Και τότε έβαζε μπρος τα μεγάλα μέσα << Κοιμήσου, παιδάκι μου, γιατί θα περάσει ο αστυνομικός, για να σε πάρει>>. Αλλοτε πάλι ήταν ο μεσημεράς ή κάποιος άλλος .
Αναρωτιέμαι πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε ή μήπως δεν άλλαξαν ακόμη σε κάποιες περιπτώσεις. Με λύπη διαπιστώνω πως σε όλα τα επίπεδα κάποιος προσπαθεί να ελέγξει κάποιον άλλο χρησιμοποιώντας την απειλή του μεσημερά, της κακιάς μάγισσας ή της καυτερής πιπεριάς << Θα σου βάλω καυτερή πιπεριά στο στόμα, αν το ξανακάνεις αυτό >>.
Οι πολιτικοί, για να πετύχουν το δικό τους σκοπό θα μας απειλήσουν με άλλους << δράκους >>.
Απειλές από παντού .Άλλοτε σοβαρές άλλοτε λιγότερο σοβαρές. Άλλοτε φανερές και άλλοτε συγκαλυμμένες .
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί όταν δεν είναι κανείς άξιος να κάνει το σωστό, να κυβερνήσει σωστά, να διδάξει σωστά, να επικοινωνήσει σωστά θα χρησιμοποιήσει τον εύκολο τρόπο. Θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει συναισθηματικά. Αυτό θέλει λιγότερο κόπο. Λιγότερη προσπάθεια.
Ας σταματήσουν επιτέλους όλοι τις απειλές.
Ας σταματήσουν να επιβάλλονται συνεχώς όσοι είναι σε θέσεις εξουσίας στους πιο αδύναμους .
Ας προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά, να κρίνουμε, να αντιδράσουμε .
Ας πάψουμε να πέφτουμε θύματα συνεχώς του φόβου μας. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους του τομείς .
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και για ένα παράξενο λόγο που όλο και αρχίζω να τον κατανοώ, αν και ομολογώ, κρίνοντας από την ηλικία μου, άργησα, κάποιοι σε διάφορους τομείς της ζωής μας σε αυτή τη χώρα, σε διάφορα επίπεδα, προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως αρετή δεν έχουμε και κάπου εκεί χάνεται και η δική μας τόλμη.
Μεγάλη υπόθεση η αυτοπεποίθηση, ειδικά αν πρόκειται για εθνικη αυτοπεποίθηση. Και τόσο χαμένη η δική μας σε φαντάσματα, απειλές και κατηγορίες που όταν ακούμε κάποιος Έλληνας να πετυχαίνει κάτι καλό, σχεδόν να απορούμε σα να ακούμε κάτι παράδοξο και αλλόκοτο. Τόσο που εδώ και χρόνια, ακόμα και πολύ πριν την κρίση δεν πιστεύαμε πως έχουμε τίποτα καλό να επιδείξουμε. Μας είχαν κάνει να το πιστέψουμε με τρόπο συστηματικό και μεθοδικό.
Είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποιον να αποδεχτεί τα δεινά στα οποία τον υποβάλλεις αν τον κάνεις να πιστέψει πως ο ίδιος φταίει για αυτά.
Το παιδί γιατί δεν κάθεται ήσυχο και οι πολίτες γιατί << μαζί τα φάγαμε >>.
Απειλές, απειλές και πάλι απειλές. Ακόμα και η επικοινωνία μας εμπεριέχει βία σε όλα τα επίπεδα. Στις καθημερινές μας σχέσεις, όταν περιμένουμε στο φανάρι, όταν απευθυνόμαστε στο μαθητή, όταν ζητάμε τις υπηρεσίες κάποιου .
Μας έχουν κάνει να αντιπαθούμε αυτό που είμαστε ως λαός, να μην μπορούμε να δούμε τα θετικά που έχουμε, γιατί πάντα φρόντιζαν, ακόμα και πριν την κρίση, να μας προβάλλουν μόνο τα αρνητικά. Ετσι έχουμε έναν θυμό που τον βγάζουμε νομίζω παντού .
Όλοι είναι εχθροί μας. Εχουμε σταματήσει να αγαπάμε ο ένας τον άλλο και υπάρχει παντού θυμός.
Ας αναλογιστούμε όμως ποιοί πραγματικα φταίνε για αυτό που νιώθουμε ή ποιους εξυπηρετεί και ας στείλουμε τους μεσημεράδες, τις κακές μάγισσες και τις καυτερές πιπεριές εκεί που ανήκουν. Στα ράφια τις ιστορίας…
Ελένη Νίκα
Φιλόλογος