Οι ασχήμιες της περασμένης Τετάρτης, μέσα και έξω από τη Βουλή, δεν είναι μια περιορισμένα γαργαλιστική είδηση. Αποτελούν άλλο έναν ακόμα κρίκο σε μια αδιάσπαστη σειρά γεγονότων, που μπορούν να μετατραπούν σε βαριά αλυσίδα δέσμευσης των ελευθεριών μας. Και εθνικής ιστορικής ταπείνωσης.
Οι «χρυσαυγίτες» δεν είναι οι γραφικές φιγούρες, με περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Έχουν αναπτύξει δυναμική. Τόσο στην Ελλάδα. Όσο, έστω και με λεκτικές παραμορφώσεις ή και παραπλανήσεις, στην Ευρώπη. Αποτελούν πρόβλημα. Με εξαιρετικά δύσκολη αντιμετώπιση. Που απαιτεί εθνική συνεννόηση όλων των πολιτικών δυνάμεων που εμπιστεύονται τους δημοκρατικούς θεσμούς. Που προϋποθέτει έμπρακτη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μεταξύ όλων των λαών της γηραιάς ηπείρου.
Η Δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της. Χάρις στον ηρωισμό συγκεκριμένων δικαστικών λειτουργών αναδείχθηκαν τα στοιχεία της εγκληματικής οργάνωσης που ενδύθηκε την περιβολή πολιτικού φορέα. Γνωρίζουμε πολύ καλά (και τα αποδεικτικά στοιχεία είναι άφθονα και πλήρη), πως η δραστική επέμβαση της Δικαιοσύνης για την κατασταλτική αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής «πανώλης», ανέκοψε την πορεία της «Χρυσής Αυγής» ώστε να καταστεί η δεύτερη πολιτική – πλην εγκληματική – δύναμη στη χώρα μας. Το έργο της Δικαιοσύνης είναι αναγκαίος όρος, όχι όμως και ικανός. Άλλωστε, τα μηνύματα που εκπέμπουν συγκεκριμένες αποφάσεις της, επιδέχονται, δυστυχώς, περισσότερες από μία ερμηνείες και μηνύματα. Να μην αποκλείσουμε και τον κίνδυνο «θυματοποίησης» των στελεχών της. Και, σε κάθε περίπτωση, οι Έλληνες Δικαστές οφείλουν να ερμηνεύουν τη νομιμότητα σε έναν ευρύτερο ιστορικό ορίζοντα, που είναι ενταγμένη η χώρα μας.
Ούτε, όμως, και οι διάφοροι «εφαψίες» συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της. Επιτυγχάνουν το αντίθετο. Αποθρασύνουν τα στελέχη και μέλη της «Χρυσής Αυγής». Και, το σπουδαιότερο αδυνατίζουν την πολιτική ταυτότητα των φορέων από τους οποίους προέρχονται οι «εφαψίες». Ούτε συμβάλλουν τα «χάδια» και οι πολιτικές «ασέλγειες» στο πλαίσιο μικροκομματικών εκλογικών σκοπιμοτήτων. Και αυτές ενδυναμώνουν το «μαύρο ρεύμα» της «Χρυσής Αυγής». Η αίσθηση των μελών της και των προσήλυτων ότι μπορούν να παίξουν το ρόλο του «ρυθμιστή» πολλαπλασιάζει το περιεχόμενο των ποικίλων πρωτοβουλιών τους προς το εκλογικό σώμα.
Οφείλουμε, έστω και τώρα, να προβούμε σε μία συντριπτική οδυνηρή ομολογία. Η «Χρυσή Αυγή» έχει βαθιές ρίζες σε έναν ακραίο ή και επιπόλαιο εθνικισμό. Στην ξενοφοβία, που εγκαταστάθηκε σε υπόγεια ρεύματα και λιμνάζοντα νερά τα χρόνια της απατηλής ευμάρειας. Και στη μη ανοχή της διαφορετικότητας, που καλλιέργησαν αρκετοί. Άλλοι από πολιτική αθωότητα. Άλλοι προδήλως ένοχοι. Και άλλοι από καιροσκοπισμό. Αν αυτά αποτέλεσαν την μήτρα της γέννησης της «Χρυσής Αυγής», η «πλατεία Συντάγματος» με τους «αγανακτισμένους», όλων των άκρων, οδήγησε την μόνιμη και περίβλεπτη εγκατάστασή της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Όσοι την επαίνεσαν, όσοι την επιδοκίμασαν, όσοι τη δικαιολόγησαν, όσοι την ανεχτήκαν στις πλατείες των «αγανακτισμένων» και σφύριξαν αδιάφορα, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους. Όχι μόνο τις πολιτικές, αλλά τις εθνικές και ιστορικές.
Τα ακροδεξιά και ευρωσκεπτιστικά κόμματα δεν είναι μόνο ελλαδικό πρόβλημα. Είναι και ευρωπαϊκό. Δεν αφορά μόνο τους «πεινασμένους» της Ευρώπης, όπως ορισμένοι θέλησαν να υποδείξουν από πολιτική ιδιοτέλεια. Πρωταγωνιστούν και οι «χορτάτοι». Τα φαινόμενα είναι πολλά και πλούσια. Οι βιομήχανοι του Χίτλερ συναντήθηκαν ιστορικά με τα λούμπεν στοιχεία της Γερμανίας του Μεσοπολέμου. Και έδρασαν από κοινού. Ούτε περιορίζονται μόνο στη ζώνη του ευρώ. Η παρουσία της ακροδεξιάς και του ευρωσκεπτικισμού, όπως διαπιστώθηκε στις τελευταίες ευρωεκλογές, μπορεί να διευρυνθεί και να εντατικοποιηθεί. Το ευρώ, υπάρχουν τέτοιες εκτιμήσεις, θα αντιμετωπίσει περισσότερες προκλήσεις στο άμεσο μέλλον.
Από την άλλη οι επιτυχίες και η συμπεριφορά του ιταλού Πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι μπορούν να αποτελέσουν υπόδειγμα πρωτοβουλιών για τις περισσότερες «χώρες του νότου». Δεν αντιμετωπίζεις την ξενοφοβία και τον ρατσισμό με καταπραϋντικά και κατασταλτικά μέσα. Ή, τουλάχιστον, μόνο με αυτά. Ο Ρέντσι δεσμεύτηκε: τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων που γεννιούνται στην Ιταλία θα είναι αυτοδίκαια Ιταλοί πολίτες. Για την απόφαση αυτή προφανώς έλαβε υπόψη του ιστορικά παραδείγματα σε βάθος χρόνου. Η διεύρυνση της πολιτικής συμμετοχής σε χώρες που είχαν εμπλακεί σε περιδίνηση πολύπλευρης κρίσης, αποτέλεσε ιστορικό προηγούμενο και θεραπεία.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 8.6.2014