\”ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου την Τετάρτη 28 Μαΐου στις 17:15 στην αίθουσα συνεδριάσεων του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου (Λεωφόρο Δημοκρατίας, 10).
Με αφορμή μια συνεδρίαση του Δ.Σ. στις 15/5/2014
Έπειτα από κριτική του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, σε ανακοίνωση, για την στάση ΟΛΩΝ των άλλων παρατάξεων στην προηγούμενη έκτακτη Γενική Συνέλευση, στο ζήτημα του ενιαίου κειμένου αυτοαξιολόγησης για τις ομάδες εργασίας, ξέσπασε η «Ιερή αγανάκτηση».
Η ανακοίνωση δημοσιεύτηκε έπειτα από άρνηση του αιτήματος μας για άμεση συνεδρίαση του Δ.Σ. τη Δευτέρα 12/5/2014 για να επανεξετάσουμε την στάση μας στο παραπάνω ζήτημα.
Τους τονίσαμε στο αίτημα μας αυτό, πως: «Χρειάζεται η κάθε παράταξη να τοποθετηθεί συνολικά για την στάση και τη δράση του Συλλόγου απαιτώντας Γενική Συνέλευση άμεσα. Κάνουμε βήματα πίσω, ακολουθώντας την κατρακύλα της ηγεσίας της ΔΟΕ, εάν προχωρήσουμε με αυτόν τον τρόπο».
Δεν μπορούμε να μπούμε στη λογική ότι την εφαρμόζουμε την αξιολόγηση ακόμα και με ενιαίο κείμενο το οποίο θα προταθεί από τη πλειοψηφία της ΔΟΕ. Είναι σαν να πράττουμε ακριβώς, αυτό που ζητάει το υπουργείο.
Τους καλέσαμε: «Να μας προβληματίσει ιδιαίτερα το αρνητικό γεγονός αυτό, της εφαρμογής της αξιολόγησης κατ’ αυτόν τον τρόπο, που προτείνει η πλειοψηφία της ΔΟΕ και που δυστυχώς ήταν πρόταση τους (ΕΚΕ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ(δυνάμεις του Σύριζα και του ΝΑΡ), ΑΓΩΝΑΣ(πρώην ΠΑΣΚ)) και χωρίς να γίνει ανάλυση των προεκτάσεων μιας τέτοιας πρότασης (μιας και υπήρχε αντιπαράθεση ως προς την μορφή του αγώνα χωρίς να μείνει χρόνος για να αναλυθεί) στη Γενική Συνέλευση στις 2/4/14».
Μας απάντησαν: «Δεν μπορούν να αλλάζουν «έτσι» οι αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης, μιας πολυπληθής και μαζικής συνέλευσης». «Δεν κατανοούν το ότι δεν αναλύθηκαν καλά οι θέσεις… Δηλαδή ο κόσμος δεν ξέρει τι ψήφισε; Οι αποφάσεις ήταν στη βάση συναίνεσης εκτός του ΠΑΜΕ».
Η απάντηση μας είναι σύντομη: Βεβαίως και ήταν μαζική και χρειάζεται όμως να ξαναγίνει για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Έτσι και αλλιώς οι αποφάσεις μιας γενικής συνέλευσης αλλάζουν με γενική συνέλευση. Ο κόσμος ήξερε τι ψήφιζε, όμως δεν αποτελούσε κριτήριο η κοινή έκθεση των ομάδων, αλλά η μορφή πάλης το επόμενο διάστημα.
Τουλάχιστον ευχαριστούμε που, από μόνοι σας, το λέτε πώς δεν συναινέσαμε και ούτε πρόκειται!!!
Στη Συνεδρίαση του Δ.Σ. στις 15/5/2014 έπειτα από παρόμοια τοποθέτηση ζητώντας έστω και τελευταία στιγμή, να υιοθετηθεί από το σύλλογο η πρόταση μας και να επικυρωθεί στη τακτική Γενική Συνέλευση ως πρώτο θέμα συζήτησης, Δηλώσαμε: «Δεν υπάρχει διαφοροποίηση στην τακτική και την στρατηγική της ΔΟΕ όταν καταλήγεις πως:«αναγκαστικά πρέπει να ακολουθήσουμε τη στρατηγική που αποφάσισε η πλειοψηφία της ΔΟΕ»
Όπως επίσης δεν πρέπει να καλλιεργούνται αυταπάτες πως υπάρχει «καλή» ή «κακή» ή «μνημονιακή» αξιολόγηση».
Τότε ξέσπασε η «Ιερή αγανάκτηση», όχι από τον Πρόεδρο του συλλόγου που μας έδωσε τις παραπάνω απαντήσεις, αλλά από τον αντιπρόεδρο του Συλλόγου που πρόσκειται στους ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ και ανήκει στις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για να δικαιολογήσει την κοινή πρόταση, για την κοινή έκθεση, ως τελευταίο μέτρο «αντίστασης», ανασύρθηκαν και επιχειρήματα του πρώην Προέδρου της ΔΟΕ Μαντά, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει σε εκδήλωση της ΔΟΕ για την αξιολόγηση στην Αστόρια (3 Φεβρουαρίου 2013).
