Όπως τόνισε στη ομιλία της η κα Μαρία Χναράκη Διευθύντρια Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Ντρέξελ-Η.Π.Α., που είχε θέμα: «Ελιές και κοπελιές στην κρητική μουσική», η ελιά αποτελεί σύμβολο ιδιαίτερα για την Κρήτη και τόνισε:
«Στην Κρήτη, η σύνθεση κι η ερμηνεία λαϊκής ποίησης και μουσικής αποτελεί μία ουσιαστική, κοινωνική και, συνάμα, δημιουργική δραστηριότητα που ενθαρρύνει την από κοινού συμμετοχή και συνεργασία. Τα ομοιοκατάληκτα, σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο δίστιχα, δηλαδή οι μαντινάδες, είναι αποτέλεσμα μίας τέτοιας διαδικασίας. Στη δημιουργία τους, που συχνά λαμβάνει χώρα επιτόπου και προφορικά, χρησιμοποιούνται διάφορα σύμβολα, όπως το δέντρο «ελιά» κι ο καρπός του.
Οι διάφορες κρητικές, μουσικοποιητικές δημιουργίες χρησιμοποιούν τον πολιτισμό της ελιάς κυριολεκτικά, με αναφορές στην πλούσια, γεωργική καλλιέργεια του δέντρου από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας, αλλά και μεταφορικά, θεωρώντας την ελιά σύμβολο υπερηφάνειας, παγκόσμιας ειρήνης και γυναικείας ομορφιάς.
Ας σημειώσουμε πως η λέξη για το δέντρο και τον καρπό του, η ελιά δηλαδή, σημαίνει επίσης σπίλος, σημάδι στο δέρμα, που ανάγεται σε σύμβολο ομορφιάς αλλά και τρόπο αναγνώρισης αγαπημένων προσώπων. Η ομιλία επικεντρώνεται σε αυτήν ακριβώς την πτυχή της ελιάς στα πλαίσια του κρητικού πολιτισμού, εξετάζοντάς την, από οικολογική σκοπιά, με συγκεκριμένα μουσικοποιητικά παραδείγματα.
Το φαγητό δεν είναι μόνο καλό για το… στομάχι αλλά και τη σκέψη αφού, λόγω της στενής του διασύνδεσης με την έννοια του «οίκου», μας διδάσκει ένα σωρό πράγματα με τρόπο «εύπεπτο». Για τους Έλληνες, οι ελιές κεντρίζουν τη μνήμη της ισχυρής τους σύνδεσης με τη γη και τη γεύση της.
Χρησιμοποιώντας τα δημοτικά, μουσικοχορευτικά μας δρώμενα ως τολμηρό κάλεσμα φύσης μπορούμε να οικολογοποιήσουμε τις παραδόσεις μας από ενδιαφέρον για το φυσικό μας κόσμο. Οι συλλογικές μνήμες μετατρέπουν τις φυσικές εικόνες σε ανθρώπινες οντότητες.
Η απεικόνιση της ελιάς στη μουσική μάς αντανακλά κι αποκαλύπτει τις αισθητικές αρχές του πολιτισμού μας που σέβεται αυτό το δέντρο ως πηγή ζωής, προσφέροντάς του φροντίδα και μόχθο.»