Η εξέγερση των Ιωνικών πόλεων (499-494 π.Χ)ήταν αποτέλεσμα των ενεργειών του τυράννου της Μιλήτου, Αρισταγόρα. ο Αρισταγόρας ξεκίνησε την επανάσταση στις δυσαρεστημένες Ιωνικές πόλεις, ενάντια στους Πέρσες.
Ο Αρισταγόρας πήγε στην Αθήνα και τους έπεισε να βοηθήσουν την εξέγερση. Οι Αθηναίοι και οι Ερετριείς έστειλαν στόλο (20 τριήρεις οι Αθηναίοι και 5 οι Ερετριείς) και ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τις Ιωνικές, βάδισαν και επετέθησαν στην πόλη των Σάρδεων, η οποία κάηκε , (498 π.Χ.). Οι Έλληνες όμως απέτυχαν να καταλάβουν την Ακρόπολη και στην επιστροφή τους προς τα παράλια, ο Περσικός στρατός τους επιτέθηκε πλησίον της Εφέσου και τους κατεδίωξε. Μετά από αυτό το συμβάν, οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν τους Μιλησίους, γύρισαν πίσω και δεν αναμείχθηκαν ξανά στις Ιωνικές υποθέσεις.
Μετά την εκστρατεία εναντίον των Σάρδεων, πολλές άλλες πόλεις επαναστάτησαν στην Μικρά Ασία, Θράκη και Κύπρο. Το 494 π.Χ., ο Περσικός και ο Ιωνικός στόλος έδωσαν μάχη έξω από την νήσο Λάδη, πλησίον του λιμανιού της Μιλήτου. Ο Περσικός στόλος αποτελείτο από 600 Φοινικικά πλοία, ο δε Ελληνικός από 353 πλοία. Τα πλοία της Χίου κατατρόπωσαν τον εχθρό και η ναυμαχία θα είχε κερδισθεί από τους κατά πολύ ανώτερους ναυτικούς των Ιωνικών πόλεων, αλλά όταν 50 πλοία από την Σάμο και άλλα 70 από την Λέσβο απεχώρησαν με δόλο, η μάχη χάθηκε. Ο Φοινικικός στόλος, ο οποίος είχε μεγάλη υπεροχή σε αριθμό πλοίων, κέρδισε την μάχη.
Η Μίλητος που πολιορκήθηκε τώρα από στεριά και θάλασσα, κατελήφθη και κατεστράφη ολοσχερώς. Οι περισσότεροι από τους κατοίκους σφαγιάστηκαν και οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στην Άμπη, μια πόλη κοντά στην κοίτη του ποταμού Τίγρη. Η Μίλητος έπεσε τον έκτο χρόνο, μετά την εξέγερση της (494 π.Χ.). Ο ναός του Απόλλωνος στα Δίδυμα, ένα από τα πιο σπουδαία μαντεία της Ελλάδος κάηκε, όπως είχαν προφητεύσει οι ιερείς του, οι Βραγχίδες.
Μετά τον Μαραθώνα, ο Θεμιστοκλής προσπάθησε να εφαρμόσει το σχέδιο του για τη ναυπήγηση του στόλου. Θα συναντήσει, όμως, εμπόδια από τους πολιτικούς αντιπάλους του, τον Ίππαρχο, τον Μεγακλή, αρχηγούς των ολιγαρχικών —οπαδών του Πεισιστράτη— και του Αριστείδη, αρχηγού των συντηρητικών. Οι αντίπαλοι του Θεμιστοκλή δεν πιστεύουν στον περσικό κίνδυνο. Όλοι διαβλέπουν μόνο τον κίνδυνο που σημαίνει γι’ αυτούς η ισχυροποίηση του Θεμιστικλή, αν πραγματοποιηθεί το ναυτικό πρόγραμμα του . Έτσι όλοι αντιτίθενται με διάφορες προφάσεις, όπως το υψηλό κόστος και η σπατάλη του δημόσιου χρήματος για άχρηστες δαπάνες. Οι προτάσεις του απορρίπτονται από την Εκκλησία του Δήμου.
