Γράφει: \”η κόρη τους η σοσιαλίστρια\”
Διότι τελικά \”το ξύλο βγήκε από τον… δικό τους… παράδεισο\” όταν είδαν να κυκλοφορούν στους δρόμους \”η Αρχόντισσα κι ο Αλήτης\” δίπλα, δίπλα με τις \”Γοργόνες και Μάγκες\”
Δεν έχω να πω πολλά γιατί είμαι βαθιά συγκινημένη από την ώρα που άνοιξα το ταμείο μου για να χτυπήσω το Ζ στην ταμειακή μου. 31 ευρώ, μόνο. Μόνο; Μάλλον μόνο 31 ευρώ ήταν τελικά. 31; Ναι. 31 ευρώ… Μα γιατί το τραγούδι να \’ναι λυπητερό; Άλλαξα σταθμό στο ραδιόφωνο και κόλλησα τη βελόνα του στα παράσιτα. ΣΣσσσσσσσ χρρχρρχρρ… σσσσρρχχχρ.. χρρουοοζζζ… ζιζιζιζιζιζιζι.. χρρχρχρχρουυυυυυσσσσσ. Παράσιτα. Μεγάλη υπόθεση τα παράσιτα. Σε βοηθάνε να σκεφτείς καλύτερα. Είναι πόνος τα παράσιτα. Διότι σε κάνουν να σκέφτεσαι δυνατά, ώστε να μην τα ακούς. Είναι θλίψη τα παράσιτα, διότι η κάθε σκέψη σου πάνω ή κάτω από τον ήχο τους, είναι σκέψεις αλήθειας. Και η αλήθεια πονάει, έλεγε η φιλενάδα του πατέρα μου, την οποία μου γνώρισε μια μέρα συστήνοντας μου την, ως μία συνάδελφο του στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων…
Η αλήθεια είναι μία τούτη την περίοδο. 3,000 εργαζόμενοι στο δημόσιο και σε ΔΕΚΟ στα Χανιά. Περίπου βρε αγόρι μη τσαντίζεσαι. Περίπου. Χίλια ευρώ λοιπόν μείον από το ταμείο το οικογενειακό για κάθε έναν ξεχωριστά λόγο ΔΝΤ = με 3.000.000 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ευρώ μείον από την τοπική αγορά την τοπική οικονομία. Είμαι μια κόρη, μια σοσιαλίστρια. Αναρωτιέμαι αν είμαι κόρη ή μπασταρδάκι. Μπα κόρη θα είμαι. Άνοιξα το συρτάρι της ταμειακής μου και βρήκα 31 ευρώ. Κοίταξα γύρω μου και ο μόνος που περνούσε έξω από το μαγαζάκι μου ήταν ένας φαλακρός που έτρωγε τυρόπιτα… Τον κοίταξα, με κοίταξε και κοντοστάθηκε. Μου έκανε νόημα δείχνοντας μου την τυρόπιτα σαν να μου έλεγε: \”Μια μπουκίτσα;\”. Αναστέναξα, χαμήλωσα τα μάτια μου αλλά την ίδια στιγμή το μετάνιωσα… Έτρεξα έξω στον άγνωστο και χρρααααπ του τραβάω μια δαγκωνιά στην τυρόπιτα του. Την κατάπια λαίμαργα. \”Νιώθεις καλύτερα;\” – με ρώτησε ο φαλακρός. \”Αμέ\” – του απάντησα. Εκείνος συνέχισε το βηματισμό του, εγώ επέστρεψα στο μαγαζί και κάθισα να θρηνήσω για τα χίλια ευρώ τα κομμένα, αυτά, των δημοσίων υπαλλήλων. Θρήνησα και για την γκόμενα του μπαμπά μου. Θρήνησα με την ευκαιρία του πολλαπλού θρήνου και για το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Διότι ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θα ήμασταν τόσο ίδιοι μεταξύ μας… Ταμείο και εγώ, Παρακαταθήκες και εγώ στα Δάνεια και εγώ. Φτου σας βρε παράσιτα που με κάνατε να σκεφτώ πάλι.