Όλα είναι καλά με μόνο θετικές σκέψεις , σαν αυτές που κάνει πάντα κάποιος , όταν ξεκινάει μια εκδρομή , και η διάθεση παραπάνω από καλή.
Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε ένα τόσο όμορφο μέρος και άλλα τέτοια αλλά σε λίγο μαζί με αυτές τις σκέψεις εμφανίζεται και μια σκιά στο μυαλό μου .Ίσως να έφταιξε που στο φανάρι , λίγο πριν βγούμε από το κέντρο της πόλης είδα μια μαμά να κρατάει το παιδί στα πόδια της στη θέση του συνοδηγού , σα να κάθεται στον καναπέ του σπιτιού της .Δεν ξέρω …
Ίσως να έφταιγε και εκείνος με τη μηχανή που μη θέλοντας να περιμένει τη σειρά του στο φανάρι επιδόθηκε σε επικίνδυνους ελιγμούς , για να φύγει πρώτος.
Κάτι μου έχει χαλάσει τη διάθεση και δεν μπορώ να προσδιορίσω . Μια διαρκής ανησυχία , μια διαρκής σκιά .Ευτυχώς έφτασε η στιγμή να βγούμε στην εθνική .Έχω ήδη ξεχάσει όσα έχω δει και με έχουν << χαλάσει >> στην πόλη και αρχίζω θετικές σκέψεις για την εκδρομή μας μέχρι που από το πίσω κάθισμα , όπου βάζω πάντα τα παιδιά δεμένα στα ειδικά καθίσματα , ακούγεται η φωνή της κόρης μου να με ρωτάει << μαμά τι είναι αυτά τα εκκλησάκια>>;
Η αλήθεια είναι πως δεν την κατάλαβα αμέσως την ερώτηση . Και με τη λέξη εκκλησία μου έρχονται αμέσως στο μυαλό χαρούμενες στιγμές από γάμους , βαφτίσια .Το παιδί όμως δεν εννοούσε αυτές . Εννοούσε όσα συναντά κανείς κατά μήκος της εθνικής οδού να θυμίζουν όσους χάθηκαν ταξιδεύοντας σε αυτήν.
Δεν μπορώ να πω στο παιδί όλα όσα με πλημμυρίζουν .Ενα ατέλειωτο μνημόσυνο είναι το ταξίδι στην εθνική οδό αυτού του τόπου .Παντού μνήμες θανάτου και πόνου . Ένα ατέλειωτο μνημόσυνο. Και κάθε φορά που περνάει κανείς μπροστά από ένα από αυτά τα μικρά εκκλησάκια αναρωτιέται ποιος χάθηκε εκεί, τι να συνέβη.
Ποια εκδρομή και ποια καλή διάθεση ; Πάνε , πέταξαν από το παράθυρο . Βοήθησε βέβαια σε αυτό και ένα αυτοκίνητο που μας προσπέρασε με υπερβολική ταχύτητα εκείνη τη στιγμή κόβοντάς μου το αίμα.
Τι τις θέλουμε τις κάμερες , για να μας κάνουν να σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και να μην οδηγάμε σα να είναι η τελευταία μέρα που θέλουμε να ζήσουμε ; Εμείς έχουμε τόσα , δυστυχώς , να μας θυμίζουν πόσο τραγική κατάληξη μπορεί να έχει μια απροσεξία , πόσο πρέπει να αφήνουμε στο σπίτι τα προβλήματά μας και να μην τα ξεσπάμε στο τιμόνι , ποσο δεν πρέπει να θεωρούμε το αυτοκίνητο το καθιστικό του σπιτιού μας όπου πίνουμε , καπνίζουμε , μιλάμε στο κινητό και ρίχνουμε και ματιές στα παιδιά που παίζουν αμέριμνα και χωρίς τη ζώνη ασφαλείας στο πίσω κάθισμα !!!!!!!!!!
Εχουν χαθεί τόσοι άνθρωποι σε αυτόν τον τόπο στους δρόμους .Άνθρωποι όλων των ηλικιών . Ας σταματήσει αυτό . Ας μας το θυμίζει κάθε μικρό εκκλησάκι στην άκρη του δρόμου και εκείνη την ώρα ας φεύγει το πόδι από το γκάζι όπου είναι κολλημένο , ας κλείσει το κινητό που μας αποσπά την προσοχή.
Ας αρχίσουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί. Ας δένουμε τα παιδιά μας στο πίσω κάθισμα .Ας ξεχνάμε ο,τι μας απασχολεί όσο οδηγάμε .
Ας μείνουμε ζωντανοί , υγιείς και ευτυχισμένοι .
Ας ζήσουμε όλη τη ζωή που μας αναλογεί .
Ολο τον χρόνο που μας δόθηκε .
Και εμείς και τα παιδιά μας .
Ελένη Νίκα
Φιλόλογος