Στην Ελληνική πολιτική ιστορία, είναι συνηθισμένο φαινόμενο να εμφανίζονται σε προεκλογικές περιόδους νέα κόμματα, νέα πρόσωπα, με τις όποιες ιδέες, απόψεις ή προτάσεις, καθαρές ή θολές, καθένας με την πραμάτεια του.

Το ίδιο ισχύει και για τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς, που επιχειρούν και με την ανανέωση των προσώπων που προτείνονται στον δημόσιο χώρο, πέρα από τις προσαρμογές στις προγραμματικές τους θέσεις, να δείξουν στην κοινωνία, στους πολίτες, ανανέωση, νέες προοπτικές.

Στην Ελληνική πολιτική ιστορία υπάρχουν και τα «ανέκδοτα», που πάλι κάποιοι συμπολίτες μας με κάποιες συμπαθητικές ιδιαιτερότητες εμφανίζονταν προεκλογικά στον δημόσιο χώρο.

Στο παρελθόν, εμφανίστηκαν πρόσωπα που έχουν καταγραφεί, όπως ο Δελαπατρίδης, η Μαρία Παλαίστη η ακόμα και ο Σίμος ο Υπαρξιστής και άλλοι.

Έτσι κάθε φορά, ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, η πολιτική ιστορία της χώρας, έχει καταγράψει σκληρές συγκρούσεις και κρίσεις, όμως οι διάφοροι κατά περίπτωση εμφανιζόμενοι «ιδιαίτεροι», έδιναν την ευκαιρία, να έχει και τις εύθυμες, τις χαλαρές πλευρές, σε πραγματικά πολύ δύσκολα χρόνια.

Η εισαγωγή μου αυτή, δεν έχει στόχο κανένα από τους πρωτοεμφανιζόμενους στην πολιτική ζωή της χώρας, είτε κόμματα, είτε πρόσωπα, στο κάτω κάτω της γραφής, η αξιολόγηση ανήκει στους πολίτες και όχι σε μένα, που ως πρωτοεμφανιζόμενη υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ που συμμετέχει στην Ελιά, έχω «ίδιον» συμφέρον και όχι μόνο αυτό, στη δική μου πολιτική και κοινωνική κουλτούρα, αλλά και στον πολιτικό μου πολιτισμό δεν υπάρχει το να ειρωνεύομαι ή να υποτιμώ, πολιτικούς αντιπάλους ή άλλα πολιτικά κόμματα.

Αυτή είναι η πάγιά μου θέση, όμως, παρά την θέση και άποψή μου αυτή, υποχωρώ στον πειρασμό για να ασχοληθώ με το δίδυμο Λαζόπουλος Θεοδωράκης, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή, ότι και οι δύο ως επαγγελματίες στο είδος τους θεωρούνται από πολλούς πολύ καλοί, θέση στην οποία παρά τις κατά περίπτωση επιφυλάξεις η αντιρρήσεις μου, γενικά δεν διαφωνώ.

Η συμπεριφορά τους έχει δυο όψεις. Η μια είναι η μεταξύ τους σύγκρουση ως δυο επαγγελματιών με ανταγωνιστικά προϊόντα της τηλεόρασης, που διεκδικούν ποσοστά ακροαματικότητας και τηλεθέασης από την ΑGB, η άλλη όψη είναι αυτή του δημόσιου λόγου, ως πολιτικών προσώπων, κατά το κοινώς λεγόμενο… «οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος».

Η μια όψη της AGB και της τηλεθέασης είναι γνωστή, μιας και οι ανταγωνισμοί και τα ξεκατινιάσματα ανάμεσα σε τηλεπερσόνες και τηλεαστέρες είναι πολύ γνωστά, εξάλλου αυτά έχουν κατά βάση οικονομικό υπόβαθρο, αφού και η AGB καθορίζει για το πως μοιράζεται η πίτα, άρα και το «μπαγιόκο».

Η άλλη όψη όμως του δημόσιου λόγου των δημοσίων προσώπων, του λεγόμενου πολιτικού πολιτισμού είναι «κλάφτα Χαράλαμπε».

