Καθημερινά, πλέον, τα δεδομένα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αποτυπώνουν το μέγεθος ενός «ακήρυχτου πολέμου» στους δρόμους της πατρίδας μας ενώ οι εικόνες που καταγράφονται – από τα μέσα ενημέρωσης- με τις άμορφες μάζες σιδηρικών που μετατρέπονται τα αυτοκίνητα που ενεπλάκησαν σε τροχαίο, προκαλούν σοκ και αμηχανία.
Το τροχαίο είναι δυνατόν να συμβεί στον οποιοδήποτε (ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου, καταγωγής) και θύματα μπορεί να είναι ένα ή περισσότερα άτομα. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές όπου μία σφοδρή σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις οχημάτων.
Οι επιπτώσεις από τέτοιου είδους συμβάντα είναι τεράστιες και αυξημένης σοβαρότητος. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους αφορούν, σημαντικές, υλικές ζημιές, σωματικές βλάβες, τραυματισμούς και απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Από την άλλη, ολόκληρη η κοινωνία – σε κάθε πολύνεκρο τροχαίο – παρακολουθεί, σαστισμένη, ν’ αναζητούνται, από τα όργανα της Πολιτείας, οι υπαίτιοι των δυσάρεστων γεγονότων και, ταυτόχρονα, να διατυμπανίζονται πορίσματα ευθυνών και ενοχής.
Τα δραματικά, όμως, ερωτήματα και το σπαρακτικό «γιατί» των οικογενειών που βυθίζονται στο πένθος και τη θλίψη, ως απόρροια των τροχαίων, δεν απαντώνται με διαπιστώσεις και ο «βαθύς» πόνος, σίγουρα, δεν απαλύνεται με θεωρητικές προσεγγίσεις.
Με σεβασμό, λοιπόν, προς τις δεκάδες οικογένειες που έχουν θρηνήσει – κατά καιρούς – προσφιλή τους πρόσωπα, στο παρόν άρθρο δεν θα γίνει αναφορά σε «ψυχρές» αναλύσεις ποσοστών, ούτε θα επιδιωχθεί η επίτευξη ενός μακροσκελούς κειμένου αρθρογραφίας όπου θα χάνεται η ουσία του πράγματος.
Εξάλλου, εκείνο που έχει αξία ν’ αποσαφηνιστεί και ν’ αναδειχθεί, έγκειται στο σημείο ότι τα τροχαία ατυχήματα είναι ένα πρόβλημα πολυπαραγοντικό και πολυδιάστατο, και ως τέτοιο θα πρέπει ν’ αντιμετωπιστεί.
Συγκεκριμένα, οι παράμετροι που εμφανίζονται να διαμορφώνουν το εν λόγω θέμα που συγκλονίζει το πανελλήνιο, σχετίζονται, αμιγώς, με το οδικό δίκτυο, την οδηγική συμπεριφορά, την κατάσταση των μηχανοκίνητων οχημάτων, τα μέτρα σήμανσης.
Επί τούτου, ευθύνη όλων μας και του καθενός ξεχωριστά – αλλά πρωτίστως της Πολιτείας – είναι να προωθηθεί και να υλοποιηθεί η εφαρμογή μέτρων και πρωτοβουλιών που θα έχουν, πάντα, χαρακτήρα προληπτικό και αποτρεπτικό (κάτι που γίνεται ως ένα βαθμό αλλά όχι ικανοποιητικά, όπως κρίνεται εκ του αποτελέσματος).
Ενδεικτικώς, αναφέρονται ορισμένα σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και μέριμνας:
Φροντίδα και συντήρηση του οδικού δικτύου καθώς και απαραίτητες παρεμβάσεις επί του οδοστρώματος ( τοποθέτηση στηθαίων, διαπλάτυνση δρόμων κ.α.).
Σχεδιασμός και κατασκευή σύγχρονων/ποιοτικών αυτοκινητόδρομων ώστε να περιοριστούν (αν όχι να εξαλειφθούν) οι κίνδυνοι τροχαίων ατυχημάτων.
Παροχή οδηγικής εκπαίδευσης (και πέραν της έκδοσης άδειας οδήγησης) και επανέλεγχος οδηγικών ικανοτήτων.
Εντατικοί έλεγχοι από την υπηρεσία της τροχαίας και αυστηρή αντιμετώπιση σε παραβάσεις του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Τακτικός έλεγχος και συντήρηση των οχημάτων (αυτοκινήτων, μηχανών), με σκοπό την έγκαιρη διάγνωση, τυχόν, μηχανικών βλαβών που μπορεί να επιφέρουν δυσάρεστα αποτελέσματα.
Κατάλληλη και ευδιάκριτη σήμανση σε επαρχιακό και εθνικό δίκτυο.
Δράσεις και ενημερώσεις από ειδικούς, για την υιοθέτηση ορθής και ασφαλούς οδηγικής συμπεριφοράς και νοοτροπίας.
Τέλος, θα ήθελα να σταθώ, μόνον, σε τούτο: ας μην περιμένουμε το επόμενο τροχαίο με τον άδικο χαμό συνανθρώπων μας ώστε να πράξουμε τα αυτονόητα, ας γίνει κοινή συνείδηση, επιτέλους, ότι τα τροχαία αποτελούν μια «πληγή ανοιχτή» – για τον τόπο μας – και όσο δεν λειτουργούμε προληπτικά τόσο δεν θα επουλώνεται, τόσο θα αιμορραγεί αδιάκοπα…
Γιώργος Σαριδάκης
Κοινωνικός Λειτουργός