Η Ιστορία άλλωστε δεν είναι ούτε πρόσφατη,ούτε και άγνωστη. Χάνεται στα βάθη των χρόνων.
Ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917) υπήρξε μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονται στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελ.Βενιζέλου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου του Ά. σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α παγκόσμιο.
Τα κύρια γεγονότα της διένεξης αφορούν διαδοχικά την παραίτηση του Βενιζέλου, τη δημιουργία ξεχωριστού κράτους με πρωτοβουλία του στην Βόρεια Ελλάδα με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά από στρατιωτική παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ. Η διένεξη αυτή χώρισε την χώρα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία μέχρι τη δικτατορία του Μεταξά. Κάποιες επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το 1974 και την έκπτωση της μοναρχίας στην Ελλάδα. Μία σειρά από τραυματικά για την Ελλάδα γεγονότα, η Μικρασιατική καταστροφή, η δικτατορία του Μεταξά ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια του Εθνικού Διχασμού.
Όμως δεν μένω σε αυτό,αφού όλες οι μεγάλες καταστροφές του Ελληνισμού ήταν συνέπεια του διχασμού.
Αμέσως μετά τον πόλεμο είχαμε τον εμφύλιο, που καθυστέρησε δραματικά την ανάπτυξη στη χώρα μας. Δεν προλάβαμε να ανασάνουμε από τον εμφύλιο και τον διχασμό σε εθνικόφρονες και μη,κι ήρθε η Χούντα που δίχασε ακόμα περισσότερο τον λαό
Και φυσικά είχαμε τον διχασμό στην Κύπρο και το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου, που έδωσε την αφορμή για την εισβολή της Τουρκίας στο νησί και την ουσιαστική διχοτόμηση της Κύπρου. Αυτές είναι μόνο μερικές περιπτώσεις διχασμού που έρχονται αυθόρμητα στη σκέψη.
Η σημερινή κατάσταση είναι δυστυχώς πολύ χειρότερη και εγκυμονεί πολύ μεγάλους κινδύνους. Μιλάμε πράγματι για τον απόλυτο, πολυδιάστατο διχασμό. Στο παρελθόν, σχεδόν πάντοτε, είχαμε δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Ενα ξεκάθαρο δίπολο. Σήμερα έχουμε πολύ μεγαλύτερη πολυπλοκότητα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Τον Ιανουάριο του 2013 ο αρθρογράφος Α. Μαυρίδης σε κείμενό του στο Capital με τίτλο «Να γιατί τα κατάφεραν οι Ιρλανδοί!» τόνιζε ότι η Ιρλανδία ξαναβγήκε στις αγορές και απαλλάχτηκε από το ΔΝΤ, χάρις στη συναίνεση που επέδειξαν οι Ιρλανδοί στην αντιμετώπιση της κρίσης. Ορίστε λοιπόν, πώς μπορεί να βγει κάνεις από τα «μνημόνια».
Με συναίνεση και σχέδιο.Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι πολλοί τρόποι.
Σε καμιά περίπτωση πάντως δεν φεύγεις από μνημόνια με αφορισμούς και λαϊκισμούς όπως εδώ στην Ελλάδα. Yπάρχει κανείς που θέλει να είμαστε εξαρτημένοι από δανειστές;Ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν την ανάγκη να σεβαστούμε τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα προκειμένου να εξασφαλίσουμε τεράστια δάνεια, ώστε να αποφύγουμε την ανεξέλεγκτη πτώχευση, οι αποκαλούμενοι «μνημονιακοί», θέλουν να απαλλαγούμε από το μνημόνιο το ταχύτερο δυνατόν. Απέναντι σε αυτούς τους μνημονιακούς είναι όλοι οι άλλοι που δεν θέλουν να αλλάξουμε τίποτα, αλλά δεν προτείνουν λύσεις σχετικά με την κάλυψη των αναγκών μας και των ελλειμμάτων μας.Αλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα με το Δημοκρατικό πολίτευμα ισχύουν ακόμα νόμοι της εποχής της Βασιλείας και της Χούντας.Νόμοι που δεν κατάφερε ποτέ και κανένας να σκίσει και να σβήσει,όσο δημοκράτης κι αν ήταν.
Μάλιστα αναρωτιέμαι αν είχαμε πόλεμο ή μια μεγάλη φυσική καταστροφή, έτσι θα αντιμετωπίζαμε την κατάσταση αυτή; Δυστυχώς η κρίση που περνάμε είναι χειρότερη από έναν περιορισμένο πόλεμο ή φυσική καταστροφή, αλλά εμείς νομίζουμε ότι έχουμε την πολυτέλεια να τσακωνόμαστε, καλλιεργώντας έναν μελλοντικό καταστροφικό διχασμό. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα.Χτες νέοι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι,αντιδρώντας στα πολιτικό οικονομικά αποτελέσματα ( στα οποία απόλυτα είμαι αντίθετος και γω ) κατέστρεψε όπως πολλές φορές το χει κάνει στο παρελθόν,ιδιωτική περιουσία και έβαλε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές όπως και στο παρελθόν.Είναι νωπές και άσβηστες οι μνήμες από τον θάνατο συνανθρώπων μας στην MARFIN BANK.Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι που σήμερα δεν είναι κοντά μας; Ήταν οι κακοί πολιτικοί,οι άστοχοι νομοθέτες,το σκληρό και απάνθρωπο κεφάλαιο; Ηταν κάποιοι από μας,που είχαν ακριβώς τις ίδιες αγωνίες μ αυτούς που διαδήλωναν.Ηταν πολύ απλά αθώα θύματα διχασμού.Ενός διχασμού που δημιουργούν και συντηρούν τελικά ποιοι ; Ποιος πληρώνει για τις χαμένες ανθρώπινες ζωές και την φθορά της ιδιωτικής η κρατικής υπηρεσίας; Το Υπουργικό συμβούλιο ή εμείς οι ίδιοι;
Συνεπώς, είναι γενικώς αντιληπτό ότι ο διχασμός δεν οδηγεί σε νικηφόρα αποτελέσματα σε εθνικό επίπεδο αλλά αντίθετα σε μεγάλες ήττες.Το ίδιο ακριβώς μπορεί να οδηγήσει και μια οικογένεια.Στην διάλυση της.
Ας κρατήσουμε λοιπόν μόνο αυτό.
Ο Διχασμός,συνεπάγεται την ήττα,την απώλεια,και τελικά την καταστροφή.Μην συμβάλλουμε σε οτιδήποτε τον προωθεί και τον επιβάλει.
Ας πρυτανεύσει η απλή λογική χωρίς και σ αυτό τον τομέα να γίνεται το αυτονόητο,ζητούμενο.
Κωνσταντίνος Γ.Συλιγαρδος
Δημοσιογράφος