Κάποτε ήταν «ηγεμόνας». Πολιτικός, κομματικός και ιδεολογικός. Η «ηγεμονία» του κράτησε πάνω από τριάντα χρόνια. Προσέφερε στον τόπο. Σε όλους τους χώρους. Και από κάθε μετερίζι. Πολλοί θεσμοί οφείλουν την ύπαρξή τους και την εμβάθυνσή τους σε αυτόν τον πολιτικό φορέα.
Πολλές καινοτομίες. Πολλές ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες σε παραδοσιακούς θεσμούς μεταμόρφωσαν το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσο μαζικής συμμετοχής του λαού σε πολιτικούς θεσμούς. Χωρίς, βέβαια, να παραγνωρίζονται πισωγυρίσματα, κραυγαλέα λάθη και οδυνηρά αμαρτήματα.
Αναφέρομαι στη Μεταπολίτευση και το ΠΑΣΟΚ. Η μεν Μεταπολίτευση παραδόθηκε τον Απρίλιο 2010 στο Καστελόριζο στους δανειστές των αφρόνων και παχιών χρόνων. Το δε ΠΑΣΟΚ συνετρίβη ηθικά στις αρχές του Απριλίου 2012. Τότε που συνελήφθη το κάποτε πανίσχυρο στέλεχός του, ο Άκης Τσοχατζόπουλος, και μια «συντροφιά» συνεργατών του που διαρκώς διευρύνεται.
Από τότε η πορεία είναι καθοδική. Ο πολιτικός φορές συρρικνώνεται. Άλλοι μεταπηδούν ως ποντικοί σε βυθιζόμενο σκάφος. Άλλοι αναζητούν νέα σχήματα ή νέους φορείς. Ορισμένοι εξ «αγαθού συνειδότος». Ορισμένοι από έλλειψη αντοχών και από φοβίες. Ορισμένοι από αδυναμία να εντάξουν τις προσωπικές στρατηγικές σε ιστορικούς ορίζοντες.
Όλοι αυτοί συναπαρτίζουν μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αυτό διαπιστώνεται με μία σειρά «κλινικών παρατηρήσεων» στους σπουδαιότερους κοινωνικούς φορείς. Και επιβεβαιώνεται από μία ειλικρινή και καθαρή ανάγνωση δεκάδων δημοσκοπήσεων.
Έτσι πρέπει να είναι. Ο λαός μας στη συντριπτική του πλειοψηφία απορρίπτει τον κρατισμό. Ειδικά αν είναι αντιπαραγωγικός. Ο λαός μας , σχεδόν όλοι μας, θέλει, λαχταρά και υπερασπίζεται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα στο πλαίσιο ενός συγκροτημένου κράτους δικαίου. Χωρίς τη τεχνητή διαμόρφωση κοινωνικών και οικονομικών περιθωρίων. Ο λαός μας στα μεγάλα πλειοψηφικά ιδεολογικά ρεύματα είναι πατριώτης και κοσμοπολίτης. Ταυτόχρονα και παράλληλα Νιώθει βαθύτατα Έλληνας με όλο το πλούσιο ιστορικό και πολιτισμικό περιεχόμενό του. Διεκδικεί, όμως, και την ευρωπαϊκή του διάσταση και θέση. Με ενεργό συμμετοχή σε όλα τα θεσμικά όργανα τις Ευρώπης. Με ικανότητα συναπόφασης και συνευθύνης.
Αν όλες οι παραπάνω σκέψεις είναι σωστές και αναφέρονται σε κρίσιμα ιστορικά μεγέθη, τότε δεν πρέπει να μας ενοχλούν οι πρωτοβουλίες για τη δημιουργία των, ενός μετά το άλλο, μορφωμάτων με σαφή και όχι αναπόφευκτα ταυτόσημα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Κάποτε όλα αυτά θα συντονιστούν και θα ομογενοποιηθούν. Και αυτό μπορεί να μην αργήσει. Μέσα στον ίδιο βιολογικό κύκλο των προσώπων που στην παρούσα φάση εμφανίζονται να λειτουργούν διασπαστικά.
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. Η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου το Σεπτέμβριο του 1961, τρία περίπου χρόνια μετά την καθίζηση των διαφόρων κομματιδίων – πολιτικών σχημάτων στις εκλογές του 1958. Προηγήθηκε αυτής της ίδρυσης ο εσωτερικός, ιδεολογικός και οργανωτικός συντονισμός των νεολαιών που είχαν αναφορά στους σχηματισμούς αυτούς. Σε διάστημα μικρότερο από δύο μήνες και παρά την αγριότητα της αναμέτρησης του Οκτωβρίου του 1961, που στιγματίστηκε ιστορικά ως εκλογές της «βίας και νοθείας» κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση, πρωταγωνίστρια, μετά ταύτα, όλων των πολιτικών εξελίξεων. Δυο ήσαν η ενοποιητικοί παράγοντες. Ο λαός και η χαρισματική προσωπικότητα του Γεωργίου Παπανδρέου.
Δεν πρέπει να μας ενοχλεί η προσθήκη νέων σχημάτων στο προοδευτικό πολιτικό στερέωμα. Συμβάλλουν θετικά στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας και των θεσμών της. Ενισχύουν τα καθαρά χαρακτηριστικά της πατρίδας μας στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Πρέπει, όμως, να έχουμε υπόψη μας ότι τα ιστορικά προηγούμενα δεν προσδιορίζουν ασφυκτικά, ούτε περιορίζουν τις διαδικασίες εσωτερικού συντονισμού και ενιαίας έκφρασης όλων των συγγενών πολιτικών δυνάμεων. Ούτε να επαναπαυτούμε στις μεσσιανικές προσδοκίες γέννησης της οποιασδήποτε χαρισματικής προσωπικότητας.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα , Κυραική 15.3.2014