Δυο εβδομάδες περίπου μετά τις Ευρωεκλογές, στα ΜΜΕ διεξάγεται ένας «δημόσιος διάλογος» που διαπερνάται μόνο από σκοπιμότητες, σαν να μην έχει πάρει με τις εκλογές πολιτική θέση η κοινωνία, ο λαός.

Σχεδόν όλοι, επιχειρούν να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα μέσα από μια πολιτική ματιά, φορτισμένη πολλές φορές από ακραία σκοπιμότητα, είτε αφορά κόμματα, είτε αφορά πρόσωπα.

Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά, είμαστε καταδικασμένοι να \”μένουμε\” στην ίδια τάξη, αφού ο «δασκαλος» των πολιτικών που είναι η κοινωνία και οι πολίτες, έχουν να κάνουν με κακούς μαθητές, «ανεπίδεκτους μαθήσεως».

Ήμουν υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ με τον συνδυασμό της Ελιάς, ως εκ τούτου φρονώ, ότι έχω το δικαίωμα να εκφράσω γνώμη με βάση τα βιώματα της άμεσης επαφής μου με τους συμπολίτες μας, σε όποια περιοχή της Ελλάδας επισκέφτηκα, διότι βασικά ο προβληματισμός ήταν κοινός.

Πριν προχωρήσω πάντως, αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τη μεγάλη πλειοψηφία των συνυποψηφίων μου στο ευρωψηφοδέλτιο της ελιάς, κυρίως των νέων, που με ελάχιστα μέσα, χωρίς ουσιαστική επικοινωνιακή στήριξη, χωρίς μηχανιςμούς , ούτε διάφορα lobbies , έδωσαν τη μάχη, στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και την παράταξη μέσω της συμμετοχής τους στην Ελιά και στους οποίους κατά κύριο λόγο, οφείλεται η \”επικοινωνιακή\” επιτυχία του 8,02%, αφού πολιτικά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Θέλω μόνο να θυμίσω, ότι στις όποιες παρουσίες μου στα ΜΜΕ, στις ερωτήσεις που μου υπέβαλλαν για τα μικρά ή όχι δημοσκοπικά ποσοστά της ελιάς, για τα εκβιαστικά ή όχι πολιτικά διλλήματα περί αστάθειας ή σταθερότητας, η μόνιμη απάντηση μου ήταν, ότι δεν ασχολούμαι με αυτά, αλλά με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Όμως ας μπούμε στα θέματα της επόμενης μέρας, της ημέρας της πολιτικής θλίψης.

Ένα από τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, ήταν να πείσουμε για την σκοπιμότητα της ελιάς, μιας και τα ακροατήρια κατά κανόνα, ήσαν Πασοκογενή.

Οποιος σκόπιμα θελει αυτο να το ξεχνά διαπρατει ιστορικό λαθος αν δεν εγκληματεί εναντίον της παράταξης.

Με αυτήν την έννοια, οι χειρισμοί που πρέπει να γίνουν για την σύγκλιση των δυνάμεων της μεγάλης κεντροαριστεράς, πρέπει να είναι «χειρουργικά λεπτοί»,γιατί οι απλοί πολίτες έχουν μνήμες, συναισθήματα και δεν θα ήθελαν την αυτοδιάλυση ή τον κατακερματισμό της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, αυτό τουλάχιστο αποκόμισα εγώ από την προσωπική μου εμπειρία και επικοινωνία με τους πολίτες.

Τα αποτελέσματα των εκλογών, άφησαν την ΔΗΜΑΡ φρικτά πληγωμένη και σχεδόν ημιθανή.

Οι 58 ή για να ακριβολογήσω οι όποιοι εναπομείναντες των 58, που με τόση ευκολία «απέδρασαν» από το εγχείρημα «αφήνοντας στα κρύα του λουτρού» το ΠΑΣΟΚ και την ελιά, αλληθωρίζοντας προς το ποτάμι και συμβάλλοντας στην εξαέρωση της ΔΗΜΑΡ, επανεμφανίστηκαν ως βαμπίρ για να συνεχίσουν το έργο τους.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, οι εναπομείναντες λοιπόν,επιδιώκουν μια νέα κεντροαριστερά, χωρίς ΠΑΣΟΚ, χωρίς ΔΗΜΑΡ, ακόμη και χωρίς ποτάμι, για να παίξουν οι ίδιοι πολιτικό ρόλο, επιδιώκοντας να ξαναμοιράσουν την τράπουλα.

Τώρα επιδιώκουν, θέλουν και τη «εξαέρωση» του ΠΑΣΟΚ.

Στην ουσία τι ζητάνε από το ΠΑΣΟΚ; την αυτοδιάλυση και κατάργησή του, τι προσφέρουν; πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, τους ατομικούς τους εγωισμούς, πολλές φορές συνοδευόμενους με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς προς το ΠΑΣΟΚ, την ιστορία του, τα στελέχη του, παλιά και νέα, την ίδια ώρα που θέλουν να λειτουργεί το ΠΑΣΟΚ και ως κυβερνητικός εταίρος.

Θέλουν δηλαδή, ένα νέο κόμμα της κεντροαριστεράς«καθαρό» για να παίξουν ρόλο οι ίδιοι, θέλουν την κατάργηση του ΠΑΣΟΚ μέσω της αυτοδιάλυσής του, αλλά διατήρησής του ως κοινοβουλευτικής ομάδας, μόνο για την στήριξη της κυβέρνησης.

Ακραίος παραλογισμός, «τα καλά και συμφέροντα» αλλά και η επιτομή του πολιτικού παραλογισμού, «τα εμά εμά και τα εσά εμά».

