Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, είχε πει κάποτε ο Winston Churchill, με την εξαίρεση όλων των άλλων που έχουν δοκιμαστεί. Στην πραγματικότητα με την παραδοξότητα της ρήσης του έδιδε εμφατικά το μήνυμα ότι η Δημοκρατία ακόμα και στην χείριστη μορφή της είναι καλύτερη από κάθε άλλο πολίτευμα.
Είναι η αρτιότερη μορφή πολιτεύματος, γιατί απλά προκύπτει από την αρμονική σύνθεση των βασικών αξιών ζωής, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Είναι τρόπος ζωής η ισονομία, η ευνομία. Είναι τρόπος ζωής ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Είναι μια συνεχής άσκηση ήθους.
Ακριβώς γι’ αυτά στη Δημοκρατία έχουν ρόλο και φωνή και οι εχθροί της. Αποτελεί δε την κυρίαρχη ζωογόνο υποδομή προόδου για τον πολίτη ατομικα αλλά και για την κοινωνία ως σύνολο.
Στα σαράντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας, της δικής μας Δημοκρατίας όλοι, πρόεδροι, αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι κόμματα και οργανώσεις διαπιστώνουν «το πρόβλημα» με τις δηλώσεις τους. Ετσι συμβαίνει κάθε χρόνο, επετειακές δηλώσεις διαπιστώσεων.
Ωστόσο οι φετινές δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν είναι απλές δηλώσεις διαπίστωσης. Είναι δηλώσεις ομολογίας πίστεως. «Η κρίση έφερε υποχώρηση της Δημοκρατίας -είπε- και αυτή είναι η δραματικότερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέτειας».
κ.Πρόεδρε, με όλο τον σεβασμό στον θεσμό που εκπροσωπείτε σ αυτήν την υποχώρηση της Δημοκρατίας έχετε ευθύνη κι εσείς ως βασικό κυβερνητικό στέλεχος στον καιρό της «ευφορίας», αλλά κι ως ανώτατος πολιτειακός παράγοντας στα χρόνια της κρίσης. Είναι δηλώσεις άφεσης αμαρτιών, αυτοδικαιολογώντας τις υπογραφές Σας, λέγοντας μας ότι «..το
Σύνταγμα οριοθετεί σαφώς της αρμοδιότητες του προέδρου της Δημοκρατίας κι είναι συνειδητή η απόφαση μου να σεβαστώ το Σύνταγμα που έχει πολύ ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια…».
κ.Προεδρε,
σεβασμός στο Σύνταγμα σημαίνει υπογράφω αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας που τραυματίζουν βαρύτατα το Σύνταγμα; Όσο για τη Χρυσή Αυγή, το νεοναζιστικό μόρφωμα όπως σωστά το λέτε, είναι προϊόν αυτής της θεσμικής κρίσης κι όσο αυτή βαθαίνει τόσο θα ανεβαίνει σε εκλογικά ποσοστά. Έτσι διδάσκει η ιστορία.
Στα σαράντα χρόνια της Δημοκρατίας στη χώρα των διαπιστώσεων έχουμε ανάγκη από την επαν-αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Πρωτίστως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αποκτήσει το κύρος της θέσης του, εκλεγόμενος απευθείας από τον λαό. Κι οι εκλογές για την ανάδειξη της κυβέρνησης να γίνονται σταθερά κάθε τέσσερα χρόνια σε προκαθορισμένη ημερομηνία.
Στα σαράντα χρόνια από την αποκατάσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας έχουμε ανάγκη από πολιτικούς που δεν θα κρύβονται πίσω από τις παραγραφές των αδικημάτων τους. Που θα καταργήσουν άμεσα κι όχι στα λόγια, το άρθρο 86 του Συντάγματος «περί ευθύνης υπουργών».
Από πολιτικούς με διορατικότητα και πολιτική φαντασία. Που θα καθιέρωναν το ασυμβίβαστο βουλευτή υπουργού αλλά και την θητεία σε όλα τα επίπεδα εκπροσώπησης στην κοινωνία. Από πολιτικούς που επιτέλους να πάρουν, ο καθένας ξεχωριστά, θέση για το μέλλον της χώρας μας αψηφώντας την κομματική πειθαρχία. Που θα μετατρέψουν τα κόμματα από κρατικοδίαιτους σχηματισμούς σε κυψέλες προβληματισμού και σύνθεσης, καταργώντας την κρατική επιχορήγηση.
Η αγάπη προς την Δημοκρατία έχει ως μοναδικό προαπαιτούμενο ( επίκαιρη λέξη) την αγάπη προς την Πατρίδα. Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο σαράντα χρόνια μετά…
Χάρης Χ. Βαβουρανάκης
Ορθοπεδικός Χειρούργος