Όταν επίμονα τείθονταν το ζήτημα να απαντήσει τι μέτρα θα πάρει η ΔΟΕ για μπλοκάρισμα της αξιολόγησης στην πράξη και απάντησε πως είναι λογική ήττας να θεωρείς πως η αξιολόγηση θα περάσει και θα πρέπει να προβείς σε συγκεκριμένα μέτρα, αφήνοντας ουσιαστικά απροετοίμαστο το κίνημα. Έτσι ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου μας έκανε αντιστοιχία των πρακτικών μέτρων μπλοκαρίσματος, με την εφαρμογή της αξιολόγησης μέσου ενιαίου κειμένου για να δείξει πως είναι το ίδιο(;).
Όπως επίσης μας εγκάλεσε, πως δεν αναγράφαμε ρητά να μην προχωρήσουμε με ενιαίο κείμενο στο πλαίσιο που παρουσιάσαμε στη Γενική Συνέλευση, παρότι κάναμε λόγο πως δεν πρέπει να προχωρήσει καμιά ανάθεση από τους διευθυντές και να υιοθετήσει η ΔΟΕ αυτή την πρόταση!
Οπότε ούτε λόγος, πως χρειάζονταν να γίνει ένα ενιαίο κείμενο, από τη ΔΟΕ, για τους συλλόγους διδασκόντων. Αυτό που ρητά έλεγε το πλαίσιο ήταν και το παρακάτω:
«Δε σκύβουμε το κεφάλι, δε συναινούμε, αντιστεκόμαστε!
Είναι υποχρέωσή μας απέναντι στον παιδαγωγικό μας ρόλο, είναι υποχρέωση απέναντι στα παιδιά του λαού μας!
Κανένας συνάδελφος και κανένας Σύλλογος Διδασκόντων να μην κάνει πίσω!»
Έτσι και αλλιώς εμείς τυπώνουμε από πριν τα πλαίσια μας και τα διακινούμε στους συναδέλφους για την πλήρη ενημέρωση γύρω από την θέση μας και την στάση μας. Συνάδελφοι, φυσικά και δεν είχαμε καταγράψει ρητά να μην προχωρήσουμε με ενιαίο κείμενο, γιατί δεν περιμέναμε να φτάσει κάποια παράταξη να καταθέσει κάτι τέτοιο, τελικά γελαστήκαμε… Όμως στην προφορική τοποθέτηση μας το αναφέραμε και επιχειρηματολογήσαμε, στον λίγο χρόνο, γιατί δεν συμφωνούμε με αυτή την πρόταση.
Έφτασαν σε σημείο να μας προκαλέσουν πως δεν τηρούμε το λόγο μας ως «άντρες»!!! Όταν από μέρους τους έγινε μια προσπάθεια να μας προσεγγίσουν ώστε να παρθεί κοινή απόφαση στο σχέδιο δράσης. Μας είπαν, ότι αυτοί συμφωνούν με το δικό μας σχέδιο δράσης κι εμείς τους είπαμε ότι υπάρχει μια βασική πρόταση για να μην προχωρήσουν οι ομάδες εργασίας που είναι η μη ανάθεση από τους διευθυντές.
Εξ αρχής διαφωνούσαμε με το πολιτικό τους πλαίσιο και εν τέλει όπως φάνηκε και στο δια ταύτα δεν καταλήξαμε σε συμφωνία. Γι’ αυτό καταθέσαμε το δικό μας πλαίσιο συνολικά!
Αντιθέτως αυτοί είναι που υιοθέτησαν στο σύλλογο μας αυτή την πρόταση και στηρίχτηκε και από τον Αγώνα (πρώην ΠΑΣΚ) και ύστερα μιλούν για εμάς πως συνεργαζόμαστε με ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ… Βέβαια όταν τελειώνουν τα επιχειρήματα αρχίζει η λάσπη!
Όπως και να έχει χρειάζεται καταπιαστούμε με την πολιτική που εκπροσωπούν αυτές οι δυνάμεις στο κίνημα πανελλαδικά.
Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπονομεύουν με τη δράση τους την ανασύνταξη του κινήματος, εγκλωβίζουν και περιορίζουν την πάλη σε μια ανώδυνη αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την Τρόικα, χωρίς γραμμή ουσιαστικής σύγκρουσης και ρήξης με τον πραγματικό αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους και την Ε.Ε.
Αντιμετωπίζουν τα αντεργατικά –αντιλαϊκά μέτρα ως προϊόν «επιβολής» της Τρόικα προς τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και όχι ως απόρροια της στρατηγικής των μονοπωλίων που υπηρετεί την ανάγκη διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας τους όπως άλλωστε και ο σχεδιασμός της Ε.Ε. για την επόμενη δεκαετία όπως αυτή συνοψίζεται στο «Σύμφωνο για το Ευρώ» και τη στρατηγική «Ευρώπη 2020». Έτσι η κριτική τους εστιάζεται κάθε φορά στον «ΓΑΠ», τον «τραπεζίτη πρωθυπουργό», στον «ακροδεξιό Σαμαρά» και στους «τοκογλύφους δανειστές» ενώ συνηγορούν στο ιδεολόγημα της άρχουσας τάξης ότι τα μέτρα λαμβάνονται για τον περιορισμό του χρέους.
