Στην ανακοίνωση του συλλόγου αναφέρεται:
\”Έναυσμα για τον τίτλο αυτό, αποτέλεσαν οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων από τις καθημερινές διηγήσεις των μεγάλων του άμεσου οικογενειακού μας περίγυρου, στις οποίες οι λέξεις «πατρίδα», « πρώτος διωγμός», «τον πήρανε αιχμάλωτο» «τάγματα εργασίας» αποτυπώθηκαν ανεξίτηλα στο είναι μας κι΄έγιναν ένα με την ύπαρξη μας, δημιουργώντας απορίες και ερωτηματικά για τις αλήθειες που έκρυβαν μέσα τους.
Στα γεγονότα αυτά , απ΄το Διωγμό του ‘14,ήταν αφιερωμένη η φετεινή μας εκδήλωση , λόγω συμπληρώσης 100 χρόνων από τότε που οι πρόγονοι μας , κάτοικοι της Ιωνικής Ερυθραίας 45 ετών και άνω με τα γυναικόπαιδα αναγκάσθηκαν από την Τουρκία υποκινούμενη από την Γερμανία να εκπατρισθούν πρός άγνωστη κατεύθυνση , ενώ οι άνδρες από 20 μέχρι 45 ετών έφυγαν στα βάθη της Ανατολής στα περίφημα Τάγματα Εργασίας,(αμελέ ταμπουρού), στα οποία οι περισσότεροι βρήκαν από τις κακουχίες , τις στερήσεις και τα βανιστήρια , τραγικό θάνατο, ενώ όσοι κλήθηκαν στο τουρκικό στρατό, νέοι μέχρι 20 ετών, έγιναν λιποτάκτες παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα και είτε κατατάχτηκαν στον Ελληνικό στρατό ως εθελοντές, είτε έγιναν μετανάστες σε μακρινές και άγνωστες χώρες.
Οι θύμησες και τα ακούσματα , για το ξενιτεμό , για το θάνατο των αγαπημένων αυτών για το καθένα μας προσώπων, που δεν γνωρίσαμε ποτέ, κι ομως αγαπήσαμε , εισχώρησαν βιαθιά στην μηχανή του Νού , σκαλίζοντας σιγά μα σταθερά την μνήμη. Προσώπων , που δεν γνωρίσαμε ποτέ και όμως δεν ξεχάσαμε, δεν ξεχνάμε , ούτε και θα ξεχάσωμε.Κι αυτό γιατί οι ψυχές αυτές , της χήρας γιαγιάς, του αιχμάλωτου παππού , του ξενιτεμένου θείου , ή του γείτονα , ζούνε μέσα μας και καθορίζουν τη ζωή μας .Τούτο γίνεται απλά, γιατί ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΑΜΕ, γιατί τους θυμόμαστε και τους μελετάμε .
Τα πρόσωπα αυτά , νεκροί αφησμένοι άταφοι κι΄αλειτούργητοι στα αιματοβαμένα χώματα της Ιωνίας , ζωντανεύουν κάθε φορά με τις αναφορές στην προσωπικότητα και το έργο τους, στις συνήθειες , τα ήθη και τα έθιμα τους , τον πολιτισμό και το τρόπο ζωής τους μέσα από τις μνημειακές τελετές και επετείους του συλλόγου μας
Είναι αλήθεια πως τον θάνατο τον αντιμετωπίζεις με τη μνήμη που νικάει τον ίδιο και το Χρόνο, ενώ μέσα στη λήθη υπάρχει το απόλυτο τίποτα. Ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος της ζωής, η λήθη όμως είναι το τέλος της ύπαρξης .Δεν επιτρέπομε το τέλος της ύπαρξης των προγόνων μας. Τους θυμόμαστε και ζούμε μαζί τους , τους έχομε μέσα μας .Η λήθη κι΄αν εισχωρεί στην μνήμη του καθενός από μας , παλεύει μαζί της, αναμετριέται με το θάνατο καί χάνει.Αν όμως κερδίσει και τους ξεχάσωμε , είναι σαν να μην έζησαν ποτέ , είναι το απόλυτο τίποτα.Και αυτό είναι ύβρη για τους νεκρούς μας.Γι αυτό πολλοί κάνουν λόγο «για την ανθρωπιά του θανάτου και την πίκρα της λήθης».
Επιλέγοντας λοιπόν την ιστορική, την συλλογική μνήμη , έναντι της ιστορικής λήθης που επιβάλλουν οι καιροί και η παγκοσμιοποίηση , ως μέλη του Συλλόγου Αλατσατιανών με το βουβό και καυτό δάκρυ μας επιλέγωμε να μην ξεχνούμε και να ποτίζομε το δένδρο της ΜΝΗΜΗΣ για την ταπείνωση ,τον εξευτελισμό και τον θάνατο εκείνων , που η μοίρα επεφύλασσε υστερνά που δεν άξιζαν.Με το χορό ,το τραγούδι και τη μουσική που ενώνει και ξεσηκώνει ποτίζομε το δένδρο της Μνήμης για να δώσει καρπούς στο αύριο και την πορεία του Ελληνισμού ,για να κάνει βαθιές ρίζες και κλαδιά στο χώρο της νεολαίας μας , ώστε να διασωθεί το πνεύμα του Μικρασιατικού Πολιτισμού εις το διηνεκές.
Στην εκδήλωση, δυναμικό το παρόν της χοροδίας του Συλλόγου μας , με σολίστ στο μικρασιάτικο τραγούδι την Τζωρτζίνα Αλεξάκη, υπό την διεύθυνση του Νίκου Αντωνακάκη , που γιά άλλη μια φορά ξάφνιασε όλους ευχάριστα καθώς εκτός από τα γνωστά παραδοσιακά τραγούδια του πόνου για τη μαρτυρική Ερυθραία , τη Σμύρνη και τ΄Αλάτσατα ακούστηκαν κι άλλα σύγχρονα , ανάλογου περιεχομένου με κορυφαίο «το Βόσπορο» και το «Σώπασε Ρωμιοσύνη» , που το νόημα τους στάζει βάλσαμο στις πληγές της προσφυγιάς και του Ελληνισμού συντηρώντας άσβεστη την Ιστορική Μνήμη και την Ελπίδα.
Το χορευτικό του Συλλόγου μας με χοροδιδάσκαλο τον ικανώτατο Νικήτα Τριτσάρη απέδειξε για άλλη μια φορά το αρχαιοελληνικό «ουκ εν τω πολλω το εύ» δίνοντας με μία ομάδα -λόγω ατυχών συγκυριών-μόλις 12 ατόμων ρεσιτάλ πειθαρχίας, συγχρονισμού, αισθητικής, παλμού , Μικρασιατικής σεμνότητας και χάρης . Με χορούς από την αγιοτόκο μαγευτική Καππαδοκία χόρεψαν και τραγούδησαν καθηλώνοντας το κοινό με τους ήχους της υποβλητικής ιδιαίτερης μουσικής παράδοσης των Καππαδόκων υπό τον χαρακτηριστικό ήχο των ξύλινων κουταλιών, που με δεξιοτεχνία έπαιζαν τα μέλη της χορευτικής ομάδας. Αντί εισητηρίου έγιναν δεκτά τρόφιμα μακράς διαρκείας για την Μονή Σινά.
Ας ευχηθούμε όλοι μας και του χρόνου.\”