Οι περισσότεροι έψαχναν τα κρυφά κουτιά των συστημάτων που ελέγχουν τα όρια ταχύτητας. Κάθε τρία λεπτά κι ένα απότομο φρενάρισμα.

Φυσικά οι ταχύτητες δεν ξεπερνούσαν τα 60-70 χιλ/ώρα. Στις ευθείες, βέβαια. Κι όλα αυτά σε μια οδό που φέρει τον βαρύ χαρακτηρισμό «ταχείας κυκλοφορίας».

Υπήρχε κι ένα αυτοκίνητο με κρατικές πινακίδες μπροστά μου. «Κάποιος παράγοντας του κράτους», είπα. Αλλά εκείνος δεν το πολυσκέφτηκε. Πάτησε γκάζι και… αντίο!

Κατάφερα να προσπεράσω το… αεροπλανοφόρο όχημα στην ανηφόρα του Βραχασίου. Για να πω την αλήθεια, παρανόμησα λίγο. Πάτησα διπλή γραμμή. Γιατί αν τηρούσα επακριβώς τις (αρχαίες) πινακίδες οδικής σήμανσης, μπορεί να έφτανα βράδυ στον προορισμό μου.

Δεν είμαι ειδήμων, δεν γνωρίζω αν κινούνται νόμιμα τα ελικόπτερα στην αποκαλούμενη εθνική οδό. Μάλλον θα είναι καθ\’ όλα νόμιμος ο άνθρωπος.

Εγώ, όμως, ο αφελής οδηγός που θέλω να είμαι νόμιμος, αναρωτιέμαι: Αν πηγαίνει ένα πολύ βαρύ όχημα μπροστά μου (με πολύ χαμηλή ταχύτητα) σε ποιό σημείο της εθνικής θα μπορέσω να το προσπεράσω χωρίς να κινδυνεύω;

Κύριε (ή κυρία) αρχισυντάκτα, πείτε μου, σας παρακαλώ, σε ποιόν να αφιερώσω τις κακότεχνες φωτογραφίες. Έχετε καμιά ιδέα;

Αναγνώστης\”