Η οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έδωσε το άλλοθι στους κυβερνώντες να μειώσουν τη χρηματοδότηση των φορέων με αποτέλεσμα την τραγική επιδείνωση της δημόσιας και ατομικής υγείας του Ελληνικού λαού.
Την ΄΄ωμή΄΄ πραγματικότητα αποτυπώνουν οι τελευταίες διεθνείς συγκρίσεις του Ο.Ο.Σ.Α για την απόδοση των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας και υγείας, όσον αφορά την πρόσβαση, την ποιότητα και τις δυνατότητες υποστήριξης των υγειονομικών υπηρεσιών.
Οι δαπάνες Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα βρισκόταν ήδη από το 2011 κάτω από το μέσο όρο των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α (2500 Ευρώ ανά πολίτη) και συγκρινόταν μόνο με εκείνες των πρώην “ανατολικών” κρατών (Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Εσθονία).
Στη χώρα μας παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη μείωση κατά κεφαλή δαπανών για τη Δημόσια Υγεία μεταξύ των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α (2009-2011 ,μείωση κατά 11,1% )την ώρα που ο μέσος όρος του οργανισμού είχε αύξηση κατά 5%.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ο.Ο.Σ.Α για το 2011 η Ελλάδα είχε κατά κεφαλή δαπάνες υγείας κατά 1000 Ευρώ λιγότερα από το μέσο όρο των χωρών του Ο.Ο.Σ.Α.
Οι μειωμένες δαπάνες για τη Δημόσια Υγεία στη χώρα μας ,υπολείπονται πλέον σημαντικά του αντικειμενικά ελαχίστου που απαιτείται για την επαρκή υγειονομική κάλυψη του πληθυσμού.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι ασθενείς να έχουν απωλέσει την περίθαλψη τους και συχνά να μην μπορούν να βρουν ούτε τα βασικά τους φάρμακα για τις θεραπείες ,η Δημόσια Υγεία να βρίσκεται σε επίπεδα κινδύνου και καθόλου υπερηφάνειας (έχουμε τη θλιβερή πρωτιά στους θανάτους από τον ιό της γρίπης σε όλη την Ευρώπη),ξεχασμένα νοσήματα όπως η φυματίωση και η ελονοσία να έχουν αναβιώσει εκ νέου και λοιμώδη και σοβαρά νοσήματα όπως το AIDS να βρίσκονται στο κόκκινο.
Βασικό ρόλο για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης θα μπορούσε να παίξει η κοινωνική αλληλεγγύη.
Η συνεχιζόμενη ωστόσο κρίση της οικονομίας με κύριες και δραματικές εκδηλώσεις την ύφεση και την ανεργία έχει οδηγήσει εκτός από την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας ,τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών και στην αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής.
Σ` αυτή λοιπόν την περίοδο που “βάλλεται” ο κοινωνικός ιστός και οι αντοχές των συμπολιτών μας δοκιμάζονται η προάσπιση της υγείας του πληθυσμού ,μέσω της πρόληψης και προαγωγής της υγείας θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στόχο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η δημιουργία Δημοτικών Κοινωνικών Ιατρείων ,Δημοτικών Κοινωνικών Φαρμακείων θα πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα των νέων Δημοτικών Αρχών.
Ιδιαίτερη έμφαση θα πρέπει να δοθεί στην προάσπιση της υγείας των παιδιών.
Εκτιμάται ότι σημαντικός αριθμός παιδιών στην Ελλάδα δεν έχει ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη ,ενώ 700.000 παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού.
Προγράμματα εμβολιασμών των παιδιών προσχολικής ηλικίας και πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη των μαθητών των σχολείων θα πρέπει επίσης να είναι στην ΆΜΕΣΗ προτεραιότητα μιας Δημοτικής Αρχής.
Οι πόλεις μας πρέπει να ξαναγίνουν πόλεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς και οι Δήμοι πρέπει να γίνουν σύμμαχοι ,συμπαραστάτες και συναγωνιστές των ανθρώπων που δοκιμάζονται.
Αθήνα Σπανακη Κοχιαδακη
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος συνδ. \”Δύναμη Πολιτών\”