Δώδεκα χρόνια μετά την αγωγή του δημοτικού υπαλλήλου, τον δικαστικό αγώνα συνέχισαν οι συγγενείς του κατηγορώντας τον δήμο ότι επί 20 ολόκληρα χρόνια τον άφησαν να εργάζεται σε μία θέση ιδιαίτερα επικίνδυνη για την υγεία του κάτω από συνθήκες επιβλαβείς με αποτέλεσμα να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Ο εργαζόμενος άρχισε το 1979 ν’ απασχολείται ως εργάτης του συνεργείου καθαριότητας και το 1984 ανέλαβε θέση τεχνίτη ξυλουργού.
Όπως ο ίδιος υποστήριξε, πριν από 12 χρόνια όταν προσέφυγε στη δικαιοσύνη, συμμετείχε στην κατασκευή του ξυλουργείου και σιδηρουργείου του Δήμου που κατασκευάστηκε με την προσωπική εργασία όλων των εργατών του Δήμου. Η κατασκευή της σκεπής έγινε από πλάκες αμιάντου χωρίς την λήψη προστατευτικών μέτρων, όπως είναι μάσκες, στολές, κ.λπ. Μετά την ολοκλήρωση του ξυλουργείου το 1981 εργαζόταν μέσα, χωρίς ο Δήμος να ενημερώσει για την προστασία των εργαζομένων. Η αντικατάσταση της σκεπής από αμίαντο είχε ζητηθεί από το 1990, αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση από το Δήμο.
Όταν διαγνώστηκε ότι προσβλήθηκε από αμιάντωση ζητησε αλλαγή θέσης αλλά δεν έγινε. Το 2002 κρίθηκε ανίκανος προς εργασία σε ποσοστό 67% λόγω στεφανιαίας νόσου, πνευμονικής ίνωσης (αμιάντωσης) και ζαχαρώδους διαβήτη. Το 2002 απολύθηκε από Δήμο λόγω νόσου, με σύμφωνη γνωμοδότηση του υπερεσιακού συμβουλίου.
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία, απαγορεύεται η εμπορία και χρήση αμιάντου σε κάθε μορφή του. Οι υπεύθυνοι του Δήμου, πάντως, ισχυρίστηκαν ότι ο εργαζόμενος δεν συμμετείχε στην κατασκευή της σκεπής.
zougla.gr