-Ναι, βεβαίως, τι είναι;
-Μπαμπά, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δίκη σου δουλειά, απάντησε θυμωμένος ο πατέρας.
-Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 40 ευρώ την ώρα.
-Ωχ! Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι να δανεισtείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα παιχνίδι ή άλλες αηδίες, τότε να πας κατευθείαν στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες επιπολαιότητες.
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε όλο και περισσότερο. «Είναι δυνατόν να με ρωτήσει κάτι τέτοιο, για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;».
Μετά από μια περίπου ώρα ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και σκέφτηκε: «Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα 20 ευρώ. Και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά». Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και την άνοιξε.
-Κοιμάσαι, γιε μου; Ρώτησε.
-Δεν κοιμάμαι, απάντησε το αγόρι.
-Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 20 ευρώ που μου ζήτησες». Το παιδί έτρεξε κατευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
-Σ΄ ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.
Ο πατέρας, μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει, ενώ εκείνο αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματα του και κοιτάζει τον μπαμπά του, που το ρωτά:
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφόσον έχεις ήδη μερικά;
-Μπαμπά, έχω 40 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ, έλα αύριο νωρίς στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ο πατέρας ένοιωσε συντετριμμένος. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και τον ικέτευσε να τον συγχωρήσει.
Πηγή: pentapostagma.blogspot.com
Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου;
Για όσους από εμάς η εργασία έχουμε την τύχη να αποτελεί ακόμα καθημερινή συνήθεια ας σκεφτούμε το χρόνο που αφιερώνουμε στα παιδιά μας .
Είναι πολλές οι καθημερινές υποχρεώσεις τα προβλήματα . Τα ρούχα είναι στίβα στο δωμάτιο , δεν έχουμε μαγειρέψει για αύριο , έχουμε να απαντήσουμε σε email από το γραφείο .Επείγει ! Πνιγόμαστε !
Δουλειές , δουλειές , δουλείες . ..
Για το καλό τους όλα , για το καλό τους προσπαθούμε .Αυτο είναι η αλήθεια .Αυτό ξέρουμε πως είναι το σωστό αλλά είναι αυτό που πρέπει να μπαίνει σε προτεραιότητα ;
Ti εννοω; Ενώ πασχίζουμε να τα προλάβουμε όλα και να είμαστε σε όλα εντάξει στο σπίτι ,στη δουλειά και όπου αλλού χρειάζεται κάπου εκεί σε κάποιο σημείο του σπιτιού υπάρχουν τα παιδιά μας που βλέπουν το πρόσωπό μας μπροστά στη φωτισμένη οθόνη του υπολογιστή να είμαστε τόσο απορροφημένοι όσοι ποτέ , να σιδερώνουμε σκεφτικοί , να μιλάμε στο τηλέφωνο να κάνουμε χίλια δύο που τα κάνουμε για αυτά χωρίς αυτά.
Νιώθουν νομίζω μοναξιά και απόρριψη .Είμαστε στον ίδιο χώρο , μέσα στο σπίτι αλλά δεν ασχολούμαστε πραγματικά μαζί τους. Θέλουν να καθίσουμε να τους αφιερώσουμε χρόνο με προσήλωση σε ο,τι έχουν ανάγκη , να παίξουμε μαζί τους ένα παιχνίδι , ας είναι και για μισή ώρα.
Θέλουν να τα γνωρίσουμε πραγματικά . Δεν τα νοιάζει η δουλειά .Τα περισσότερα αντιπαθούν αυτή τη λέξη , γιατί αυτή παίρνει τον μπαμπά και τη μαμά μακρια.
Την αντιπαθούν και μαζί με αυτή εμάς, γιατί νιώθουν πως τους στερούμε χωρις να το θέλουμε και να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές αυτό που έχουν ανάγκη, την ουσιαστική επαφή.
Το έχουν ανάγκη αυτό ακόμα και αν έχουμε φροντίσει να τους βάλουμε το αγαπημένο τους παιδικό στην τηλεόραση, καθησυχάζοντας τη συνείδησή μας και προσπαθώντας να διώξουμε τις τύψεις ή προσπαθώντας να διευκολυνθούμε, προκειμένου να προλάβουμε όλα όσα μας πνίγουν, όλες τις υποχρεώσεις .
Κανείς δεν είναι τέλειος .Ούτε μπορεί να είναι. Είμαστε άνθρωποι και το να είσαι γονέας είναι περίπλοκος και απαιτητικός ρόλος απλά σκέφτομαι μήπως να θυμόμαστε πιο συχνά μέσα στο χαμό της καθημερινότητας πως τα παιδιά μας μας έχουν ανάγκη τόσο που ούτε μπορούμε νομίζω να το φανταστούμε.
Ελένη Νίκα
Φιλόλογος