Ταξιδεύω πολλά χρόνια με τα πλοία στο Αιγαίο και όχι μόνο. Όχι μόνο από ανάγκη, αφού σε πολλά μέρη της νησιωτικής πατρίδας μας πάει μόνο το βαπόρι, αλλά επειδή αγαπώ τα πλοία και τους θαλάσσιους δρόμους.
Απευθύνομαι δια της παρούσης και μάλιστα μέσα στην κορύφωση μάλιστα της ακτοπλοϊκής κίνησης του καλοκαιριού, σε όλα τα λιμάνια της χώρας, εκτός από τους σκεπτόμενους αναγνώστες μας, στο σύνολο των Ναυτιλιακών Εταιριών που επιθυμούν να χαρακτηρίζονται ως σοβαρές και αξιόλογες αλλά και να σέβονται επίσης το σύνολο του επιβατικού τους κοινού και όχι μερίδα αυτού.
Προκαταβολικά μάλιστα γνωρίζω,ότι θα στεναχωρήσω κάποιους και θα παρεξηγηθώ με κάποιους άλλους που θα με χαρακτηρίσουν παράξενο,υπερβολικό,και δεν ξέρω και \’γω πως αλλιώς,αλλά πραγματικά δεν με νοιάζει.Αν ήθελα άλλωστε να γράφω επικήδειους λιβανίζοντας δεν θα ήμουν εδώ.
Ταξίδεψα και προχτές για επαγγελματικό σκοπό,και θέλω να μοιραστώ μαζί σας,κάτι για το οποίο ίσως δεν θα \’πρέπε να κουβεντιάζουμε καν.
Γιατί κάποια πράγματα θα \’πρέπε να τα έχουμε συμφωνήσει μεταξύ μας και να ήταν αυτονόητα.
Γεμάτα κόσμο τα σαλόνια, και πολλοί από τους επιβάτες ξαπλωμένοι φαρδιά πλατιά στους καναπέδες ( κατά την προσφιλή τους συνήθεια που κουβαλούν απ τα παλιά, όταν οι επιβάτες ταξίδευαν με ταπεράκι κεφτέδες και ομελέτα απ το σπίτι) με κάποιους απ αυτούς να χουν σκεπαστεί και με το \”ατσαλάκωτο\” σεντονάκι τους, που με φροντίδα έφεραν απ το σπίτι τους.
Τα ποδαράκια καθαρά ή όχι, ανεβασμένα πάνω εκεί που το δικό σου παιδί θα πάει να ακουμπήσει τα χεράκια του ή να παίξει λίγο αργότερα τα παιχνίδια του ή ακόμη ο ηλικιωμένος κύριος ή κυρία, που ψάχνει θέση να περάσει το ταξίδι του.
Τα υποδήματα κάθε λογής αφημένα αναβλύζουν τις δικές τους ιδιαίτερες μυρωδιές και \’μεις που πληρώσαμε αντίστοιχο τουλάχιστον εισιτήριο σαν ανόητοι, να κόβουμε βόλτες για μια θέση που μας αντιστοιχεί αλλά δεν υπάρχει, γιατί κάποιοι συνάνθρωποί μας πολύ απλά, αποφάσισαν να ξεκουραστούν κάνοντας χρήση της δικής μας θέσης.
Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να αφήσουν μάλιστα πάνω σε καρέκλες και καναπέδες ακόμα και τις αποσκευές τους αγνοώντας επιδεικτικά και προκλητικά, ακόμα και τις υποδείξεις και οδηγίες του πληρώματος που ανακοινώνονται από τα μεγάφωνα.
Δεν τα \’χω μόνο με τους αγενείς και άξεστους επιβάτες…
Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και τις καθημερινές συνήθειές τους αποφάσισαν να μοιραστούν μαζί μας ( να ξαπλώνουν όπου βρίσκουν ).
Τα \’χω (για πρώτη ίσως φορά) και με τα πληρώματα των πλοίων που τους το επιτρέπουν να το κάνουν.
Γιατί το δικαίωμα στον ύπνο και στην ανάπαυση αγαπητοί μου, μπορεί να είναι ιερό,παύει όμως να είναι αυτονόητο όταν κοιμάσαι εσύ, εκεί που ο άλλος πρέπει να καθίσει ,να αφήνεις τα παπούτσια σου,και να απλώνεις τα πόδια σου, την ώρα που κάποιος άλλος επιθυμεί να πιει εκεί το καφέ του, και το παιδί του να απολαύσει το παγωτό του, που το πλήρωμα του σέρβιρε με ευγενικό τρόπο.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η οικονομική αρνητική συγκυρία αναμφισβήτητα, δεν επιτρέπει σε πολλούς συνανθρώπους μας σήμερα να ταξιδέψουν καν, και σε κάποιους άλλους να αγοράσουν κρεββάτι σε καμπίνα. Ωστόσο οφείλω να θυμίσω κάτι που θα ´πρεπε να γνωρίζουν όλοι όσοι επιβιβάζονται σ \’ένα οποιοδήποτε πλοίο που κάνει ακτοπλοΐα .