Παρά το περιτύλιγμα της επαναστατικής φρασεολογίας, αυτή η γραμμή δράσης αφήνει στο απυρόβλητο την άρχουσα τάξη απ’ την οποία εκπορεύεται η αντιλαϊκή επίθεση. Μετατρέπει το κίνημα σε υπηρέτη της κυβερνητικής εναλλαγής.
Πίσω από τις ανέξοδες ρητορείες «αντικυβερνητικής» πλειοδοσίας κρύβεται η διαχρονική «από τα κάτω» στήριξη στην εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων, με αντικαπιταλιστικό προσωπείο. Αυτή άλλωστε είναι η πάγια κατεύθυνση που βάζουν στο κίνημα όποτε αυτό μαζικοποιείται καθώς αντιλαμβάνονται στην πράξη την πάλη του εργατικού κινήματος ως πάλη ενάντια σε επιμέρους νόμους, υπουργούς, «αιχμές», που μπορεί τάχα να φέρνει «νίκες».
Αυτήν την τακτική τη γνωρίζουμε στο κίνημα χρόνια, από την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τα «αλήτη Μητσοτάκη», της κυβέρνησης Σημίτη «κάτω η χούντα των εκσυγχρονιστών», της κυβέρνησης Καραμανλή «κάτω η Χούντα του Καραμανλή» έως τα σήμερα, ανάλογα με τη συγκυρία θέτουν ως κύριο αίτημα την πτώση ενός υπουργού ή της κυβέρνησης (πρόσφατη ανακοίνωση των παρεμβάσεων για την παραίτηση του υπουργού παιδείας) .
Ακριβώς αυτή η τακτική είναι εκείνη που στο κίνημα οδηγεί τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίζουν το ρόλο πρόθυμης συνδικαλιστικής «ουράς» και δορυφόρου των πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα σε μια σειρά κλάδους και χώρους, όπου αναλαμβάνουν εργολαβικά την προώθηση της γραμμής του αλλά και με κοινά σχήματα στις αρχαιρεσίες σταθερά ταγμένοι σε αντί-ΠΑΜΕ γραμμή.
Τον τυχοδιωκτικό τους ρόλο στο κίνημα και γενικότερα το γεγονός ότι κινούμενοι στην ίδια γραμμή πλεύσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, βάζουν πλάτη στην οικοδόμηση του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, που επί της ουσίας είναι η νεκρανάσταση του παλιού κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού. (Βλέπε και σχετικό άρθρο και για το Ηράκλειο).
Και μετά από αυτά, έχουν το απύθμενο θράσος να συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι ταυτίζεται με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, αυτοί που τόσα χρόνια συμπορεύτηκαν μαζί τους και κατηγορούσαν από κοινού με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ το ΠΑΜΕ για διάσπαση.
Πρόκειται για τεράστιο ψέμα. Ποτέ, μα ποτέ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν έχουν ψηφίσει το διεκδικητικό πλαίσιο ή το πολιτικό σκεπτικό της ΑΔΕΔΥ όπως και της ΓΣΕΕ. Πλαίσιο στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ στις 25 Οκτώβρη 2012 έχει ψηφιστεί. Είναι όμως αυτό που ψηφίστηκε από όλες τις άλλες δυνάμεις μετά από πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, όταν αναγνώρισαν την καπιταλιστική κρίση ως κρίση χρέους και συναποφάσισαν να συγκροτηθεί η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) για το πόσο από το χρέος (της πλουτοκρατίας) είναι νόμιμο και πόσο παράνομο, και πόσο από αυτό θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι!!!
Τέτοιο πλαίσιο ΝΑΙ βγήκε, αλλά με πρωτεργάτες την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, τη στήριξη των άλλων δυνάμεων και την κατηγορηματική αντίθεση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ.
Η αντί-ΠΑΜΕ γραμμή οδήγησε στη Ζώνη Περάματος συνδικαλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δρουν διασπαστικά στο Συνδικάτο Μετάλλου με το συνδυασμό «Εργατική Ενότητα Μεταλλεργατών» από κοινού με συνδικαλιστές του εργοδοτικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ –ΔΑΚΕ –Αυτόνομης Παρέμβασης. Χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω;
Καλούμε τους εκπαιδευτικούς να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να τους γυρίσουν την πλάτη.
Μας περιμένουν νέοι πιο δυναμικοί αγώνες! Θα ήμασταν σε χειρότερη θέση εάν το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, πανελλαδικά, όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε ανοίξει συνεπή πόλεμο σε αυτές τις αντιλήψεις και στους εκπροσώπους αυτών των επικίνδυνων απόψεων που είχαν παραλύσει το κίνημα.\”