(1) Να κάνει αποθεματικά για τις δύσκολες μέρες που δεν θα έχει κέρδη

(2) Να τα δώσει ως μπόνους στους ανθρώπους της (σε χρήμα ή σε είδος)

(3) Να τα δώσει ως μισθούς σε νέες προσλήψεις (να μειώσει την ανεργία)

(4) Να τα δώσει ως μέρισμα στους μετόχους (που ρισκάρουν κι επιχειρούν)

(5) Να τα επενδύσει σε νέο εξοπλισμό και υποδομές (δηλαδή, στην αγορά)

(6) Να τα δώσει στο Κράτος.

Το μόνο σίγουρο είναι πως, όταν δεν έχει κέρδη, τότε η επιχείρηση δεν μπορεί ούτε να αμείψει καλύτερα τους ανθρώπους της, ούτε να μειώσει την ανεργία με προσλήψεις, ούτε να ρίξει λεφτά στην αγορά. Μετά από μερικές ζημιογόνες χρήσεις, η επιχείρηση κλείνει, απολύει, και φεσώνει την αγορά.

Μπορεί να σας κάνει εντύπωση, αλλά αυτά που γράφω εδώ πιο πάνω δεν είναι κοινός τόπος στην Ελλάδα, όπου πολλοί θεωρούν το κέρδος των ιδιωτών σαν κάτι μεμπτό κι απευκταίο. Προτιμούν, δηλαδή, οι επιχειρήσεις να μην πηγαίνουν καλά. Προτιμούν τις ζημίες κι εχθρεύονται τα κέρδη.

Παραδόξως, αν μια επιχείρηση δεν πηγαίνει καλά κι έχει εξαντλήσει τα αποθεματικά της, οι εχθροί του κέρδους δεν αναγνωρίζουν πως ξεπεράστηκε από τον ανταγωνισμό και την εξέλιξη. Θα επιμείνουν να τροφοδοτείται ένα βαρέλι χωρίς πάτο, λες και θα έπρεπε να συνεχίσουμε να παράγουμε γραφομηχανές στην εποχή των υπολογιστών.

Οι εχθροί του κέρδους θα επιμείνουν πως, αν υπάρξουν κέρδη, τότε να πηγαίνουν όλα στο Κράτος, με φόρους και τέλη και εισφορές. Και για τις ζημίες σου λένε «να κόψεις το κεφάλι σου, να βρεις τα λεφτά που λείπουν». Νομίζουν πως οι ιδιοκτήτες έχουν πρόσβαση σε άπειρα κεφάλαια, πράγμα παράλογο.

Τα χρηματόδεντρα φύονται μόνο στη φαντασία τους.

Κι έπειτα, οι εχθροί του κέρδους απορούν που δεν υπάρχουν πολλές «κοινωνικές επιχειρήσεις», οι οποίες να ανήκουν στους εργαζόμενους. Αλήθεια, ξέρετε πολλούς εργαζόμενους που θέλουν να ρισκάρουν τα δικά τους τα λεφτά για να χρηματοδοτούν την επιχείρηση; Τέτοιες επιχειρήσεις είναι σπάνιες σαν τα μοναστήρια, σα νησίδες φιλανθρωπίας και κοινοκτημοσύνης. Ειδικά σε μια χώρα ατομιστών, όπως η Ελλάδα.

Με τέτοια μυαλά, που κλείνουν επιχειρήσεις και δημιουργούν ανεργία, φαίνεται πως την αξίζαμε την οικονομική κρίση. Με τέτοια μυαλά, που δεν καταλαβαίνουν το πώς παράγεται ο πλούτος, ήταν επόμενο να χρεοκοπήσουμε. Όταν αγαπάς τις ζημίες και μισείς το κέρδος, η μόνη σου ανταμοιβή είναι η φτώχεια και η μιζέρια. Ας ξεπεράσουμε το σύμπλεγμα αυτό.

Φώτης Κοκοτός
Επιχειρηματίας του Τουρισμού και των Κατασκευών.
Κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου (MSc) Μηχανικού Περιβάλλοντος