Η ΔΕΗ λέει ότι (ως υπηρεσία) δεν ήταν σε γνώση του γεγονότος, ότι η τάδε παροχή ρεύματος που ήταν ανεξόφλητη ανήκε σε παραπληγική γυναίκα. «Δεν είχε υπαχθεί στην κατηγορία ευπαθών καταναλωτών» υποστηρίζει – υποθέτω αφού έλεγξε τις καταστάσεις της.
«Η ΔΕΗ γνώριζε, αφού από το 2007 μας έδινε γεννήτρια κάθε φορά που υπήρχε πρόβλημα διακοπής ρεύματος» απαντούν τα παιδιά της. Αν είναι ακριβής ο ισχυρισμός τους, άνθρωποι από τη ΔΕΗ ήξεραν την περίπτωση – η ΔΕΗ όμως ήξερε;
Το γεγονός είναι πολύ τραγικό, για να κάνουμε εικασίες εκ του μακρόθεν, εμείς οι άσχετοι.
Διαβάζοντας όμως τις ανταποκρίσεις, σαν να είδα ενδείξεις ενός οικείου φαινομένου που συναντούμε συχνά-πυκνά στις συναλλαγές μας – δεν λέω, ότι έτσι είχαν τα πράγματα, λέω ότι η περιγραφή μου θυμίζει ένα σύμπτωμα ολισθηρό. Στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες επικοινωνούμε με υπαλλήλους, που έχουν ευαισθησία, φιλότιμο και προθυμία να λύσουν βραχυκυκλωμένα προβλήματα. Το κάνουν δια της τεθλασμένης, αλλά αποτελεσματικά κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εμείς, γιατί λύσαμε τον γόρδιο δεσμό και η άλλη πλευρά, γιατί επέδειξε ανθρωπιά κι επινοητικότητα στην υπέρβαση ενός προβλήματος.
Με αυτό τον τρόπο όμως, αφενός διαιωνίζονται τα προβλήματα (αφού δεν λύνονται, παρακάμπτονται) και αφετέρου, δημιουργείται μια παροχέτευση στη λειτουργία της υπηρεσίας που τροφοδοτεί μιαν ανωμαλία – αφού χάνεται η ευθύνη. Όταν έρθει λοιπόν το «κακό», ποιος ευθύνεται; Οι υπάλληλοι του τοπικού καταστήματος της επαρχιακής πόλης, που με ανθρωπιά ανταποκρίθηκαν διαχρονικά σε μια δύσκολη κατάσταση, ή η υπηρεσία που (με την κατηγορία της «ανάλγητης») δηλώνει ότι δεν γνώριζε;
Στη ζωή μου, σπανιότατα συνάντησα και υπαλλήλους, που με πήραν από το χεράκι και μου έδειξαν το δύσβατο αλλά ασφαλές μονοπάτι της γραφειοκρατίας, που θα με οδηγούσε στο ξέφωτο. Αισθάνομαι πάντα ευγνωμοσύνη γι΄αυτούς τους ανθρώπους, που κατέβαλαν κόπο και χρόνο για να με εξυπηρετήσουν. Κάτι, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Όπως ακριβώς είχε συμβεί στο σχολείο, όταν επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο, είχα ζητήσει απ΄την κολλητή φίλη μου Ρένα να μου δώσει τη λύση μιας άσκησης – «σου τη δίνω» μου είχε πεί, «αλλά είναι εύκολη. Δοκίμασε κι αν δεν τη βγάλεις, τηλεφώνησέ μου πάλι».
Ήμουν απλώς τυχερή, που πήρα το μάθημα νωρίς.
Χριστίνα Πουλίδου
protagon.gr