Πολλοί από αυτούς, θα επιθυμούσαν την εκλογική εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ μέσω της ελιάς στις ευρωεκλογές,προκειμένου να επιβεβαιωθούν και να διευκολυνθούν οι σχεδιασμοί τους.

Θα τους συμβούλευα πάντως να μελετήσουν λίγο την πολιτική ιστορία των σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης, μιας και πολλοί από αυτούς, είναι πολιτικοί επιστήμονες.

Στην Ιταλία η ελιά ξεκίνησε σαν συμμαχία κομμάτων, στην συνέχεια μετά από πολύ χρόνο και αφού αποχώρησαν πολλοί, διαμορφώθηκε το Δημοκρατικό κόμμα, το μεγαλύτερο Ιταλικό κόμμα το οποίο στην ουσία είναι η μετεξέλιξη του παλιού ευρωκομμουνιστικού Ιταλικούκομμουνιστικού κόμματος των Μπερλιγκουέρ, με ορισμένους συμμάχους από τους σοσιαλιστές και το κέντρο.

Στην Γαλλία, μετά από πολλά χρόνια και αρκετέςδιαδικασίες, το 1971 στο περίφημο συνέδριο του Επινέ,ενοποιήθηκαν στην ουσία τα επί μέρους κόμματα,σοσιαλιστικά κόμματα, στο Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο το 1972 μαζί με το ΚΚΓ και το ριζοσπαστικό κόμμαυπέγραψαν το περίφημο «κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα».

Ακόμη αν προσφύγουν στην ιστορία του ίδιου του ΠΑΣΟΚ,θα διαπιστώσουν με ποιες διαδικασίες και πως προσχώρησε η Δημοκρατική άμυνα τον Οκτώβρη του 1974 στο ΠΑΣΟΚ και πως συνεργαζόταν με τα διάφορα συμμαχικά σχήματα της δημοκρατικής συμπαράταξης, δεν γινόταν το ίδιο δημοκρατική συμπαράταξη, συνεργαζόταν.

Για μας, οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για αυτοκαταργήσεις κομμάτων, μια τέτοια προσπάθεια μόνο κρίσεις θα δημιουργήσει.

 Είναι όμως με λιγότερα «εγώ», εφικτή μια συμμαχία μια σύμπραξη αυτοτελών κομμάτων, στη βάση ενός κοινού προγράμματος.

 Όλες οι άλλες μεθοδεύσεις, ιδιαίτερα μάλιστα οι προσπάθειες πολιτικού βιασμού και εξανδραποδισμού του ΠΑΣΟΚ είναι αδιέξοδες και οδηγούν μόνο σε κρίσεις, όταν μάλιστα στο τραπέζι ουσιαστικά διάφοροι βάζουν ως προαπαιτούμενο την αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ, χωρίς οι ίδιοι να βάζουν τίποτα χωρίς να αναλαμβάνουν κανένα πολιτικό ή ιστορικό κόστος, σε τελική ανάλυση «τι είχανε τι χάσανε».

Οι προτάσεις για ιδρυτικό συνέδριο της δημοκρατικής παράταξης ή όπως αλλιώς ονομάζεται, προτείνεται θολά και αόριστα, εκεί και ως έτυχε, «χύμα στο κύμα», δεν είναι λύση και στην ουσία επαναφέρουν τα ίδια αδιέξοδα που προέκυψαν στις «διαδικασίες» που οδήγησαν σε μια δήθεν συνδιασκεψη στην οποία παρουσιάστηκε ο Μάρτιν Σούλτς στο ΣΕΦ.

Τα μηνύματα αυτά, οφείλει να τα πάρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, να αναλύσει σωστά την πολιτική πραγματικότητα,να συζητήσει πρώτα με το ΠΑΣΟΚ το οποίο πρέπει να αποφασίσει συλλογικά, δημοκρατικά, για το παρόν και το μέλλον και του ίδιου και της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ έχει παρελθόν, έχει παρόν, έχει και μέλλον,φτάνει να στηριχθεί στις δυνάμεις του, να ανανεωθεί, να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αυτό ας το συνειδητοποιήσουν όσοι κοιτάζουν είτε «αριστερά» είτε «δεξιά», αναζητώντας συμπληρωματικούς κυβερνητικούς ρόλους.

Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να υπάρξει και θάναι χρήσιμο για το ίδιο και τη χώρα και εκτός κυβέρνησης, αυτό μπορεί να βοηθήσει και στην ανασυγκρότησή του.

Στο κάτω κάτω, ας αναζητήσουν οι άλλοι κυβερνητικές συμμαχίες, ας γίνουν εκείνοι παράκλητοι και όχι να εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ προσφερόμενο από δω η από κει.

Το πρόβλημα στην πραγματικότητα, το έχουν οι εμφανιζόμενοι μικρομεσαίοι του δήθεν νέου δικομματισμού ΣΥΡΙΖΑ , ΝΔ και όχι το ΠΑΣΟΚ .

Αυτά προς το παρόν, δεν θέλω να προχωρήσω σε περισσότερες διαπιστώσεις που σ αυτή την φάση δεν διευκολύνουν ορισμένες σκέψεις και αποφάσεις.

Όμως κάποιοι πρέπει να καταλάβουν, ότι η υπομονή, η ευπρέπεια, η ανοχή, η προσπάθεια συνεννόησης, κάπου έχουν τα όρια τους και τα όρια τουλάχιστον σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, τείνουν στο τέλος τους.

Βασιλική Σουλαδάκη
Διεθνολόγος
Μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ.

Ακολουθήστε το flashnews.gr στο Google News και την σελίδα μας στο Facebook