Έτσι δε νομίζω ότι καλλιεργείται η κοινωνική συναίνεση η πολιτική προσέγγιση, τελικά η συναντίληψη για μια συγκλίνουσα προσπάθεια σε μια εξαιρετικά δυσχερή περίοδο για την χώρα.
Κάποιοι θα περίμεναν ότι τουλάχιστον, την πλήρη πολιτική ανεπάρκεια, αφασία, αοριστία, των όποιων πολιτικών προτάσεων, θα συνόδευε ένα άλλο στυλ πολιτικού πολιτισμού και συμπεριφοράς, μάταιος κόπος «τι είχες Γιάννη μου τι είχα πάντα».

Εδώ σημειώνω με σκεπτικισμό κάποια πράγματα από το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, το ότι δηλαδή, ο κ. Λαζόπουλος τα τελευταία τέσσερα χρόνια από το Αλ Τσαντίρι, ξεπερνούσε κατά πολύ την όποια σάτιρα και αντιμετώπιζε το ΠΑΣΟΚ με υβριστικό, χυδαίο ή και ρατσιστικό τρόπο και δυστυχως πάρα πολλοί «χαχάνιζαν» .

Όταν ο κ. Λαζόπουλος στο κανάλι του και ο κ. Τσίπρας στις πλατείες «πρίμο σεκόντο» δίδασκε τους πολίτες νέα πολιτικά ήθη, νέο πολιτικό πολιτισμό, ως επιτομή μιας ακραίας χυδαιότητας, ο κύριος Θεοδωράκης ως κοινωνικός διαγνώστης, κριτής και δημοσιογράφος, δεν σχολίασε, άφηνε ασύδοτη την χυδαιότητα.Αντιδρά όμως τώρα, μόνο και μόνο, επειδή αυτή η χυδαιότητα στράφηκε εναντίον του.

Τελικά ένα μεγάλο θέμα, που δεν έχει ακόμα αναλυθεί, είναι η πολιτισμική υποκουλτούρα, που μπορεί να ονομαστεί ως ο πολιτισμός του «πάμε πλατεία», της «φραπελιάς» και της «φραπεδιάς».

Θα με ρωτήσετε, μα αγαπητή μου , γιατί ασχολείσαι με Λαζόπουλους Θεοδωράκηδες, τσαντίρια, ποτάμια και άλλα συναφή και δεν ασχολείσαι με την υποψηφιότητά σου, να μαζεύεις τους σταυρούς σου, μιας και τους χρειάζεσαι από την στιγμή που διεκδικείς την εκλογή σου στο Ευρωκοινοβούλιο;

Η απάντησή μου είναι απλή και δύσκολη συγχρόνως.

Είμαι υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στο ψηφοδέλτιο της ελιάς, το ΠΑΣΟΚ, που από πολλούς θεωρείται «παλιό κόμμα», «δεν είναι μόδα», «δεν αρέσει», έχει στις εμπειρίες του όλες τις καλές και κακές πλευρές του πολιτικού βίου της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια .

Εδώ θέλω να παρατηρήσω με αρκετή μελαγχολία αλλά και ελπίδα, ότι το ΠΑΣΟΚ κατάφορα αδικείται και αίρει όλες τις αμαρτίες του κόσμου.

Εμείς οι νέοι σε ηλικία αλλά και σε υποψηφιότητα, έχουμε διδαχθεί από τα λάθη και παραλείψεις του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και επιχειρούμε μια νέα αρχή, με νέο πολιτικό ήθος, με θλίβει όμως, να βλέπουμε άλλους «δήθεν καινούργιους», να πατάνε πάνω στα χειρότερα βήματα του παρελθόντος, που εμείς αποφασίσαμε να αφήσουμε, χωρίς μάλιστα να αξιοποιούν το όποιο θετικό κουβαλά μαζί του αυτό το παρελθόν.

Αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω τον παλαιοκομματισμό, τον «υβριστικό δήθεν πολιτικό λόγο», την ανεπάρκεια προτάσεων, τον εντυπωσιασμό της «πολιτικής φούσκας» .

Η χώρα περνά δύσκολα, χρειάζεται ενότητα στόχων, συσπείρωση δυνάμεων, νέα αρχή, νέα πορεία.

Ας ξαναθυμηθούμε όλοι μας την ρήση του Μακρυγιάννη που με εκφράζει απόλυτα…«τούτη την πατρίδα, την έχομεν όλοι μαζί».

Βασιλική Σουλαδάκη
Διεθνολόγος
Υποψήφια Ευρωβουλευτής του Πασοκ με τον συνδυασμό της Ελιάς.

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook