Σε όλες τις μεταπολιτευτικές επετείους του Πολυτεχνείου, αυτό που μένει δυστυχώς στην επικαιρότητα, είναι οι συγκρούσεις εξωκοινοβουλευτικών και ριζοσπαστικών στοιχείων με τις αστυνομικές δυνάμεις, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αποκαϊδια, όπως εκείνα από τον εμπρησμό του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου.
Παρακολουθούμε εδώ και σαράντα ένα χρόνια εικόνες επαναλαμβανόμενες, που περικλείουν μέσα από το σκηνικό καταλήψεων, συγκρούσεων, μαζικοποιημένου ριζοσπαστισμού, στοιχεία που δεν συγκροτούν ένα επίκαιρο νοηματικό αφήγημα για όσα έγιναν εκείνες τις μέρες και νύχτες του Νοέμβρη του ΄73. Είδαμε στις τέσσερις αυτές δεκαετίες, φιγούρες που επένδυσαν πολιτικά στο Πολυτεχνείο, φιγούρες που εξαργύρωσαν το Πολυτεχνείο κινούμενες στην δημόσια ζωή, δεν βλέπαμε όμως τους πραγματικούς διαμορφωτές του Πολυτεχνείου, καθώς προτιμούσαν να μένουν στην αφάνεια των πραγματικών νοημάτων του αγώνα τους.
Σαράντα ένα χρόνια μετά, οι ιστορικές αναφορές εκείνης της περιόδου που έδωσε η Νομική Σχολή αρχικά, το Πολυτεχνείο στην συνέχεια, οφείλουν να ξαναβρούν το βαθύτερο αξιακό νόημα τους, μακρυά απο τον συνωστισμό του συνασπισμού των διαφόρων φυλών συνδικαλιστών παλιάς κοπής, των επαναπομεινάντων φοιτητοπατέρων, των περιφερόμενων κομματικών ρητόρων, που έρχονται απλά σαν περαστικοί, να μας υπενθυμίσουν ότι με δικές τους ευθύνες νοθεύθηκε το αυθεντικό νόημα εκείνης της πράξης δημοκρατικής αντίστασης.
Πέρασαν όμως σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια, η Ελλάδα οικοδόμησε μια ανοικτή, ανεκτή, σταθερή δημοκρατία, την επαναφορά της οποίας μπόρεσε αναίμακτα να πετύχει, να ενταχθεί στην μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια, να διαμορφώσει από το 1974 μέχρι και σήμερα την αναγκαία δημοκρατική κυβερνητική εναλλαγή, αλλά και να περάσει τα τελευταία χρόνια μια βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση, απόρροια αποκλειστικά δικών μας πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών λαθών.
Και σήμερα, πως επιστρέφουμε στο νόημα και το μήνυμα του Νοεμβρίου του 1973, όλων εκείνων των πράξεων βαθύτατης δημοκρατικής αναφοράς, χωρίς συγκρούσεις, ακατάσχετη ακραία ρητορική , κενή και αναχρονιστική συνθηματολογία ; Ένα σύγχρονο και επίκαιρο νόημα εκείνων των ημερών του 1973, δεν μπορεί παρά να είναι μια σαρωτική μεταρρύθμιση της πολιτικής, του πολιτικού συστήματος, για την διαμόρφωση νέων πολιτικών και κοινωνικών παραμέτρων, χωρίς ανούσιες αναμετρήσεις, μακριά από ιδεοληπτικά λαϊκιστικά θέσφατα, που θα στοιχειοθετούν τα αυτονόητα για ένα δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος: τον σταθερό πολιτικό ορίζοντα μέσα στον οποίο θα διαμορφώνονται οι κανόνες του πολιτικού παιγνιδιού, μακριά από περιχαρακώσεις, υστερόβουλες προσεγγίσεις, ανεδαφικές αναμετρήσεις, με ένα Σύνταγμα που θα λειτουργεί ως κοινός τόπος αναγκαίων συνταγματικών αλλαγών, και όχι σκέψεων και προθέσεων εκδήλωσης διλημμάτων που υπονομεύουν όχι μόνον το ίδιο το πολιτικό στοιχείο, ακόμα και για την εκλογή του υψίστου Πολιτειακού αξιώματος, του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, αλλά και όλων των πράξεων δημοκρατικής αναφοράς εκείνης της περιόδου, δεν εξαντλείται σήμερα στον στενό εσωτερικό περίγυρο της χώρας, αλλά αγγίζει και μια σειρά εξωτερικών ζητημάτων και εξελίξεων που καθορίζουν την πορεία της χώρας στον ευαίσθητο χώρο της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Μήνυμα σύγχρονο με την ματιά στραμμένη στο Πολυτεχνείο, δεν αποτελούν οι επικίνδυνες μονομέρειες που ακούγονται για την Χούντα που δήθεν δεν τελείωσε το \’73, το να αντιστεκόμαστε με μίζερη και χωρίς στόχευση διαμαρτυρία, με κατάληψη της Ανώτατης Εκπαίδευσης από καθηλωμένες συγκρουσιακές αντιλήψεις που δεν προσδίδουν τίποτα το προοδευτικό σαν διεκδίκηση ουσίας.
