Ήταν χαράματα κάπου στο νότο, καλοκαίρι, γυρίζοντας από μια κοινωνική εκδήλωση, έναν γάμο, στην είσοδο ενός χωριού, ένα μαύρο 4×4, με φημέ τζάμια και κάλυμμα του αριθμού κυκλοφορίας, που προπορεύεται, σταματά απότομα. 
Προλαβαίνω και φρενάρω. Ευτυχώς το αυτοκίνητο μου ανταποκρίνεται σωστά και σταματώ λίγο πριν το ατύχημα. 
Στο παράθυρο του συνοδηγού του 4×4 έχουν ήδη πλησιάσει δύο παλικάρια και πιάνουν την κουβέντα με τους επιβαίνοντες.
Βγάζω φλας και προσπαθώ να περάσω, να προσπεράσω, κυριολεκτικά στην τρίχα. Φτάνοντας στο ύψος του οδηγού, κοιτάζω προς αυτόν, θέλοντας… 
Μα πριν προλάβω να μιλήσω ανοίγει το παράθυρο και ακούω μια βαθιά δυνατή θυμωμένη φωνή «ήντα μωρέ ξανοίγεις…;». Ευτυχώς, πάτησα γκάζι και έφυγα γρήγορα, πριν προλάβει να με ακολουθήσει, μα ακόμα σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει τον αριθμό μου…!
Ήταν απόγευμα στην πλατεία Κορνάρου. Εκεί στο φανάρι της Εβανς ένα αγροτικό , με αλάρμ είναι αλήθεια, είναι σταματημένο ακριβώς στο φανάρι πάνω στη διάβαση πεζών. Ο οδηγός δεν είναι μέσα. 
Ήταν Τετάρτη, χωρίς κίνηση, και περνώντας δίπλα του φρενάρω, κοιτάζοντας προς το αυτοκίνητο και τότε ακούω επίσης μια δυνατή θυμωμένη φωνή «λάλιε μπρε, λάλιε…». Εξαφανίστηκα…
Πριν λίγες ώρες ένας νέος άνθρωπος συνάντησε τον θάνατο ακριβώς γι αυτό, μια παρατήρηση για μια άσχημη οδική συμπεριφορά! Κατέβηκαν από τα αυτοκίνητο, και τον τιμώρησαν γι αυτό, με τις μαγκούρες. 
Έτσι συμβαίνει πάντα όταν προέκταση του εγωισμού γίνεται το τιμόνι, το όπλο και τώρα οι μαγκούρες. Ήταν μια άτυχη στιγμή; Μπορεί…
Μα πόσες φορές έχουμε συναντήσει όλοι ανάλογες στιγμές; Και στην θεωρία της τύχης απλά είμαστε τυχεροί που προλάβαμε να «εξαφανιστούμε» χωρίς συνέπειες! 
 Έλλειμμα παιδείας και αγωγής είναι και απαιτείται χρόνος και προσπάθεια από όλους μας.
«Κάθε φορά που πλησιάζει μια εθνική επέτειος τρέμω για τους… νεκρούς μας! Μην έλθουν από τα βάθη του Κά­τω Κόσμου και, βλέποντας τα χάλια του Πάνω Κόσμου μας, ζητήσουν από το Χάρο να τους πάει στα τρίσβαθα κι ακόμη πιο βαθειά. 

Είναι θλιβερό σε κάθε εθνική επέτειο οι ήρωες νεκροί μας να διαπιστώνουν μελαγχολικά, πόσο δεν μοι­άζουνε με μας. Εκείνοι ήσαν από άλλη «πάστα». Εμείς γί­ναμε πιο μαλακοί κι από οδοντόπαστα. Φοβόμαστε ακόμη και τη σκιά μας! 
Οι μόνοι που λεβεντοπερπατούν είναι οι κακοποιοί.» έγραψε μόλις προχθές σε άρθρο του, για άσχετο με το γεγονός θέμα, ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. 

 ΠΑΙΔΕΙΑ λοιπόν… για να διορθώσουμε τα χάλια μας. ΘΕΛΗΣΗ κι ΕΠΙΜΟΝΗ για να αποκτήσουμε αγωγή, για να μπορέσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας, να λεβεντοπερπατήσουμε!

Χάρης Χ. Βαβουρανάκης
Ορθοπαιδικός Χειρουργός

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook