Πριν από το φθινόπωρο του 2011 και το Νοέμβρη των Καννών, είχε προηγηθεί μία θερμή άνοιξη κι ένας καυτός Ιούνιος, με χιλιάδες λαού στο Σύνταγμα να μουντζώνουν τη Βουλή και να φωνάζουν στον Γιώργο Παπανδρέου να πάρει το μνημόνιο και να φύγει. Ήταν τότε που κόσμος περίμενε να δει τον πρωθυπουργό της χώρας να μπαίνει στο ελικόπτερο. Τότε που η Βουλή αναγκάστηκε να βάλει σιδερένιους φράχτες προκειμένου να μη μπορεί να προσεγγίσει το εξαγριωμένο πλήθος. Ήταν τότε που οι πολιτικοί δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν στους δρόμους και σε δημόσιους χώρους.
Είχαν προηγηθεί λοιπόν εκείνου του Νοέμβρη, πέντε μήνες πρωτοφανούς για τα χρόνια της μεταπολίτευσης λαϊκής οργής, κατά τους οποίους ο Γιώργος Παπανδρέου είχε φοβηθεί και μάλιστα πολύ.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ότι για πρώτη φορά ματαιώθηκε η στρατιωτική παρέλαση για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, μετά από κατάληψη της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου από πολίτες, που διαμαρτύρονταν εναντίον της κυβέρνησης, και την αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια τον οποίο κάποιοι από το οργισμένο πλήθος αποκαλούσαν προδότη.
Τότε ο Γ. Παπανδρέου ένιωσε να χάνει τον έλεγχο και άρχισε να κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Η ιδέα του δημοψηφίσματος –ειδικώς και γενικώς- δεν ήταν καινούργια. Τη συζητούσαν καιρό, αλλά για άλλα ζητήματα. Για το θέμα του μνημονίου άλλωστε, και της εισόδου του ΔΝΤ στην Ελλάδα, όταν τον ρώτησαν το φθινόπωρο του 2010 γιατί δεν το έφερε σε δημοψήφισμα, απάντησε ότι δεν ήθελε να βάλει τη χώρα σε περιπέτεια. Ήταν τελείως τακτικίστικη λοιπόν η απόφασή του το 2011, την οποία έλαβε κατόπιν εισηγήσεως συνεργατών του προκειμένου να βγει από το τέλμα. Την ίδια περίοδο υπήρχαν και οι διαφωνίες με τραπεζίτες για το θέμα των κοινών και των προνομιούχων μετοχών.
Ο Γ. Παπανδρέου αφού χρησιμοποιήθηκε από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο για να κάνουν τη δουλειά τους, στη συνέχεια αποδείχθηκε βαρίδι για αυτούς, καθώς σε προσωπικό επίπεδο, δεν μπορούσαν να του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη. Ειδικά μετά την πρότασή του για δημοψήφισμα, που φοβήθηκαν ότι θα τίναζε το μνημόνιο στον αέρα. Η κατάσταση ήταν δύσκολη και ήθελαν κάποιον που να μη χρειάζεται να του εξηγούν και να τον πείθουν για τίποτα. Κάποιον σαν τον Λουκά Παπαδήμο που πρότειναν.
Δεν θα αρκούσαν όμως οι πιέσεις των Ευρωπαίων που ήθελαν να τον αντικαταστήσουν, αν δεν υπήρχε «εσωτερική βοήθεια».
Αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, εάν ο Γ. Παπανδρέου έλεγχε το κόμμα του. Και η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο δεν τον έλεγχε, αλλά μία ομάδα, σαν έτοιμη από καιρό, περίμενε το πρώτο στραβοπάτημα, για να τον ρίξει. Ο χειρισμός του δημοψηφίσματος έδωσε το σύνθημα για το ξήλωμα.
Η πλειοψηφία ήταν έτσι κι αλλιώς εύθραυστη, καθώς το ΠΑΣΟΚ το Νοέμβρη του 2011 είχε μείνει με 153 βουλευτές. Αρκούσε η απειλή τεσσάρων μόνο για να τον διώξει. Και βρέθηκαν. Και όχι μόνο βρέθηκαν, αλλά οι απειλές τους έπιασαν κιόλας. Τότε λοιπόν, προκειμένου ο Γ. Παπανδρέου να μην πέσει «ατιμασμένος», σκέφτηκε να ζητήσει πρώτα ψήφο εμπιστοσύνης, η οποία του δόθηκε -από τη συγκεκριμένη ομάδα- με τον όρο να φύγει. Κάπως έτσι άνοιξε ο δρόμος για την έλευση του Λουκά Παπαδήμου.
Αξίζει όμως να θυμηθούμε ποια ήταν τα πρόσωπα αυτά που οδήγησαν τον Παπανδρέου στην έξοδο, καθώς μόνοι τους οι Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπαρόζο, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν.
«Φυλλορροεί το ΠΑΣΟΚ, ανεξαρτητοποιήθηκε η Μιλένα» ήταν ένα από τα πρώτα θέματα της 1ης Νοεμβρίου. Η είδηση; Η βουλευτής Μιλένα Αποστολάκη ανακοίνωνε την ανεξαρτητοποίησή της από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, εκφράζοντας την αντίθεση της με τις πρωτοβουλίες του Γ. Παπανδρέου για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου έμενε με 152 βουλευτές, αφού είχε χάσει άλλους οκτώ από την ψηφοφορία για την έγκριση του Μνημονίου μέχρι τότε.
Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Νίκου Μπίστη από το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε ένα εκρηκτικό κλίμα, στο οποίο ήρθε να προστεθεί η «δυσαρέσκεια \”Σημιτικών\” όπως διέρρεαν.
Οι σημιτικοί διαφωνούσαν με το δημοψήφισμα, γιατί φοβούνταν ότι η απάντηση του λαού θα ήταν αρνητική και «ένα \”όχι\” βγαλμένο από δημοψήφισμα θα ακύρωνε το μνημόνιο».
Σχεδόν ταυτόχρονα με την αποχώρηση της Μιλένας Αποστολάκη, η Εύα Καϊλή -που δεν είχε πάρει την παραμικρή πολιτική πρωτοβουλία μέχρι τότε – έθεσε θέμα ηγεσίας, ζητώντας (ως λαγός;) το σχηματισμό κυβέρνησης \”εθνικής σωτηρίας και συνεργασίας\”, με πρωθυπουργό πρόσωπο κοινής αποδοχής. Με επιστολή της μάλιστα αφού ζητούσε όλα αυτά από τον Γ. Παπανδρέου, απαιτούσε επίσης να εγκαταλείψει αμέσως όλα τα σχέδια για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η δε κατακλείδα της επιστολής ήταν ένα σαφές υπονοούμενο για το τι θα πράξει εάν ο Παπανδρέου δεν την ακούσει: \”Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές για το έθνος, καλούμαστε όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, πράγμα το οποίο θα πράξω\” έγραφε. Ο κίνδυνος οι 152 βουλευτές να γίνουν 151 ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρος.
Την επόμενη μέρα μία τρίτη γυναίκα, η Τόνια Αντωνιου, διέψευδε τις πληροφορίες που την έφεραν να έχει καταθέσει επιστολή ανεξαρτητοποίησης από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (που κυκλοφορούσε με διαρροές) και τάχθηκε υπέρ του σχηματισμού κυβέρνησης «σωτηρίας».
Η Μιλένα Αποστολάκη δηλαδή ήταν εκείνη που έριξε την πρώτη πιστολιά, ενώ στη συνέχεια η Εύα Καϊλή και η Τόνια Αντωνίου προειδοποίησαν ανοιχτά τον Παπανδρέου, πιέζοντας τον να φύγει, εάν δεν θέλει να τον ρίξουν. Οι τρεις αυτές αρκούσαν άλλωστε, για να φτάσει η Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ στους 150. Και μετά χρειαζόταν απλώς άλλος ένας για να τραβήξει το καλώδιο. Δεν φαινόταν πλέον καθόλου δύσκολο. Το ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες διατηρούσαν στενή πολιτική σχέση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, μπορεί να θεωρηθεί και τυχαίο.
Άλλωστε κυβέρνηση «σωτηρίας» ζητούσε και η Βάσω Παπανδρέου και η Άννα Διαμαντοπούλου, αλλά και οι Λοβέρδος, Σκανδαλίδης, Αλευράς, Βουδούρης και μερικοί ακόμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα, χρησιμοποιώντας πολύ σκληρά λόγια εναντίον του εκλεγμένου πρωθυπουργού τους, τον οποίο αντικατέστησαν σύντομα με ένα μη εκλεγμένο, τον επιφανή τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο.
newpost.gr