Το σύγχρονο μήνυμα του Πολυτεχνείου μας καλεί να εγκαταλείψουμε την επιπολαιότητα, την παρελκυστική τακτική, τον ελλειμματικό τρόπο άσκησης πολιτικής με μυωπικές και σκελετωμένες πρακτικές, να αναζητήσουμε με μεγαλύτερη έμφαση, αυτά που σε άλλα ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά συστήματα είναι αυτονόητοι θετικοί συντελεστές: την πολιτική συζήτηση και συμφωνία διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων πάνω σε ζητήματα που μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, αφήνουν το περιθώριο συνθέσεων και συνεργασιών, φυσικά με την διατήρηση των αναγκαίων διαφορετικών πολιτικών χαρακτηριστικών.
Σήμερα, ένα αναγκαίο μήνυμα που πηγάζει από το Πολυτεχνείο, είναι η αναγκαιότητα για έναν αναβαθμισμένο και δημιουργικό δημόσιο διάλογο, που ακόμα και μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου, βλέπουμε πολλές φορές ότι εξαντλείται σε μονολόγους, με υποβαθμισμένο τον εκφερόμενο λόγο, τα τελευταία χρόνια της κρίσης, επιτρέψαμε να εισέλθουν φωνές έκφρασης ακραίας δημαγωγίας, εθνικιστικών αντιλήψεων, εμφυλιοπολεμικών ανακοινωθέντων.
Σαν χώρα, σαν Κοινωνία, έχουμε ανάγκη από το να αντιτάξουμε ρεαλισμό και πραγματισμό στους περιφέροντες την εθνική μιζέρια , την άσκοπη διαμαρτυρία, στους πολέμιους της δημιουργικής προσπάθειας, σε όσους στήνουν νέες διαιρέσεις, μεταφέροντας πολιτικές αντιφατικότητες και αυτοεγκλωβισμούς.
Η πράξη του Πολυτεχνείου, ήταν κορυφαία, δημοκρατική έκφραση, ήταν πράξη ενότητας και όχι διχασμού, ήταν πράξη ανώνυμων που πίστευαν και προσδιοριζόταν από την σύνθεση και το συλλογικό. Ήταν πράξη που δυστυχώς σε όλη την πορεία των μεταπολιτευτικών χρόνων υπέστη τεράστια και αήθη καπηλεία, που νοθεύτηκε αφόρητα από όσους την εξαργύρωσαν πολιτικά, όπου ακόμα και εκείνο το σύμβολο της πτώσης της πύλης του Πολυτεχνείου, το τάνκ, έγινε συνώνυμο της πολιτικής διαφθράς και της μίζας, που σε τελική ανάλυση όλα αυτά βρέθηκε να τα πληρώνει μια άλλη γενιά από αυτήν του Πολυτεχνείου, η γενιά της Μεταπολίτευσης
Γιώργος Ζερβάκης
Εκπρόσωπος των ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΤΩΝ ΚΡΗΤΗΣ.
(Το άρθρο έχει γραφεί αποκλειστικά για το flashnews.gr)