Σε ένα από τα πιο απομονωμένα και όμορφα μέρη της Κρήτης στην Αγία Ρουμέλη και το Φαράγγι της Σαμαριάς, μια οικογένεια με βαθιές ρίζες στην περιοχή, «ανοίγει» τον τόπο στους τουρίστες, μέσα από ένα αληθινό πρόγραμμα αγροτουρισμού.
Ο κ. Ρούσσος Βίγλης, πατέρας της οικογένειας και «ψυχή» του προγράμματος, ονειρεύονταν για πολλά χρόνια, να μεταφέρει την γνώση και την βαθιά αγάπη του για τον τόπο, στους τουρίστες που επισκέπτονταν τον Εθνικό Δρυμό αλλά αποχωρούσαν χωρίς να έχουν αντιληφθεί όλη την ομορφιά της περιοχής.
Φέτος έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, όπως λέει και με τη βοήθεια όλης της οικογένειας δημιούργησε το “Samaria Exprerience”, ένα πρόγραμμα αγροτουρισμού που υπόσχεται στον τουρίστα μια ξεχωριστή ταξιδιωτική εμπειρία.
Μέσα σε 4 ημέρες που διαρκεί το πρόγραμμα, ο κ. Ρούσσος δείχνει στον Ξένο, πώς είναι να ζεις σε αυτό το όμορφο αλλά και δύσκολο μέρος, πώς έζησαν οι πρόγονοί του σε καθεστώς πλήρης απομόνωσης αλλά και αρμονίας με τη φύση, τι έτρωγαν, πώς μαγείρευαν.
Από τη Σαμαριά ο κ. Ρούσσος, πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται και κάτι παραπάνω.
Όλα αυτά ο Ξένος δεν τα ακούει μόνο, αλλά μαγειρεύοντας ο ίδιος, μαζεύοντας βότανα, βλέποντας μελίσσια, περπατώντας στα μονοπάτια της περιοχής, τα βιώνει ή καλύτερα τα ανα – βιώνει ανακαλώντας μια βαθιά μνήμη που υπάρχει μέσα του: του πώς είναι να ζει ο άνθρωπος σε αρμονία με το φυσικό του περιβάλλον.
Η εμπειρία στην Κρήτη έτσι, γίνεται μια εμπειρία πανανθρώπινη και ο Ξένος φεύγει από έναν τόπο που του έχει γίνει οικείος, τον οποίο θα νοσταλγήσει και πιθανότατα θα θελήσει να επιστρέψει σε επόμενο ταξίδι του.
«Πάντα μου άρεσε ο ποιοτικός τουρισμός ο οποίος λείπει από την Κρήτη» λέει ο κ. Ρούσος, που διατηρεί εστιατόριο και δωμάτια στην Αγ. Ρουμέλη από το 1997, αλλά μόλις φέτος την άνοιξη, άρχισε να λειτουργεί το “Samaria Experience”
«Τώρα είμαι έτοιμος να το κάνω, ξέρω τόσα πολλά πράγματα και μπορώ να το κάνω όπως αποδείχτηκε, αφού οι άνθρωποι που έχουν έρθει εδώ μένουν πολύ ευχαριστημένοι»
Ο Αγροτουρισμός δεν “σηκώνει αρπαχτές”
Ο Αγροτουρισμός, ξέρει πολύ καλά όπως φαίνεται κ. Ρούσσος, δεν είναι απλή υπόθεση. Δεν αρκεί ένα πιάτο τζατζίκι, ένα ξεφτισμένο τραπεζομάντηλο και μια παραδοσιακή κανάτα για να στηθεί ένα δήθεν αυθεντικό τουριστικό προϊόν. Εδώ οι “αρπαχτές” γίνονται εύκολα αντιληπτές και δεν κρατάνε για πολύ.
Είναι ένα είδος τουρισμού που θέλει γνώση, φροντίδα και αγάπη, πρώτα από όλα για τον ίδιο τον Ξένο, ένα προηγούμενο «άνοιγμα» προς αυτόν και τον δικό του τόπο.
Δυστυχώς όμως, αυτό που γνωρίζει πολύ καλά ο κ. Ρούσσος, δεν φαίνεται να έχει γίνει πλήρως αντιληπτό από τους τοπικούς φορείς αλλά και από την κεντρική διοίκηση.
