σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα τοποθετώντας εκ νέου τον πήχη στην ορειβατική εκπαίδευση.

Με την ίδια λογική -της προσωπικής ικανοποίησης- έλαβε μέρος και στο Ράλι Παρίσι – Ντακάρ τερματίζοντας στον σκληρό αγώνα χωρίς να είναι επαγγελματίας οδηγός Αγώνων. Το τελευταίο «αντίο» στον Λουκά Γιαννακούλη θα πουν σήμερα συγγενείς, φίλοι και συναθλητές

iefimerida.gr