Ο Θεμιστοκλής δεν παραδέχεται ότι έχει νικηθεί. Καταλαβαίνει πως δεν θα έχει την υποστήριξη των άλλων κομμάτων και πολιτικών αρχηγών. Έτσι, αλλάζει τακτική: αφού δεν μπορεί να συνεργασθεί μαζί τους, θα πετύχει παρά τη θέληση τους.
Ο Θεμιστοκλής χρησιμοποίησε τότε (είναι ή πρώτη φορά που γινόταν αυτό), τα μαζικά «μέσα ενημέρωσης» της εποχής, για να ενισχύσει τη θέση του. Για να αναγκάσει τους Αθηναίους να συναισθανθούν τον περσικό κίνδυνο, γίνεται χρηματοδότης (χορηγός) ενός θεατρικού έργου το “ΜΙΛΗΤΟΥ ΑΛΩΣΙΣ” που έγραψε ο τραγικός ποιητής Φρύνιχος ,ο γιός του Πολυφράσμονα, με το οποίο προειδοποιεί τι θα συμβεί όταν οι Πέρσες θα φτάσουν στην Ελλάδα και τους βρούν απροετοίμαστους: Καταστροφή και υποδούλωση όπως συνέβη με τη Μίλητο το 494 π.Χ . Είναι μία προειδοποίηση προς τους Αθηναίους. Πρέπει να ξέρουν ποια θα είναι η τύχη τους .
Ολόκληρο το θέατρο έκλαιγε με λυγμούς και οι Αθηναίοι έπαθαν τέτοια κατάθλιψη, ώστε υποχρέωσαν τον Φρύνιχο να πληρώσει πρόστιμο χιλίων δραχμών, γιατί τους έκανε να θυμηθούν δικές τους συμφορές, την δε τραγωδία του την απαγόρευσαν να ξαναπαιχθεί, καθότι τους θύμισε “οικεία κακά”.
Διαπιστώνουμε λοιπόν για άλλη μια φορά την ιστορική συγγένεια και συνέχεια Αρχαίων Ελλήνων και Νεοελλήνων.
Μας αρέσει να μας χαϊδεύουν τα αυτιά με την γλυκιά μουσική της κολακείας , των φρούδων υποσχέσεων και των κάλπικων ελπίδων και μισούμε και εκδικούμαστε όποιον μας πει, για το καλό μας ,την σκληρή αλήθεια και τους κινδύνους που μας απειλούν…
Μας αρέσει να ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο ,επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους ,στους ξένους ,ποτέ δεν κάνουμε αυτοκριτική για τα λάθη μας και περιμένουμε τον από “μηχανής θεό”,για να μας σώσει.
Όποιος μας επισημάνει τον κίνδυνο τον χαρακτηρίζουμε “κινδυνολόγο” η “Κασσάνδρα” και ξεχνάμε ότι η Κασσάνδρα προέβλεψε σωστά την άλωση της Τροίας, αλλά δεν την εισάκουσαν οι Τρώες.
Ο δε ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ,με την παράσταση του Φρυνίχου ,που τόσο ενόχλησε τους Αθηναίους ,πέρασε με επιτυχία το πρόγραμμα ναυπήγησης του μεγάλου στόλου των 200 Αθηναϊκών τριήρεων ,ώστε όταν ήλθαν οι Πέρσες τους καταναυμάχησε, στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και σώθηκε ο ελληνισμός…
Η Τροία λοιπόν χάθηκε ,γιατί δεν άκουσαν ,οι Τρώες, την “κινδυνολόγο” Κασσάνδρα, ενώ η Αρχαία Αθήνα σώθηκε από τους Πέρσες γιατί οι Αθηναίοι αντιλήφθηκαν τον Περσικό κίνδυνο , αργά μεν αλλά έγκαιρα ,με το τέχνασμα του Θεμιστοκλή να τους αφυπνίσει ,με το σοκ που υπέστησαν από την τραγωδία του ποιητή “Μιλήτου Αλωσις”.
Οι πρόγονοι μας αφυπνίστηκαν τότε.
Οι Νεοέλληνες πότε;