Ενώ υποτίθεται ότι στόχος είναι η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου και ο αγροτουρισμός αποτελεί μια εξαίσια ευκαιρία για κάτι τέτοιο και ενώ ταυτόχρονα η Σαμαριά αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς προορισμούς διεθνώς, η περιοχή παραμένει στο έλεος της φθοράς.
(η Julianne Johnson από το Όρεγκον ήρθε πρώτη φορά στη Σαμαριά το 1969)
Μόλις φέτος το καλοκαίρι, δηλαδή εν έτη 2014, στελέχη του ΥΠΕΚΑ σε συνάντηση με τοπικούς φορείς, άρχισαν να συζητούν σοβαρά, για την αξιοποίηση της ευρύτερης περιοχής τους Εθνικού Δρυμού. Πριν πάμε όμως εκεί και πριν ξεκινήσουν οι συσκέψεις επί συσκέψεων για να αποφασιστεί τελικώς πώς θα γίνει η αξιοποίηση της περιοχής, μπορεί να γίνουν πιο απλά πράγματα.
Ο κ Ρούσσος σημειώνει ότι τα μονοπάτια, που είναι απαραίτητα για αγροτουριστικές δραστηριότητες, θα πρέπει να καθαριστούν και να μπει μια στοιχειώδης σήμανση, “να μην είναι κατσικόδρομοι αλλά μονοπάτια. Έχω ταξιδέψει έξω και ξέρω, οι ξένοι φροντίζουν στα μέρη τους όλα τα μονοπάτια,. Εμείς εδώ δεν έχουμε τίποτα φροντισμένο”.
(η Julianne Johnson έπειτα από 55 χρόνια, ξανά στη Σαμαριά, σε μαθήματα μελισσοκομίας)
Η πλειοψηφία των τουριστών του κ. Ρούσσου, προέρχεται από την Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία. Τι είναι αυτό όμως που κάνει περισσότερη εντύπωση στους τουρίστες;
Η απάντηση ομολογώ με ξαφνιάζει: Δεν είναι το τοπίο, η φύση, η επαφή με το περιβάλλον, αλλά η συνειδητοποίηση της ιστορικής συνέχειας σε αυτόν τον τόπο. “Τρελαίνονται” λέει χαρακτηριστικά ο κ. Ρούσσος όταν καταλαβαίνουν ότι “εδώ ζούσε ο προπάππους, ο παππούς, ο πατέρας και τώρα εγώ”
Το ιατρείο στη Σαμαριά ήταν το σπίτι του παππού του κ. Ρούσσου. Το μάρμαρο απέξω περιγράφει το βίο του σπιτιού και όταν ο κ. Ρούσσος τους αφηγείται την ιστορία, (εκεί, την περίοδο της κατοχής φιλοξενήθηκε ο βασιλιάς και η κυβέρνηση πριν πάει στην Αίγυπτο), και συνειδητοποιούν ότι μια οικογένεια μένει εκεί για συνεχόμενες γενιές, κρατώντας ζωντανή την συνέχεια και ιστορία του τόπου, τότε εντυπωσιάζονται.
Η Εστία λοιπόν ξαφνιάζει τον Ξένο που γίνεται μάρτυρας αυτής της συνέχειας.
Το χειμώνα το πρόγραμμα είναι αδύνατον να λειτουργήσει καθώς η περιοχή, ζει τις στιγμές απομόνωσης των προγόνων που ο κ. Ρούσσος περιγράφει στους τουρίστες, μιας και το καραβάκι έχει δρομολόγια δύο μόνο ημέρες την εβδομάδα.
Αυτή η απομόνωση ωστόσο, είναι καιρός να σπάσει και να αντιληφθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, ότι η φυσική και πολιτισμική κληρονομιά που συνθέτουν το Τοπίο του Εθνικού Δρυμού, απαιτεί την φροντίδα που της αρμόζει.
Η συνέχεια, που με τόσο αγάπη ο κ. Ρούσσος εξιστορεί στους τουρίστες, είναι καθήκον των αρχών, να την διασφαλίσουν, μεταφέροντας την αξία του τοπίου αναλλοίωτη στις επόμενες γενιές.
(όλοι μαζί ζυμώνουν και φτιάχνουν παραδοσιακό ψωμί στον ξυλόφουρνο)
(ο Raquel και η Carsten δείχνουν να απολαμβάνουν τα μαθήματα μελισσοκομίας)
πεζοπορία στο καταπράσινο φαράγγι της Ελιγιάς
(το σπίτι του κ. Ρούσσου στο χωριό. Το είχε φτιάξει ο πατέρας του με ξύλο και πέτρα)
