Πέμπτη 17 Απριλίου 2014, διανύοντας αισίως την εβδομάδα των Παθών και λίγες μέρες πριν την Ανάσταση του Κυρίου, η τοπική κοινωνία των Χανίων αλλά και της Κρήτης γενικότερα ΣΙΓΕΙ…
ΌΧΙ, δεν είναι μόνο το κλίμα κατάνυξης των ημερών, ούτε η «παγωμάρα» ενός άλλου μνημονικού μέτρου.
Άλλος ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του, με τραγικό τρόπο, πάνω στον περιβόητο Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης. Άλλος ένας άνθρωπος προστίθεται στην ατελείωτη λίστα των χαμένων ζωών που στοιχειώνει πλέον την Κρήτη.
Και όμως οι ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΣΙΓΟΥΝ. Μετά από μισή ώρα, οι περισσότεροι ούτε που θυμούνται το περιστατικό, περνώντας το στη λήθη του παρελθόντος. Σαν να έχει γίνει συνήθεια…
Μόνο κάποιοι χαροκαμένοι συγγενείς με δάκρυα στα μάτια και μαύρα ρούχα θα θυμούνται για χρόνια τη μέρα αυτή.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΜΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;
Τους τελευταίους μήνες, όλη η Κρήτη ασχολείται με το ζήτημα της καταστροφής των χημικών της Συρίας. ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ φυσικά, καθώς αφορά σε ένα θέμα που έχει να κάνει με την υγεία μας και το μέλλον των παιδιών μας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη ανεχόμαστε την ύπαρξη των αμερικάνικων βάσεων για τις οποίες τόσα έχουν ακουστεί, ότι η ζωή μας περιτριγυρίζεται από κεραίες και δορυφόρους και ότι τα χημικά περνούν καθημερινά μέσα στο σπίτι μας, αλλά και μέσα από τα τρόφιμα που καταναλώνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε.
Γιατί λοιπόν οι Κρητικοί, δεν κάνουν το ίδιο για το ΒΟΑΚ, όλα αυτά τα χρόνια; Γιατί σιωπούν; Γιατί δεν συγκεντρώνονται μαζικά στο Αρκάδι, γιατί δεν διοργανώνουν μια συντονισμένη παγκρήτια διαμαρτυρία για να δοθεί ένα τέρμα σε αυτό το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ;
Το χρωστούν στον εαυτό τους και στις μελλοντικές γενιές των Κρητικών, άλλωστε…
Ελπίζω, ο λόγος να μην έχει να κάνει με την «ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑ» της κινητοποίησης. Διότι δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, όλες οι κινητοποιήσεις, εργασιακές, κοινωνικές, πολιτικές κλπ., μαστίζονται έντονα από το φαινόμενο της ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ. Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι αυτοί στους οποίους αρέσει η ΠΡΟΒΟΛΗ και η ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑ…
Ας αναλογιστούμε όλοι μας τις ευθύνες μας, ας παραμερίσουμε την προσωπική μας ματαιοδοξία και ας ανάψουμε ένα κερί στη μνήμη όλων των αδικοχαμένων της ασφάλτου, με την ελπίδα ότι η μέρα της Ανάστασης δεν θα αργήσει και για τον ΒΟΑΚ.
Β.Χ.