Ότι δηλαδή όποιος επιθυμεί να αναπαύσει το κορμί του, μπορεί να κοιμηθεί Ο Ρ Θ Ι Ο Σ σε μια καρέκλα που του αντιστοιχεί στο σαλόνι ή στα αεροπορικού τύπου καθίσματα και ΜΟΝΟΝ ΕΚΕΙ. Τελεία και παύλα.
Απλά και ξεκάθαρα είναι τα πράγματα και δεν χωρούν αμφισβήτηση,αμφιβολία άρα και συζήτηση.
Όπως ακριβώς δηλαδή συμβαίνει και στις αεροπορικές πτήσεις και στους όρους αεροπορικού ταξιδιού.
Φαντάζεστε στο αεροπλάνο ή ακόμα και στο τρένο ή το λεωφορείο να λειτουργούσαμε αντίστοιχα; Και γιατί άραγε εκεί δεν λειτουργούμε έτσι ;
Ούτε οι μισοί δεν θα ταξίδευαν τελικά.
Εκτός κι αν κάποιος απ αυτούς μου δείξει ότι πλήρωσε τρια ή τέσσερα εισιτήρια καταστρώματος οπότε και δικαιούται να καταλαμβάνει τρεις ή τέσσερις αντίστοιχες θέσεις στα σαλόνια ή το κατάστρωμα του πλοίου, χωρίς ωστόσο να μπορεί ακόμα κι έτσι να ξαπλώνει σε κοινή θέα το κορμί του,να βγάζει τα παπούτσια του σε κλειστό χώρο με ότι αυτό συνεπάγεται για την δημόσια υγεία και καθαριότητα,αλλά και το κοινώς αποδεκτό \”καθώς πρέπει\” ! ! !
Λειτουργούν παράτυπα,καταχρηστικά και εις βάρος των λοιπών συνανθρώπων τους,
τους οποίους γράφουν στα παλιά τους τα υποδήματα…(αυτά που άφησαν στο σπίτι).
Έτσι όμως είναι τα πράγματα παντού στην Ελλάδα…
Χύμα ή μάλλον όχι παντού, όπου μας παίρνει να \’μαστε έτσι.
Και επειδή όλα γύρω μας είναι η ίδια μας η κοινωνία σε μικρογραφία …με τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε σχεδόν σε όλα.
Ο καθένας την βόλεψη του…κι ας τους άλλους να \”κουρεύονται\”…και να \”χτενίζονται\”
Η παραστατική νομίζω αναφορά μου, δεν καταγράφεται για πρώτη φορά.Άλλωστε το πα και πριν. Ταξιδεύω χρόνια με πλοία όλων των εταιριών.Η καταγγελία μου μάλιστα δεν γίνεται για να φωτίσει ή να συμβουλεύσει τους ιθύνοντες των Ναυτιλιακών Εταιριών που γνωρίζουν πολύ καλύτερα από μένα τον επιβάτη το τι ΠΡΕΠΕΙ και τι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
Η αναφορά μου έχει να κάνει με το πως εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα τα καθημερινά,άρα και τα μεγάλα, και μια παλιότερη άποψη μου,που έλεγε ότι \”η κρίση θα μας βάλει σε μια διαδικασία να σκεφτούμε τα πράγματα αλλιώς άρα και να αλλάξουμε μυαλά…και μαζί και νοοτροπίες \”.
Τίποτα απ´ όλα αυτά δυστυχώς.
Καλά ταξίδια να ´χετε αδέρφια, και μην ξεχάσετε να απλώσετε χαλαρά τις κορμάρα σας όπου βρίσκετε χώρο…και στο επόμενο ταξίδι σας.Αυτό τουλάχιστον ακόμα (νομίζετε) ότι δεν σας το χουν φορολογήσει.
Να μου επιτρέψετε λοιπόν μεταφορικά να σας πω όμως, ότι όσο θα \”απλώνεστε\” εσείς για όσο διαρκεί ένα ταξίδι, τόσο θα \”απλώνονται\” και κάποιοι άλλοι για πολύ περισσότερο είς βάρος μας.
Κωνσταντίνος Γ. Συλιγάρδος
Δημοσιογράφος