Tην Κυριακή 9 Μαρτίου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα Χανιά η ποιητική συλλογή του Γιώργου Καρτάκη, «Τώρα που τα σύννεφα», που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη στην Αθήνα.

Η παρουσίαση του ποιητικού και μεταφραστικού έργου του ποιητή έγινε από τη Στέλλα Αλιγιζάκη, φιλόλογο – ιστορικό και το Μιχάλη Βιρβιδάκη.

Συγκεκριμένα το θέατρο «Κυδωνία» στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την ανάδειξη του «άλλου προσώπου της πόλης» διοργάνωσε την εκδήλωση, τιμώντας τον ποιητή που έχει διακριθεί για το έργο του τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία.

Στην εκδήλωση ο Μιχάλης Βιρβιδάκης ερμήνευσε ποιήματα του Γιώργου Καρτάκη και ποιήματα γερμανόφωνων ποιητών όπως του Paul Celan και της Else Lasker – Shuler μεταφρασμένα από τον ποιητή. Η συζήτηση με τον ίδιο το δημιουργό έγινε με τη συμμετοχή και των θεατών αποδίδοντας διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας και του έργου του.

Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την εισήγηση της Στέλλας Αλιγιζάκη σχετικά με την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής:

«Προφανές κοινό σημείο αναφοράς της ποιητικής και μεταφραστικής ενασχόλησης του Γιώργου Καρτάκη είναι η διερευνητική αναζήτηση νέων και ευρηματικών εκφραστικών τρόπων και μέσων αποτύπωσης του ανθρώπινου ψυχισμού , που μάλιστα δεν μένει μόνο στους λεκτικούς κώδικες. Η ενσυνείδητη αυτή διερεύνηση επεκτείνεται στη διαμόρφωση μιας ποιητικής γραφής «απόλυτα εργαστηριακής», που εκκινά από τη μαγεία και την πολυμορφία του λόγου, για να αποκαλύψει τα κλειδιά της «πόρτας της Ποίησης».

Το κάθε ποίημα συνδέεται με μιαν αφορμή, αφετηρία επαναβίωσης γεγονότων και καταστάσεων ή με μια επαν – επεξεργασία θεμάτων της μνήμης και της ενσυναίσθησης. Βιώματα λιγότερο ή περισσότερο συγκεκριμένα, εικόνες και συναισθήματα καταγεγραμμένα συχνά στο «κρυφό υπόγειο» του υποσυνείδητου αποτυπώνονται σε λόγο, που άλλοτε παίρνει το χαρακτήρα άτυπης εξομολόγησης, άλλοτε ακολουθεί το ύφος ημερολογιακής γραφής. Άλλοτε πάλι με τρόπο εντελώς προσωπικό, βρίσκει «το λέγειν της η μνήμη σκιαγραφεί το πλαίσιο αναφοράς. Τότε ο λόγος αναδιπλώνεται με τρόπο σχεδόν κρυπτικό, πυκνώνει αφαιρετικά και μετατρέπεται σε εσωτερικά επιβεβλημένη «ελάσσονα διαδικασία εξιλέωσης». Σε όλες τις περιπτώσεις πρόκειται για το απαύγασμα εσωτερικών ζυμώσεων που αναζητούν την κωδικοποίησή τους στην τέχνη και την τεχνική του λόγου, επιφυλάσσοντας ταυτοχρόνως την «κάθαρση» και τη λύτρωση του ποιητή.

Τα 33 ποιήματά του και η αδιάλειπτη υπηρέτηση της υψηλής τέχνης με τρόπο επίπονο, προσωπικό δυσερμήνευτο μοιάζουν απόμακρα θέματα για τους πολλούς της «αγοράς».